Historia życia Elżbiety Jagiellonki. W tle historia Polski i rządy Zygmunta Starego, jej brata.
Autorka do postaci historycznych dodała kilka postaci fikcyjnych, a tym postaciom historycznym, o których wiemy niewiele dała duszę. W ten sposób powstała fascynująca historia. Przeplatają się tutaj wątki miłosne, sensacyjne oraz oczywiście historyczne.

rozmowa z autorką
https://www.spreaker.com/episode/145-dzieci-jagiellonow--59077391

Historia życia Elżbiety Jagiellonki. W tle historia Polski i rządy Zygmunta Starego, jej brata.
Autorka do postaci historycznych dodała kilka postaci fikcyjnych, a tym postaciom historycznym, o których wiemy niewiele dała duszę. W ten sposób powstała fascynująca historia. Przeplatają się tutaj wątki miłosne, sensacyjne oraz oczywiście historyczne.

rozmowa z...

Mroźny fragment czytany w mroźnych warunkach - 4 odcinek "Dzieci Jagiellonów" na Youtube.
Zapraszam też do pozostałych trzech.

Mroźny fragment czytany w mroźnych warunkach - 4 odcinek "Dzieci Jagiellonów" na Youtube.
Zapraszam też do pozostałych trzech.

Przeczytałam chyba trzy ksiązki autorki i wszystkie bardzo mi sie pobobały. Każda zaskoczyła mnie czymś innym. Tutaj, aż musiłam sprawdzić pewne nazwisko, które bardzo dawno temu obiło mi sie o uszy. Tak, pojawia sie w "Dzieciach" Baltazar Opeć mający związki w pierwszymi polskimi drukowanymi tekstami w relacji z królewną Elżbietą! Chylę czoła za znjamość biografii i epoki. Przede mna "Anna 1410" i biorę się za nią od razu.

Przeczytałam chyba trzy ksiązki autorki i wszystkie bardzo mi sie pobobały. Każda zaskoczyła mnie czymś innym. Tutaj, aż musiłam sprawdzić pewne nazwisko, które bardzo dawno temu obiło mi sie o uszy. Tak, pojawia sie w "Dzieciach" Baltazar Opeć mający związki w pierwszymi polskimi drukowanymi tekstami w relacji z królewną Elżbietą! Chylę czoła za znjamość biografii i epoki....

Pisząc w charakterystycznym dla siebie stylu, autorka zabiera nas na Wawel czasów Zygmunta Starego. Poznajemy dwór królewski z perspektywy jego najmłodszej siostry, co uważam za doskonały pomysł. W ten sposób autorka przybliżyła sylwetkę mało znanej Elżbiety Jagiellonki , ale przede wszystkim przedstawiła ówczesne wydarzenia , te codzienne i z wielkiego świata, widziane oczami kobiety , ukazując jednocześnie sytuację kobiet tamtego czasu.

Pisząc w charakterystycznym dla siebie stylu, autorka zabiera nas na Wawel czasów Zygmunta Starego. Poznajemy dwór królewski z perspektywy jego najmłodszej siostry, co uważam za doskonały pomysł. W ten sposób autorka przybliżyła sylwetkę mało znanej Elżbiety Jagiellonki , ale przede wszystkim przedstawiła ówczesne wydarzenia , te codzienne i z wielkiego świata, widziane...

Najnowsza książka Pani Doroty Pająk- Puda „Dzieci Jagiellonów” nie zaskoczyła mnie wcale. Znając twórczość autorki, wiedziałam po prostu, że czeka mnie kolejna niesamowita lektura i oczywiście się nie zawiodłam. Pani Dorota po raz kolejny udowodniła, że mistrzowsko potrafi przywoływać z kart historii zapomniane kobiece bohaterki i ocalić je od zapomnienia na łamach stworzonych powieści. Jej najnowsze dzieło to opowieść o kobiecie niezwykłej, interesującej i pragnącej żyć według własnej woli,a więc odstającej od epoki, w której rolą kobiety było podporządkowanie się rodzicom, a potem mężowi, ewentualnie Bogu.
Elżbieta Jagiellonka, trzynaste i ostatnie dziecko Elżbiety Rakuszanki i Kazimierza IV Jagiellończyka zakochuje się we Fryderyku legnickim. Jednak jej brat król Aleksander Jagiellończyk planuje ożenić siostrę z z hospodarem mołdawskim Bogdanem, mariaż ten ma zapewnić spokój królestwu Polskiemu. Jednak dziewczyna mocno się temu sprzeciwia. Ku jej radości, okazuje się, że matka na łożu śmierci zezwoliła na poślubienie ukochanego. Pełna nadziei Elżbieta oczekuje więc, że brat zmieni decyzję. Niestety jej nieugięty. Jego śmierć powoduje, że w młodą kobietę wstępuje nowa nadzieja. Na tronie zasiada jej kolejny brat Zygmunt, który obiecuje siostrze małżeństwo z ukochanym. Niestety hospodar Bogdan upomina się o swoją narzeczoną najeżdżając polskie ziemie. Ukochany Fryderyk zaczyna wątpić, że jego małżeństwo z Elżbieta dojdzie do skutku, dlatego wyjeżdża do ziemi świętej. Elżbieta zaś zostaje powiernicą króla, a pod jego nieobecność z rozwagą i niezwykłą umiejętnością rządzi na Wawelu. Ludność Krakowa ją uwielbia. Pewnego razu królewna ratuje młodego Baltazara. Młodzian ma za sobą tragiczne przeżycia, dlatego Elżbieta za wszelką cenę postanawia ratować jego i jemu podobnych skrzywdzonych dzieci. Staje się to jej misją, ale jej myśli ciągle biegną ku ukochanemu mężczyźnie. Umiejętnie odmawia ożenku, a Zygmunt przystaje na jej wybór, skupiając się na swoim ślubie z Barbarą Zapolyą. Elżbieta zostaje opiekunką ich dziecka. Mijają lata, Fryderyk nagle prosi ją o rękę….
Pani Dorota, pisząc jak zawsze w pierwszej osobie, przemawia w imieniu kobiety, która pragnie kochać i być kochaną, ale nie daje się ugiąć pod panującymi w jej epoce przekonaniami. Ciekawa świata, otwarta na rozwój kultury, medycyny, czy sztuki, walczy całą sobą o poprawę losu pokrzywdzonych, czy biednych. Wiedząc przy tym, jak nie łatwo jest być kobietą. Wokół niej bowiem niewiasty umierają, w połogu, czy od wszelakich chorób, a te, którym dane jest żyć dłużej, muszą podporządkowywać się woli mężczyzn, niezależnie od wieku i nabytego doświadczenia. Jestem niezwykle poruszona historią kobiety, która potrafiła wybrać samotność, na przekór swoim bliskim i całemu otoczeniu, nie mogąc poślubić tego, którego sama wybrała. Powieść wzruszająca, ale też niezwykle rozbudzająca ciekawość na temat epoki. Bo Zygmunt Stary wcale nie jest w książce stary, bo ma inną żonę niż Bona, no i przede wszystkim ma siostrę Elżbietę, która śmiało mogłaby być królem, gdyby urodziła się chłopcem. Na ogromny szacunek zasługuje przywiązanie autorki do szczegółów, czy najdrobniejszych detali, w strojach, opisach zabaw, polowań, czy tańców, po prostu prawdziwy majstersztyk, jeżeli chodzi o pokazanie ducha epoki. Ale najważniejsza jest chyba tutaj misja. Pani Dorota, dzięki swoim książkom, powołuje na nowo do życia kobiety zapomniane, pomijane, daje im prawo głosu i pozwala im przypomnieć o sobie. I za to autorce serdecznie dziękuję!

Najnowsza książka Pani Doroty Pająk- Puda „Dzieci Jagiellonów” nie zaskoczyła mnie wcale. Znając twórczość autorki, wiedziałam po prostu, że czeka mnie kolejna niesamowita lektura i oczywiście się nie zawiodłam. Pani Dorota po raz kolejny udowodniła, że mistrzowsko potrafi przywoływać z kart historii zapomniane kobiece bohaterki i ocalić je od zapomnienia na łamach...

Rzadko sięgam po powieści historyczne z kilku powodów m.in. strachu, że mi się nie spodoba, będzie nudna itp. oraz zwyczajnie jest ich za dużo na naszym polskim rynku.
A tu takie zaskoczenie, bo oprócz barwnego języka, gdzie np. nazwane zostaje ciekawie, nawet to co często nienazwane lub niewymowne 🙂 to przede wszystkim dosłownie przenosimy się na Wawel Jagiellonów. Autorka prezentuje umiejętnie (co bardzo cenię w powieściach) kobiety na tle obyczajów, zwyczajów zakazów i nakazów oraz tego wszystkiego z czym musiały się mierzyć, bez względu na stan, żyjąc w tamtych czasach.

Zaskoczenie ogromne. Widać talent, kreacyjność i wiedzę historyczną autorki, bo co jak co ale na pewno nie jest łatwo „wyrzeźbić” dobrą powieść tego typu.

Jak to się mówi o takich pozycjach do zaczytania?
Historia przez nią opowiedziana jest z tych „nieodkładalnych” po prostu. Musicie przekonać się sami, warto.

Rzadko sięgam po powieści historyczne z kilku powodów m.in. strachu, że mi się nie spodoba, będzie nudna itp. oraz zwyczajnie jest ich za dużo na naszym polskim rynku.
A tu takie zaskoczenie, bo oprócz barwnego języka, gdzie np. nazwane zostaje ciekawie, nawet to co często nienazwane lub niewymowne 🙂 to przede wszystkim dosłownie przenosimy się na Wawel Jagiellonów. Autorka...

Kolejna dobra pozycja autorki. Tym razem obserwujemy dwór, życie Zygmunta Starego, z perspektywy jego najmłodszej siostry - Elżbiety. Co się rozpisywać, dobra pozycja z gatunku powieść historyczna. Polecam.

Kolejna dobra pozycja autorki. Tym razem obserwujemy dwór, życie Zygmunta Starego, z perspektywy jego najmłodszej siostry - Elżbiety. Co się rozpisywać, dobra pozycja z gatunku powieść historyczna. Polecam.

Powieść traktuje, przede wszystkim, o losach Elżbiety Jagiellonki (1482-1517),Zygmunta Starego i jego pierwszej żony – Barbary Zápolyi. Narracja pierwszoosobowa, z perspektywy królewny, nie jest moim ulubionym typem, ale z uwagi na to, że wszystko ładnie się zaczynało i naprawdę mnie wciągnęło, przestałam zwracać na to uwagę.

Pierwsze schody pojawiły się około setnej strony, gdzie po raz kolejny (nie zliczę, który) Elżbieta wzdycha w tęsknocie za swoim narzeczonym - przyszłym/niedoszłym – Fryderykiem Legnickim. Do tego dochodzi fakt, że obwinia się o wywołanie wojny przez hospodara mołdawskiego – Bogdana, któremu król Aleksander Jagiellończyk obiecał, przed swą śmiercią, rękę siostry. To wszystko było jeszcze w jakiś sposób zrozumiałe, ale im dalej w las, tym raz lepiej, raz gorzej.

Na kanwę powieści wysuwają się kolejne postaci towarzyszące Elżbiecie w życiu na Wawelu. Są one tak krótko i tak pobieżnie opisywane, że nie da się ich lubić, ani nawet im za bardzo współczuć. Pisarka wątki urywa, prędko pozbywa się bohaterów pobocznych, zastępując ich, kolejnymi stronami pełnymi cytowanych listów, opisami zastawionych stołów, ubiorów gości, etc.

Niepotrzebnie wiele stron poświęconych jest opisowi królowej Barbary umierającej w połogu czy różnych dziwnych zjawisk, jakie spotykają Elżbietę. Nie są one ani ważne, ani wiążące powieść tak, by bez nich fabuła się rozjeżdżała.

Jagiellonka pełni w książce rolę narratora i opisuje wszystko ze swojej perspektywy, więc nie wszystkie fakty są takie, jakie były w historii, a jedynie snute z jej rozmyślaniem i domysłami.

*** SPOILER ***



Do tego dochodzi kiepskie zakończenie. Wszystko leci po łebkach, dochodzą kolejne osoby do opowieści i kolejne wątki, które szybko się zamykają. Nie mogę zrozumieć, dlaczego tak oczerniono męża głównej bohaterki, sugerując, że pojął ją za żonę, ponieważ król Zygmunt go o to błagał listownie...

Cóż, może i tak było, ale nie mamy takich informacji w źródłach, więc jeśli decydujemy się pisać o wydarzeniach historycznych, to zostańmy przy nich i nie krzywdźmy postaci.

Powieść traktuje, przede wszystkim, o losach Elżbiety Jagiellonki (1482-1517),Zygmunta Starego i jego pierwszej żony – Barbary Zápolyi. Narracja pierwszoosobowa, z perspektywy królewny, nie jest moim ulubionym typem, ale z uwagi na to, że wszystko ładnie się zaczynało i naprawdę mnie wciągnęło, przestałam zwracać na to uwagę.

Pierwsze schody pojawiły się około setnej...