Książka jest napisana pięknym językiem i podobała mi się narracja, ale niestety fabuła jest zbyt rozwodniona w całych jeziorach Niczego. Bardzo dużo czasu autor rozwodzi się nad zbędnymi szczegółami a czasem nawet wątkami, niemającymi żadnego związku z tym, o czym jest historia — od, przypadkowe historie ludzi, których domy mija główny bohater, przed dwie strony. Przez to książka, która mogłaby być interesująca, staje się zwyczajnie nudna. A szkoda, bo motyw kosmicznego horroru jest naprawdę intrygujący, a język przyjemny. Przez jakąś połowę tekstu zastanawiałam się "okej ale właściwie po co tu jest ten fragment" i potem okazywało się, że był tak bez powodu, od zwykłe przegadane dłużyzny. Najlepiej byłoby to zwyczajnie wyciąć i przerobić The Croning na opowiadanie. To byłoby naprawdę fajne opowiadanie. Ale powieść na 200 stron? Absolutnie nie. Porzuciłabym tę lekturę w połowie gdyby nie wyjątkowo silny początek.

Książka jest napisana pięknym językiem i podobała mi się narracja, ale niestety fabuła jest zbyt rozwodniona w całych jeziorach Niczego. Bardzo dużo czasu autor rozwodzi się nad zbędnymi szczegółami a czasem nawet wątkami, niemającymi żadnego związku z tym, o czym jest historia — od, przypadkowe historie ludzi, których domy mija główny bohater, przed dwie strony. Przez to...

Pretensjonalne wielosłowie pełne niemożebnych dłużyzn, nudne jak flaki z olejem. Zwiodły mnie dobre recenzje na Goodreads a trzeba było raczej zawierzyć malkontentom.

Pretensjonalne wielosłowie pełne niemożebnych dłużyzn, nudne jak flaki z olejem. Zwiodły mnie dobre recenzje na Goodreads a trzeba było raczej zawierzyć malkontentom.