Jestem naprawdę zachwycona tą książką. Każda z bohaterek różni się od pozostałych, niektóre wzbudzają sympatię i podziw, inne mniej, ale każda jest fascynująca i snuje historię wartą wysłuchania. Opisy afrykańskiej przyrody oraz atmosfery, panującej w rodzinnych stronach sióstr są niezwykle sugestywne i poetyckie, bardzo piękne. Uważam tą książkę za niezwykłe kobiecą, ale nie w sensie lekkiego, romantycznego czytadła dla znudzonych pań domu. To naprawdę mądra i pełna emocji książka, która spodobałaby się także mężczyzną, jest jednak przeciągnięta tajemniczym pierwiastkiem kobiecości; tej dzikiej, tańczącej pod otwartym niebem, magicznej plemiennej kobiecości, która potrafi usidlić i fascynować.

Interesujące jest obserwowanie nie tylko bohaterek i ich zmagań z codziennością – często mocno niecodzienną w naszym rozumieniu tego słowa – ale także i ich otoczenia. Świat, w którym żyją, wciąż się zmienia, do wiosek wkraczają biali, wymuszając zmiany które nie koniecznie są dobre. Rozbijają świat, który zastają, pozostawiają tubylców z pustką pod stopami, zagubionych. Pięknie obrazuje to historia matki jednej z sióstr, która – zmuszona do porzucenia dawnych bogów – postradała zmysły.

Ciekawe są polityczne przewroty, zmagania o wolne, demokratyczne wybory, wciąż nieudane, oraz obserwowanie ciągłej zmiany przywódców, z których każdy jest takim samy oszustem jak poprzedni. O tak, im głębiej w powieść, tym bardziej ponura jest rzeczywistość i tym bardziej beznadziejny los mieszkańców Czarnego Lądu. Ale zakończenie jest pełne optymizmu – tak więc równowaga sił zostaje zachowana.

Jedyną, absolutnie jedyna rzeczą, na jaką mogę narzekać, jest sama forma; otóż opowieść każdej z kobiet jest podzielona na kilka segmentów i segmenty te przeplatają się ze sobą. W związku z tym w pewnym momencie trochę trudno było mi się połapać, o której konkretnie pani czytam. Oczywiście imię znajduje się na samym początku każdego segmentu, ale nie zmienia to faktu, że w pewnym momencie historie sióstr zaczynają zlewać się w jedno i przed rozpoczęciem nowej części zawsze musiała chwilkę pomyśleć, żeby ustalić, czego kontynuacją będzie to, co zaraz przeczytam. Myślę, że wygodniej byłoby, gdyby opowieści nie były podzielone, ale z drugiej strony w ten sposób powieść była bardziej zróżnicowana i bardziej narzucało się porównywanie właśnie co przeczytanych historii.

Podsumowując „Kamiennie przodków” to naprawdę piękna, mądra książka, którym polecę każdemu czytelnikowi - bez względu na płeć ;)

Jestem naprawdę zachwycona tą książką. Każda z bohaterek różni się od pozostałych, niektóre wzbudzają sympatię i podziw, inne mniej, ale każda jest fascynująca i snuje historię wartą wysłuchania. Opisy afrykańskiej przyrody oraz atmosfery, panującej w rodzinnych stronach sióstr są niezwykle sugestywne i poetyckie, bardzo piękne. Uważam tą książkę za niezwykłe kobiecą, ale...