Nie żałuję, że dałam Elif Safak drugą szansę. Po "Lustrach miasta" wiedziałam, że ma duży potencjał. Jej barwne opisy, wrażliwość narratorska, ciepło opowiadania i dobieranie tureckich baśni i magii urzekło mnie już wtedy, ale niestety historia i sposób jej przedstawienia mnie zawiodły. Tym razem wręcz przeciwnie! Mimo skoków w czasie (kilka początkowych scen ma miejsce prawie 20 lat przed wydarzeniami głównego wątku powieści), wszystko trzyma się kupy. Szczegóły są tak dawkowane, aby wzbudzały ciekawość, ale wszystkie karty ujawniały dopiero w najwłaściwszym momencie. Do tego doskonałe opisy egzotycznych przypraw i sam pomysł, aby nazwać rozdziały według najważniejszych tureckich kulinariów! Genialne i intrygujące.

I sama historia. Opowieść o Amerykance ormiańskiego pochodzenia, która rozdarta przez wielokulturową rodzinę wyjeżdża do Turcji, aby poznać kraj swoich przodków, chwyta za serce. Nie tylko dlatego, że jest przejmująca, ani że dostarcza wiedzy o historii Turcji, ale przede wszystkim dlatego, że mogła się zdarzyć w każdym zakątku świata, a już na pewno w Polsce. Może mam sentyment do tej książki, bo sama często się zastanawiam jak wyglądało życie mojego rosyjskiego pradziadka lub niemieckiej babki? Być może. Ale nawet jeśli nie jesteś międzynarodowym misz-maszem, przeczytaj tę książkę. Dowiesz się jak ludzkie starają się odnaleźć po stu latach ludobójstwa, które podzieliło ich narody.

Nie żałuję, że dałam Elif Safak drugą szansę. Po "Lustrach miasta" wiedziałam, że ma duży potencjał. Jej barwne opisy, wrażliwość narratorska, ciepło opowiadania i dobieranie tureckich baśni i magii urzekło mnie już wtedy, ale niestety historia i sposób jej przedstawienia mnie zawiodły. Tym razem wręcz przeciwnie! Mimo skoków w czasie (kilka początkowych scen ma miejsce...