Okazuje się, że wróciłam do już kiedyś przeczytanej książki, nie zorientowałam się do samego końca, ale w ocenie jestem łaskawsza. Sporo własnych doświadczeń autorki, jest to i zaleta i wada, gdyż autorka zdaje się nie uwzględniać tego, że to co pomaga jej niekoniecznie pomoże innej osobie. Ostrożnie podchodzę do prawd objawionych, z drugiej strony, podejście jest bardzo przyjazne, zdroworozsądkowe, bez musu i już samo zdjęcie z siebie jarzma presji stanowi ulgę i może poprawić kondycję psychiczną.

Okazuje się, że wróciłam do już kiedyś przeczytanej książki, nie zorientowałam się do samego końca, ale w ocenie jestem łaskawsza. Sporo własnych doświadczeń autorki, jest to i zaleta i wada, gdyż autorka zdaje się nie uwzględniać tego, że to co pomaga jej niekoniecznie pomoże innej osobie. Ostrożnie podchodzę do prawd objawionych, z drugiej strony, podejście jest bardzo...

Nie wiem dlaczego, ale do końca nie przemawia do mnie ta książka. Niby dużo wartościowych treści ,ale zbyt szybko wylatują mi z głowy i szczerze powiedziawszy niewiele pozostało po przeczytaniu jej. Może to jeszcze nie ten czas dla mnie na tą książkę.

Nie wiem dlaczego, ale do końca nie przemawia do mnie ta książka. Niby dużo wartościowych treści ,ale zbyt szybko wylatują mi z głowy i szczerze powiedziawszy niewiele pozostało po przeczytaniu jej. Może to jeszcze nie ten czas dla mnie na tą książkę.

Naprawdę myślę, że żyjemy w trudnych, wymagających czasach, które często potrafią przytłoczyć i sprawić, że ciężko jest znaleźć w sobie siłę do pozytywnego, życzliwego myślenia. W tych chwilach szczególnie cenię sobie możliwość ucieczki w świat starych seriali z telefonami stacjonarnymi w tle, oraz książek, które uczą nas akceptacji naszych niedoskonałości. Jedną z takich książek jest „Dary niedoskonałości” Brené Brown, która zachęca do życia pełnego autentyczności i samoakceptacji, pomagając zrozumieć, że prawdziwe piękno tkwi nie w perfekcji, ale w świadomym akceptowaniu własnych wad. Brown pokazuje, jak ważne jest, byśmy odważyli się być wrażliwi, zamiast nieustannie dążyć do nieosiągalnego ideału - chociażby tego, który wykreowaliśmy sobie w social mediach. Właśnie to przesłanie może być kluczem do zdrowszego, bardziej zrównoważonego podejścia do życia i samych siebie.

Ta książka ma moc zmiany Twojego podejścia do życia, serio. Jest krótka i zwięzła, ale jednocześnie pełna inspirujących opowieści, które momentami mocno mnie poruszały, a do tego wszystkiego jest otulająca jak szczera rozmowa z bliską przyjaciółką. Bez utartych, coachingowych frazesów i zbędnej filozofii, przez co trafia w samo sedno i prowokuje do refleksji. Dary niedoskonałości” Brené Brown to książka, która zaskakuje swoją prostotą, a każdy rozdział to zaproszenie do zatrzymania się na moment i spojrzenia na swoje życie z nowej perspektywy. To książka, która uczy, jak ważna jest odwaga bycia sobą w świecie, który ciągle próbuje nas zmieniać. Uczy akceptacji, miłości do siebie i zrozumienia, że każdy z nas ma swoje ograniczenia, a prawdziwa siła tkwi… w ich zaakceptowaniu. Proste, prawda? ;)

Jeśli szukasz harmonii we własnym życiu - totalnie zachęcam Cię do sięgnięcia po tę książkę. To więcej niż lektura; to przewodnik po podróży w głąb siebie, który pozwala odkryć źródła prawdziwego szczęścia i spełnienia. Niezależnie od tego, gdzie jesteś na swojej życiowej drodze, "Dary niedoskonałości" oferują bezcenne wskazówki, jak żyć bardziej świadomie i realnie. Ta książka z pewnością wyląduje na mojej liście wartościowych pozycji, do których będę wracała w poszukiwaniu inspiracji i wewnętrznego spokoju!

Naprawdę myślę, że żyjemy w trudnych, wymagających czasach, które często potrafią przytłoczyć i sprawić, że ciężko jest znaleźć w sobie siłę do pozytywnego, życzliwego myślenia. W tych chwilach szczególnie cenię sobie możliwość ucieczki w świat starych seriali z telefonami stacjonarnymi w tle, oraz książek, które uczą nas akceptacji naszych niedoskonałości. Jedną z takich...

Autorka zachęca do zastanowienia, jak żyjemy i co możemy chcieć zmienić, ale na dość ogólnym poziomie. Zabrakło mi trochę praktycznych wskazówek, może ćwiczeń, żeby więcej wynieść z lektury.

Autorka zachęca do zastanowienia, jak żyjemy i co możemy chcieć zmienić, ale na dość ogólnym poziomie. Zabrakło mi trochę praktycznych wskazówek, może ćwiczeń, żeby więcej wynieść z lektury.

Najbardziej smuci mnie to, że autorka tej książki musiała poświęcić 8 lat, by przeprowadzić badania, z których wynika dokładnie tyle, że aby być szczęśliwym, trzeba śmiać się, realizować kreatywnie i móc liczyć na dobrych ludzi. Zdaję sobie sprawę, że to pierwsze zdanie jest gorzkie i spłaszczające temat, ale serio - książka nie jest żadnym wielkim odkryciem. Podobały mi się tylko dwie rzeczy - ostatni rozdział, w którym wreszcie pojawiły się zagadnienia metodologiczne oraz historia o tym, jak córka autorki nagle zaczęła tańczyć w centrum handlowym. Poza tym autorka pisze w sposób bardzo przeciętny. Niemniej uważam, że osobom zaczynającym swoją przygodę z rozwojem lektura ta może się przydać.

Najbardziej smuci mnie to, że autorka tej książki musiała poświęcić 8 lat, by przeprowadzić badania, z których wynika dokładnie tyle, że aby być szczęśliwym, trzeba śmiać się, realizować kreatywnie i móc liczyć na dobrych ludzi. Zdaję sobie sprawę, że to pierwsze zdanie jest gorzkie i spłaszczające temat, ale serio - książka nie jest żadnym wielkim odkryciem. Podobały mi...

Wartościowy poradnik dla nieco zaawansowanych w świecie uczuć, pragnień i wartości.
Naukowe podejście wzmacnia prosty przekaz.

Wartościowy poradnik dla nieco zaawansowanych w świecie uczuć, pragnień i wartości.
Naukowe podejście wzmacnia prosty przekaz.

Przeczytałam już wiele książek w podobnym temacie jednak jakoś nie trafiają one do mnie, z pewnością badania, które prowadzi Brene Brown są cenne jednak jeśli chodzi o jej twórczość nie do końca jest to mój klimat.

Przeczytałam już wiele książek w podobnym temacie jednak jakoś nie trafiają one do mnie, z pewnością badania, które prowadzi Brene Brown są cenne jednak jeśli chodzi o jej twórczość nie do końca jest to mój klimat.

Co by było, gdybyśmy mogli przestać udawać...

Co by było, gdybyśmy mogli przestać udawać...

„Jeśli wstyd jest powszechną obawą przed tym, że nie jesteśmy warci miłości i przynależności, które stanowią jedną z naszych podstawowych potrzeb, to łatwo zrozumieć, dlaczego mówi się, że wstyd jest jednym z kluczowych uczuć. Nie musimy doświadczać wstydu, by się go bać – wystarczy strach przed tym, że uzna się nas za niegodnych miłości i zaufania.”

I wciąż jesteśmy koszmarnie zabiegani. Na nic nie mamy czasu. Wciąż wydaje nam się, że nie zasługujemy na odpoczynek, na przyjemności, na rozrywkę, tylko musimy ciągle pracować, pracować, pracować, robić pożyteczne rzeczy. A przyjemności?! Strata czasu i tyle!

„Mamy tyle do zrobienia i tak mało czasu, że wszelkie próby odprężenia wywołują stres. Udało nam się skutecznie przekonać siebie, że bawiąc się, tracimy cenny czas. Ba, nabraliśmy nawet przekonania, że sen jest stratą czasu.”

Przemęczeni, sfrustrowani, zestresowani, ciągle w biegu i pod presją, wciąż dążymy do tego, by mieć, a nie do tego, by być. I tak latami ucieka nam życie między palcami, ale czy my faktycznie je przeżywamy? Gdyby tak mniej pracować, a część czasu poświęcić na zdrowy sen, zabawę i spotkania z przyjaciółmi czy rodziną, własne hobby, to w końcu moglibyśmy poczuć, czym to życie faktycznie jest. Nie biegiem, nie wyścigiem, nie listą rzeczy do zrobienia, tylko radością, przyjemnością, chwilą zadumy, spełnieniem, byciem tu i teraz.

Dalsza część recenzji tutaj: https://milionyliter.blogspot.com/2024/01/brene-brown-dary-niedoskonaosci.html

„Jeśli wstyd jest powszechną obawą przed tym, że nie jesteśmy warci miłości i przynależności, które stanowią jedną z naszych podstawowych potrzeb, to łatwo zrozumieć, dlaczego mówi się, że wstyd jest jednym z kluczowych uczuć. Nie musimy doświadczać wstydu, by się go bać – wystarczy strach przed tym, że uzna się nas za niegodnych miłości i zaufania.”

I wciąż jesteśmy...

Nie jestem fanką psychologicznych pozycji, ciężko do mnie trafić z takimi przemyśleniami, a jednak książka była całkiem przyjemna do czytania, na szczęście nie za długa, przez co przyjemnie było przez nią przebrnąć. Składnia do przemyśleń i zastanowienia się nad swoim podejściem do życia, problemów i akceptowania siebie.

Nie jestem fanką psychologicznych pozycji, ciężko do mnie trafić z takimi przemyśleniami, a jednak książka była całkiem przyjemna do czytania, na szczęście nie za długa, przez co przyjemnie było przez nią przebrnąć. Składnia do przemyśleń i zastanowienia się nad swoim podejściem do życia, problemów i akceptowania siebie.