„Cóż z tego przyjdzie, jeżeli człowiek zdobędzie cały świat, a zgubi własną duszę”
/matka do syna/

„Tragedia amerykańska” Dreisera to błyskotliwie napisana powieść o młodzieńcu pragnącym wyrwać się z rodzinnego, skromnego, religijnego życia i skosztować rozkoszy tego świata...

W książce ukazany jest proces inicjacji, poznawania życia przez wrażliwego, ale jednocześnie żądnego wrażeń młodego człowieka. Szczególnie mocno są opisane wewnętrzne przeżycia bohatera, jego rozterki i pragnienia. Pod tym względem Dreiser zdaje się ocierać o geniusz Fiodora Dostojewskiego. Zresztą równie dobrze tytuł książki mógłby brzmieć tak jak słynne dzieło rosyjskiego mistrza, czyli „Zbrodnia i kara”. W pewnym sensie jest to zrealizowane, gdyż drugi i trzeci tom „Tragedii amerykańskiej” zawiera w swojej nazwie te rzeczowniki.

Z Dostojewskim jeszcze jedna rzecz mi się skojarzyła, a mianowicie wyśmienity opis wyrafinowanej gry psychologicznej w postępowaniu sądowym, godnej tej z „Braci Karamazow” np. spore wrażenie robi fragment, gdy adwokat zwraca się do swojego klienta (zbrodniarza) słowami: „jest taka sobie gadka prawnicza, że człowiek niewinny i o czystym sumieniu jest zawsze spokojny i wesoły. Proszę więc myśleć i wyglądać jak człowiek niewinny”.

„Tragedia amerykańska” zawiera w sobie krytykę próżniaczego życia społecznych warstw uprzywilejowanych. Z drugiej strony jak się czyta o tym wystawnym życiu, imprezowaniu, randkowaniu z pięknymi i bogatymi pannami, tańcach, pływaniu, wioślarstwie, to człowiek może nieco pozazdrościć, że sam do takich elit się nie zalicza...

„Cóż z tego przyjdzie, jeżeli człowiek zdobędzie cały świat, a zgubi własną duszę”
/matka do syna/

„Tragedia amerykańska” Dreisera to błyskotliwie napisana powieść o młodzieńcu pragnącym wyrwać się z rodzinnego, skromnego, religijnego życia i skosztować rozkoszy tego świata...

W książce ukazany jest proces inicjacji, poznawania życia przez wrażliwego, ale jednocześnie...