Będę pewnie mocno niesprawiedliwy w ocenie książki Pani Anny Marii Wybraniec, bo autorka posługuje się świetnym stylem oraz żywym i barwnym językiem. Jej opowiadania mają w sobie odrobinę surrealizmu, cień dramatu i szczyptę horroru. Całość pokrywa warstwa przedstawiająca atmosferę życiowej beznadziei, opakowana w pisarską inteligencję i wyczuwalną nutę obycia w świecie.
Dlaczego więc tylko 3?
Dlatego, że chyba pierwszy raz spotkałem się ze zbiorem opowiadań, w którym nic do mnie nie przemówiło. Książkę czytało się dobrze, a jednak miałem wrażenie pustki, niczym przy czytaniu książki telefonicznej.
Być może brak mi wrażliwości, a sam tekst zyskałby w oczach ludzi ceniących poetycki styl, mi jednak nie przypadł do gustu.

Będę pewnie mocno niesprawiedliwy w ocenie książki Pani Anny Marii Wybraniec, bo autorka posługuje się świetnym stylem oraz żywym i barwnym językiem. Jej opowiadania mają w sobie odrobinę surrealizmu, cień dramatu i szczyptę horroru. Całość pokrywa warstwa przedstawiająca atmosferę życiowej beznadziei, opakowana w pisarską inteligencję i wyczuwalną nutę obycia w...

Przeczytaliście tytuł? Uważnie? Coś Wam nie pasuje? Coś jest nie do końca tak jak byście się spodziewali? To zaczynajcie się przyzwyczajać. Od tej pory już tylko tak będzie. Im głębiej w lekturę, tym inaczej niż zazwyczaj. Gorzej? Dziwacznej? Nie, po prostu inaczej. I nie da się tych opowiadań łatwo wepchnąć do szuflady z napisem fantastyka. Lub horror. Lub realizm magiczny. Są specyficzne. Czasami surrealistyczne, czasami prześmiewcze. Autorka świetnie bawi się słowem, obrazem. Czytelnik również nie będzie czuł się pokrzywdzony. Nie wszystkie opowieści skradły moje serce, lecz od kilku nie byłam w stanie się oderwać. Zwłaszcza "Lanie ołowiu" porwało mnie swoim klimatem. Czyta się znakomicie, pozostaje wrażenie, lecz z treści jedynie okruchy. Polecam, jednakże bez specjalnego nacisku. 

Przeczytaliście tytuł? Uważnie? Coś Wam nie pasuje? Coś jest nie do końca tak jak byście się spodziewali? To zaczynajcie się przyzwyczajać. Od tej pory już tylko tak będzie. Im głębiej w lekturę, tym inaczej niż zazwyczaj. Gorzej? Dziwacznej? Nie, po prostu inaczej. I nie da się tych opowiadań łatwo wepchnąć do szuflady z napisem fantastyka. Lub horror. Lub realizm...

Cień rzucony został na tekst i obrał trasę ku wyniszczeniu. Oczy, jakby spuchnięte bacznie śledziły każdą literkę, a te wżerały się w tęczówki pragnąc tylko jednego - scalenia z odbiorcą na stałe. Zostały wspomnienia z dawnych lat, gdy istniało życie, a światem nie rządziły koszmary.

Proza to nieoczywista, sięgająca do najskrytszych lęków, karmiąca się emocjami, obcująca z horrorem, który rozgrywa się w głowie bohaterów, bo tam czekają największe demony. Autorka snuje swe opowiadania, gdzie rzeczywistość napiera na czytelnika nie dając wytchnienia, obnaża uczucia postaci, których egzystencja wyznacza szlak cierpień i niezrozumienia. To także poniekąd komentarz do współczesnej Polski - zamkniętej w bańce sztucznych oczekiwań nakrytych całunem codziennej udręki.

Weird fiction ma to do siebie, że balansuje na granicy jawy i snu, zniekształca to, co realne sprowadzając szereg dziwności. Tak też jest u Anny Marii Wybraniec, bowiem jej teksty dotykają spraw z którymi zwykły człowiek musi mierzyć się nieustannie, a karty na stół rozkłada często przeszłość zamknięta w szkatułce wspomnień naznaczających duszę. Nie wszystkie opowiadania przypadły mi do gustu, ale nie mogę odmówić im oryginalności, niewidzialnego muśnięcia literackiej elegancji. Tam, gdzie rozgrywa się główny teatr wydarzeń, czytelnik odkryje mało uczęszczane szlaki konfrontacji z własnym istnieniem.

Cień rzucony został na tekst i obrał trasę ku wyniszczeniu. Oczy, jakby spuchnięte bacznie śledziły każdą literkę, a te wżerały się w tęczówki pragnąc tylko jednego - scalenia z odbiorcą na stałe. Zostały wspomnienia z dawnych lat, gdy istniało życie, a światem nie rządziły koszmary.

Proza to nieoczywista, sięgająca do najskrytszych lęków, karmiąca się emocjami, obcująca...

Po pierwszym opowiadaniu zdałem sobie sprawę...że to opowiadania. Fanem takiej formy nie jestem,ale ta część broni się świetnie. Język i styl jest fenomenalny. Przeplatany 'głupimi' wstawkami i mrugnięciami oka. Same opowiadania ...ech no tak już mniej. Ciekawe, fajnie stworzone ale jakieś to takie....
No przeczytałem, jest ok. Do książki już nie wrócę bo nic mnie tam nie zachwyciło.
Zważywszy, że można ją wyrwać za około 20zł, a masz akurat np. 4 godziny w pociągu czy samolocie to świetny pomysł.
Treść na 5, styl i jakość na 7+. Takie 6,5 jak dla mnie

Po pierwszym opowiadaniu zdałem sobie sprawę...że to opowiadania. Fanem takiej formy nie jestem,ale ta część broni się świetnie. Język i styl jest fenomenalny. Przeplatany 'głupimi' wstawkami i mrugnięciami oka. Same opowiadania ...ech no tak już mniej. Ciekawe, fajnie stworzone ale jakieś to takie....
No przeczytałem, jest ok. Do książki już nie wrócę bo nic mnie tam nie...

Zbiór opowiadań weird fiction, bardzo udany, co po części jest zapewne rezultatem dobrego stylu i języka autorki, na który zwraca uwagę w przedmowie Wojciech Gunia, oświadczając "Chciałbym tak pisać". I rzeczywiście mamy do czynienia z prozą bardzo sprawnie napisaną, chwilami bawiącą się słowami, neologizmami, mamy trochę gry formą, a wszystko w służbie tworzenia niesamowitego gęstego i skrytego w ciemności klimatu, sączącego się z zakamarków naszej codzienności, z ludzkich niepowodzeń, dziwactw. Bohaterowie są nieprzystosowani do rzeczywistości, odróżniają się swoją postawą, uczuciami, zagubieniem, a groza pojawia się właśnie ze zdarzeń na pierwszy rzut oka zwyczajnych, albo przynajmniej normalnych, które dopiero stają się ponure, metafizyczne.
Taką grozę nie jest łatwo pisać, nie można prosto budować klimatu niepokoju, dalekiego od strachu, ale wywołującego u czytelnika właśnie jakąś lepkość. Taką inną.
Czekam na więcej tekstów.

Zbiór opowiadań weird fiction, bardzo udany, co po części jest zapewne rezultatem dobrego stylu i języka autorki, na który zwraca uwagę w przedmowie Wojciech Gunia, oświadczając "Chciałbym tak pisać". I rzeczywiście mamy do czynienia z prozą bardzo sprawnie napisaną, chwilami bawiącą się słowami, neologizmami, mamy trochę gry formą, a wszystko w służbie tworzenia...

Jest pomysł, jest różnorodność, ale realizacja zupełnie do mnie nie trafia. Okej, każde opowiadanie jest zupełnie inne - zarówno w treści jak i w formie, to na plus; sama forma strumienia świadomości z celowymi powtórzeniami mającymi nadać rytm też sama w sobie nie jest minusem, ale tu z tego rytmu jednak mnie wybijało. Dwa opowiadania na plus - to o zapachach i o złotej rybce, choć, podobnie jak reszta, pozostawiają niedosyt. Nie ten twórczy, zmuszający do refleksji i szukania odpowiedzi o czym to było, ale nawet niezadający pytań.

Zaczęło się intrygująco, ale im dalej w las, tym częściej marszczyłem czoło; to taka trochę próba połączenia literatury pięknej z bizaretkami, co pomysłem jest niezłym, ale w tej realizacji mi się nie podobał i nieco zmęczył. Dam jeszcze szansę i kiedyś wrócę ponownie albo do tej książki albo do następnych.

Jest pomysł, jest różnorodność, ale realizacja zupełnie do mnie nie trafia. Okej, każde opowiadanie jest zupełnie inne - zarówno w treści jak i w formie, to na plus; sama forma strumienia świadomości z celowymi powtórzeniami mającymi nadać rytm też sama w sobie nie jest minusem, ale tu z tego rytmu jednak mnie wybijało. Dwa opowiadania na plus - to o zapachach i o złotej...

Ostatnio odkryłam, że bardzo pasuje mi taka krótka forma, zwłaszcza w grozie. Zazwyczaj jest szybko, intensywnie, zaskakująco i coraz chętniej sięgam po różne antalogie.

"Wilgość" Anny Marii Wybraniec to taki zbiór opowiadań bardzo nieoczywistych. Weird fiction to gatunek specyficzny i z pewnością nie dla każdego. Proza autorki przepełniona jest symboliką i metaforami, jest oniryczna. Wymaga od nas dużego skupienia i zaangażowania jednocześnie dzięki wspaniałemu językowi przez tekst się płynie.

Wybraniec zrobiła to co w grozie najbardziej lubię. Nie mamy tu żadnych sił zewnętrznych. Nie ma potworów, duchów czy innych dziwactw. Wszystkie lęki pochodzą od bohaterów. Są sumą ich myśli, przekonań i przeżyć. Mierzą się z własnymi, głęboko zakorzenionymi demonami.

Oczywiście jak to w zbiorze opowiadań bywa nie wszystkie były w moim odczuciu świetne. Niezbyt do gustu przypadły mi teksty "Nefalim" oraz "Włosy Wenus, włosy Tetydy". Za dużo jak dla mnie w nich było jednak mistycyzmu. Za to kilka zrobiło na mnie ogromne wrażenie i mocno zapadły w pamięć jak choćby "Marszoretki", które mocno nawiązywały do sytuacji w naszym kraju albo "Pogrzebek".

Proza autorki choć momentami może wydawać się dziwaczna i przesadzona mocno jednak zapada w pamięć i pozostawia po sobie ślad, a chyba o to właśnie chodzi w tworzeniu.

Ostatnio odkryłam, że bardzo pasuje mi taka krótka forma, zwłaszcza w grozie. Zazwyczaj jest szybko, intensywnie, zaskakująco i coraz chętniej sięgam po różne antalogie.

"Wilgość" Anny Marii Wybraniec to taki zbiór opowiadań bardzo nieoczywistych. Weird fiction to gatunek specyficzny i z pewnością nie dla każdego. Proza autorki przepełniona jest symboliką i metaforami,...

Nie do końca moje klimaty i styl. Początek nie był zły i pierwsze opowiadania nawet mi się podobały. Jak to jednak czasem bywa, autorce nie udało się utrzymać poziomu.
Całość wypada raczej przeciętnie.

Nie do końca moje klimaty i styl. Początek nie był zły i pierwsze opowiadania nawet mi się podobały. Jak to jednak czasem bywa, autorce nie udało się utrzymać poziomu.
Całość wypada raczej przeciętnie.

„Wilgość” autorstwa Ann Marii Wybraniec to moje pierwsze zetknięcie z twórczością autorki. Jest to zbiór jedenastu opowiadań z pogranicza horroru i weird fiction, a każde z nich jest odrębną historią, niezwiązaną z pozostałymi. Przedstawiona w książce groza nie jest podobna do żadnej innej, z jaką się spotkałam. Mrok nie jest tutaj potężną, obcą siłą, lecz czai się w codziennych czynnościach lub we wnętrzach bohaterów. Koszmar czyhający w każdej z historii potrafi omamić, opanowuje nasze umysły, zaciera granicę między snem a jawą, by zgubić nas w meandrach tekstu. Ukazanie tutaj prozaicznych czynności w sposób mroczny i zniekształcony, burzy w czytelniku poczucie komfortu, dotykając tą kompozycją skrywanej nieświadomości i uwalniając tym samym pokłady pierwotnego strachu.

Książka ta z pewnością nie wszystkim przypadnie do gustu, autorka bawi się tutaj słowem, używa licznych zabiegów stylistycznych (co widzimy już w tytule) oraz sprawnie posługuje się symbolami jak i metaforami. Dzięki tym działaniom, tekst nabiera nie tylko swoistego piękna, lecz także podsycane są uczucie zagubienia oraz oniryczny klimat opowieści. Zdecydowanie w czasie lektury potrzebne będzie mocne skupienie, aby odpowiednio wczuć się w nastrój i poznać przesłania skrywane w tekście. Ja sama pokuszę się z pewnością o reread, aby wyłapać więcej smaczków.

„Wilgość” autorstwa Ann Marii Wybraniec to moje pierwsze zetknięcie z twórczością autorki. Jest to zbiór jedenastu opowiadań z pogranicza horroru i weird fiction, a każde z nich jest odrębną historią, niezwiązaną z pozostałymi. Przedstawiona w książce groza nie jest podobna do żadnej innej, z jaką się spotkałam. Mrok nie jest tutaj potężną, obcą siłą, lecz czai się w...

Antologia niejednoznaczna. Weird fiction pełną gębą, mokrą od mlasków dziwoznaczeń i słowotwórstwa symbolczułego.
Dotykające tematów ciężkawych, wilgotnych i dusznych niczym zatęchłe jaskinie naszych myśli.

Ciekawy zbiór, prawdziwy, mocny. Choć nie do końca dla mnie, szczególnie mocny nacisk na symbolikę religii chrześcijańskiej.

Ale są też opowiadania sięgające dalej poza jedną religie, jak choćby "Kodo" (Kōdō) nawiązujące do japońskiej mistyki.

Na takich autorów Nobla zasługujemy.

Antologia niejednoznaczna. Weird fiction pełną gębą, mokrą od mlasków dziwoznaczeń i słowotwórstwa symbolczułego.
Dotykające tematów ciężkawych, wilgotnych i dusznych niczym zatęchłe jaskinie naszych myśli.

Ciekawy zbiór, prawdziwy, mocny. Choć nie do końca dla mnie, szczególnie mocny nacisk na symbolikę religii chrześcijańskiej.

Ale są też opowiadania sięgające dalej...