W weirdzie chodzi nie o strach, a o wyjście ze strefy komfortu. Przenikanie się gatunków i konwencji gwarantuje czystą przyjemność czytania. Tym samym każde opowiadanie, każda powieść oblepi nas ciemnością i sprawi, że inaczej spojrzymy na otaczającą rzeczywistość. Nic tylko dać się pochłonąć.

Anna Maria Wybraniec w „Wilgości” serwuje nam jedenaście opowiadań. Każde świetnie napisane, wszystkie dziwne i pokręcone, momentami surrealistyczne, na granicy snu i jawy. Styl autorki jest na tyle sugestywny, że czuć, jak groza przenika nas na wskroś, sprawiając, że sen jest nieprzyjemną czynnością. O sile książki decyduje również umiejętność Wybraniec tworzenia wiarygodnych fabuł umiejscowionych w iście codziennych wydarzeniach. Czasami zadamy pytanie o granice szaleństwa, jednak podświadomie przychylimy się do wersji wypadków widzianych oczyma głównych bohaterów. I tym samym przekonamy się, jak silnie oddziałuje na nas proza autorki. Zwłaszcza że świetnie rozumie ona tworzone postacie i ich drogę ku końcu, jaki by on nie był.

Opowiadania mają to do siebie, że są w miarę krótkie. Bo w „Wilgości” nie ma niepotrzebnych zdań czy pompowania objętości. Dzięki temu czytelnik może je szybko połknąć i w pełni docenić kunszt Wybraniec. Ta forma sprzyja dostrzeżeniu ukrytej grozy i całej niesamowitości wydarzeń. Dzięki temu każde opowiadanie działa na nas silniej. I dłużej analizujemy, co też dokładnie się wydarzyło i co my byśmy zrobili na miejscu opisywanych bohaterów.

„Wilgość” pokazuje nam, jak zagubiony jest człowiek w XXI wieku. Wybraniec pamięta, że to człowiek jest ważny, a nie tylko zwrot akcji i zaskoczenie czytelnika. Pamięta, aby coś nam pokazać, zwrócić na coś uwagę, rzucić trochę światła i wskazać, że nikt nie jest sam ze swoimi problemami. Może i zakończenia poszczególnych historii bywają czasem pesymistyczne, ale to wynika z szarej codzienności, która bywa nieprzyjazna i twarda jak ściana.

Nie wskażę wam, które opowiadania są lepsze, a które gorsze, gdyż kupiłem Wybraniec w całości. Dałem się wciągnąć w momentami dziwną narrację i wczułem się w opisywane wydarzenia. Wiem, że kiedyś jeszcze wrócę do tego zbioru opowiadań, gdyż zdecydowanie warto spędzić z tą książką jeszcze kilka chwil. I raz jeszcze docenić przemyślaną konstrukcję, fabułę, styl oraz pomysłowość autorki. A póki co cieszę się, że mam jeszcze do przeczytania „Niebo, ptaki i robaki”.

Michał Wnuk