Wczoraj wieczorem skończyłam czytać biografię Syda Barretta. Zaczyna się niesamowicie, bo macie wrażenie, że wychodzicie w świat Talkienowskiej trylogii. Zresztą Syd był zafascynowany baśniami( a jak dla mnie, to klasyczna Fantasy ma dużo z baśni, legend i mitów) do końca swych dni . Później poznajemy nieco dzieciństwo i wczesną młodości. By następnie zejść do Podziemia. Bo tak naprawdę opowieść o Sydzie Barrecie jest pretekstem do opowiedzenia o brytyjskim Undergroundzie i o latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Ktoś może powiedzieć no OK większość biografii rockowych, jazzowych jest tak napisana. No tak , pełna zgoda. Tylko, że jest mały " myk". Autor tak opisuje ten świat jak by tam był i sam żył życiem tegoż Undergroundu. Smutna jest to opowieść. Bo obserwacja jak Szalony Diament z każdym dniem traci swój piękny blask nie należy do radosnego i przyjemnego zajęcia zwłaszcza, że ów wspomniany Szalony Diament jest jednym z ulubionych, ukochanych muzycznych outsiderów. Książka ma jeszcze dwie zalety. A mianowicie trochę zdjęć i mało stosunkowo opisów sprzętu technicznego,(uff! Zostało jeszcze sporo do czytania. 😉). A z wad brak kalendarium. No i czasami, uporczywie trzymanie się jednego wątku czyli trochę tzw. lanie wody. Ale generalnie biografia spodobała się mi i polecam tę książkę każdemu fanowi rocka, lat sześćdziesiątych, Pink Floyd, A zwłaszcza Syda Barretta.

Wczoraj wieczorem skończyłam czytać biografię Syda Barretta. Zaczyna się niesamowicie, bo macie wrażenie, że wychodzicie w świat Talkienowskiej trylogii. Zresztą Syd był zafascynowany baśniami( a jak dla mnie, to klasyczna Fantasy ma dużo z baśni, legend i mitów) do końca swych dni . Później poznajemy nieco dzieciństwo i wczesną młodości. By następnie zejść...

Bardzo dobra książka. Daje dosyć dużo oglądu na osobę Syda Barretta, pokazuje jego osobowość, sposób bycia;autor dobrze pokazuje to w jaki sposób oddalał się od reszty Pink Floyd. Jak dla mnie trochę zbyt dużo treści na temat jego przygód - miejscami było to dla mnie nudne. Ogólnie jednak polecam.

Bardzo dobra książka. Daje dosyć dużo oglądu na osobę Syda Barretta, pokazuje jego osobowość, sposób bycia;autor dobrze pokazuje to w jaki sposób oddalał się od reszty Pink Floyd. Jak dla mnie trochę zbyt dużo treści na temat jego przygód - miejscami było to dla mnie nudne. Ogólnie jednak polecam.

"Najjaśniejszy płonień wypala się najszybciej" - Metallica, Mama Said.

Bardzo nierówna książka. Pierwsza mniej więcej połowa doprawdy nie zachwyca, bo nie ma czym. Autor zamiast skupić się na postaci wypalającego się w błyskawicznym tempie geniusza (i ewentualnie szepnięcia kilku słów o kolegach z zespołu) rozwleka swoją opowieść na całą młodzieżową kulturę w UK w latach 60-tych, szczególnie opowiadając o klubie UFO i narkotycznych eksperymentach ówczesnej młodzieży. Doprawdy, bywają fragmenty gdzie przez kilka(naście) stron nazwisko "Barrett" pada raz. Zawiodło coś takiego jak "selekcja materiału", bo ta zdecydowanie byłaby bardzo potrzebna. Bywa nudno i zniechęcająco - nie dziwię się osobom, które rzuciły lekturę zanim dotarły do połowy, szczególnie, że dodatkowo zniechęca ogromna objętość książki. Maniera autora polegająca na pisaniu dat typu "26 marca" bez podanego roku też niejednego na pewno odepchnęła, bo ciężko sobie poukładać wszystko w głowie.

Ci jednak, którzy dotarli do momentu, kiedy Barrett opuszcza szeregi Pink Floyd (czy raczej na odwrót: Pink Floyd opuszcza Barretta) na pewno nie pożałują. Wgląd w umierającą duszę geniusza, szczegółowy opis powstawania solowych albumów oraz ogrom miejsca poświęcony temu, co Syd Barrett robił przez ostatnie, często lekceważone (a w najlepszym wypadku podsumowywane kilkoma zdaniami) 36 lat swojego życia robi wrażenie. Jest mocno, wstrząsająco, ciekawie, wciągająco. Zapada w pamięć, a o tragicznym, ciągnącym się przez dziesięciolecia epilogu życia geniusza ciężko zapomnieć.

Pierwsza połowa książki - 2/10, druga - 8/10. Średnio wychodzi 6/10 i tak też daję.

KONIECZNIE WYTRWAĆ DO KOŃCA, WARTO!

"Najjaśniejszy płonień wypala się najszybciej" - Metallica, Mama Said.

Bardzo nierówna książka. Pierwsza mniej więcej połowa doprawdy nie zachwyca, bo nie ma czym. Autor zamiast skupić się na postaci wypalającego się w błyskawicznym tempie geniusza (i ewentualnie szepnięcia kilku słów o kolegach z zespołu) rozwleka swoją opowieść na całą młodzieżową kulturę w UK w latach...

Ta książka pozwoliła mi spojrzeć na historię zespołu Pink Floyd z całkowicie innej perspektywy.

Ta książka pozwoliła mi spojrzeć na historię zespołu Pink Floyd z całkowicie innej perspektywy.

Uwielbiam czytac biografie,niestety przez ta przebrnelam z wielkim trudem. Byc moze fani byli zachwyceni,ja meczylam sie od poczatku do konca,nie odpowiadał mi sposob pokazania Syda,choc wiem,ze byl mega barwna postacia,ksiazka pisana na jednym poziomie,plytkim niestety,bez wzbudzenia jakichkolwiek emocji,masa niepotrzebnych opisow przez,ktore z ciezarem musialam sobie poradzic,dla mnie stracony czas, czym jestem niemilo zaskoczona

Uwielbiam czytac biografie,niestety przez ta przebrnelam z wielkim trudem. Byc moze fani byli zachwyceni,ja meczylam sie od poczatku do konca,nie odpowiadał mi sposob pokazania Syda,choc wiem,ze byl mega barwna postacia,ksiazka pisana na jednym poziomie,plytkim niestety,bez wzbudzenia jakichkolwiek emocji,masa niepotrzebnych opisow przez,ktore z ciezarem musialam sobie...

Legendarny zespół i nieco już zapomniany Syd Barrett. Jak to było na początku. Nie tylko dla fanów Pink Floyd.

Legendarny zespół i nieco już zapomniany Syd Barrett. Jak to było na początku. Nie tylko dla fanów Pink Floyd.

Choć głos i gitara Syda Barretta wypełniają tylko pierwszy studyjny album zespołu Pink Floyd, to jego duch pojawia się praktycznie na każdej kolejnej płycie zespołu. Biografia tego wrażliwego muzyka i poety, który po sławę sięgnął prawdopodobnie zbyt szybko, fascynuje a zarazem prowokuje do stawiania pytań o cenę jaką przychodzi zapłacić za sławę. Napisana przez Juliana Palaciosa książka „Syd Barrett & Pink Floyd”. Mroczny świat jest próbą przyjrzenia się fenomenowi Syda Barretta, jego artystycznej drodze, chorobie oraz zespołowi, który współtworzył.

Książka Palaciosa to publikacja pod wieloma względami unikalna. Jeśli spodziewacie się łatwej lektury prezentującej losy gwiazdy, która ugięła się pod presją sławy i wszechobecnych w czasach kontrkultury narkotyków, to nie odnajdziecie w niej tego typu uproszczeń. Autor przedstawił wieloaspektowy obraz losów młodego artysty, starając się możliwie w pełni ukazać złożony portret Syda Barretta. Palacios dokładnie przyjrzał się drugiej połowie dwudziestego wieku oraz atmosferze ówczesnego londyńskiego światka artystycznego. Rozmowy z licznymi przedstawicielami bohemy tamtych czasów ukazały kontekst, w którym Syd Barrett funkcjonował.

Właśnie dbałość Palaciosa o ukazanie świata, w którym narodził się rock psychodeliczny, stanowi największą zaletę książki. Autor barwnie oddaje klimat kulturalnej rewolucji, jaka zachodziła w ówczesnym Londynie…

Więcej na: http://gitararysowane.pl/syd-barrett-pink-floyd-mroczny-swiat/

Choć głos i gitara Syda Barretta wypełniają tylko pierwszy studyjny album zespołu Pink Floyd, to jego duch pojawia się praktycznie na każdej kolejnej płycie zespołu. Biografia tego wrażliwego muzyka i poety, który po sławę sięgnął prawdopodobnie zbyt szybko, fascynuje a zarazem prowokuje do stawiania pytań o cenę jaką przychodzi zapłacić za sławę. Napisana przez Juliana...

Roger Keith „Syd” Barrett urodził się 6 stycznia 1946 roku w Cambridge. Przez wielu uważany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli psychodelicznego rocka. W latach 60. Pod jego przewodnictwem zespół Pink Floyd stał się najpopularniejszym bandem londyńskiego podziemia. Choć odszedł już 10 lat temu, jego życie dalej ciekawi fanów na całym świecie.

Gdy zespół stawał się coraz bardziej popularny, Barrett co raz bardzo wpadał w nałóg. Duże spożycie psychodelików wpłynęło na jego zdrowie. To wtedy muzyk okazał się schizofrenikiem. W 1968 roku do Pink Floyd dołączył David Gilmour, który miał wspomóc Syda na scenie. Po kilku tygodniach pozostali członkowie zdecydowali się wykluczyć go z kapeli.

Julian Palacios podszedł do tematu w sposób wyjątkowy, gdyż bardziej czuć tutaj charakter pisarski aniżeli dziennikarski. Ostatnio do biografii mam szczęści, ale czytający ten gatunek wiedzą, jak łatwo trafić na podręcznik do historii. U Palaciosa jest inaczej. Zanim przeszedł do konkretów, nakreślił tło dla historii. Zaznaczyć trzeba, że język autora jest bardzo kwiecisty i rozbudowany. Sam fakt, że książka ma prawie 600 stron, a kariera Barretta nie trwała nawet dekady.

Jako wielka fanka muzyki Pink Floyd jestem zachwycona tą książką. Zdecydowanie znajduje się teraz na podium przeczytanych przeze mnie biografii. Jednak nie wiem, czy osoba niezainteresowana tematem dałaby radę dotrzeć do końca. Ja polecam, wy sprawdźcie.

Pełną recenzję znajdziecie na https://niekulturalnakulturalnie.wordpress.com/2016/04/15/shine-on-you-crazy-diamond-syd-barrett-i-pink-floyd-mroczny-swiat-julian-palacios/

Roger Keith „Syd” Barrett urodził się 6 stycznia 1946 roku w Cambridge. Przez wielu uważany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli psychodelicznego rocka. W latach 60. Pod jego przewodnictwem zespół Pink Floyd stał się najpopularniejszym bandem londyńskiego podziemia. Choć odszedł już 10 lat temu, jego życie dalej ciekawi fanów na całym świecie.

Gdy zespół stawał...

http://www.musicformyeyes.pl/2016/05/daze-do-wolnosci-syd-barrett-pink-floyd.html

Przymiotnikiem "legendarny" szasta się teraz na lewo i prawo. Legendarne są już kosmetyki, sprzęty gospodarstwa domowego, a w odniesieniu do branży muzycznej, to mało kto jest teraz nielegendarny, podczas gdy - moim zdaniem - określenie to jest tak naprawdę adekwatne do niewielkiej grupy artystów. Syd Barrett, bo dzisiaj o nim mowa, z pewnością należy do tej elitarnej gromadki.

Zanim jednak świat będzie bił się w licytacjach o pamiątki po nim, a na słowo Pink Floyd co druga osoba się ożywi, Syd przebędzie długą i ciężką drogę ze sobą samym.

COŚ NOWEGO
Syd uwielbiał rysować i malować, doskonale wyczuwał balans pomiędzy światłem i cieniem, był mistrzem w szybkich rysunkach. Od małego wykazywał zdolności artystyczne, a kiedy muzyka stała się kolejnym środkiem wyrazu nikt z jego bliskich specjalnie się nie zdziwił. Na początku dobrze dogadywał się z kolegami z Pink Floyd, był głównym odpowiedzialnym za kompozycje. Chłopcy uczyli się siebie i od siebie. Od początku chcieli stworzyć coś odważnego, nowego, coś, co będzie ich elementem rozpoznawczym. Dzisiaj wiemy, że im się to udało.

OTWORZYĆ DRZWI PERCEPCJI
Powstanie i duża część działalność Pink Floyd przypadła na lata, w których eksperymentowanie z narkotykami było w pewnych kręgach na porządku dziennym. Mało było wiadomo o ich skutkach ubocznych, a chociażby TIMES donosił, że LSD wykazuje cechy terapeutyczne w leczeniu alkoholizmu. Rozkwit narkotykowych wojaży i metafizyczne doznania to nieodłączne części muzyki Barretta i spółki. Awangarda Londynu napędzana była wtedy przez LSD i haszysz.


Arcyważnym elementem składowym muzyki Floydów było echo, czyli powtórzenie dźwięku spowodowane odbiciem fal dźwiękowych. Grali mocno, głośno, energetycznie, wprowadzając w trans słuchaczy. Bez względu na to, czy ktoś preferował styl ich grania czy nie, to zawsze wywoływali jakieś emocje używając do tego efektów dźwiękowych i świetlnych. Ich spektakle to tryumf mechaniki i agresywnej awangardy.

"Uważamy, że muzyka i światła to część jednej całości. Jedno uzupełnia i rozwija drugie.
W przyszłości zespoły popowe będą musiały zaoferować coś znacznie więcej niż zwykły koncert. Będę musiały zaproponować dopracowany spektakl" powie Barrett w 1967 roku.


David Bowie wspomina Syda Barretta jako pełnego charyzmy i hipnotyzującego na scenie artystę: "Pierwszy z muzyków rockowych, którego widziałem w makijażu i który dobrze w nim wyglądał. (...) Widziałem Pink Floyd w Marquee i to zainspirowało mnie do tworzenia musicali".


CZŁOWIEK, KTÓRY CZUŁ ZA BARDZO (?)
Z czasem u Syda problemy natury psychicznej pogłębiają się. Efektem tego jest eskalacja dysonansów w zespole i zmiany personalne w zespole, które Barrett źle znosi. Jak to się stało, że wesoły, pełny życia i pasji człowiek, zamyka się w sobie, izoluje od bliskich mu osób i zaczyna życie w świecie równoległym?


Książka "Syd Barrett i Pink Floyd. Mroczny świat" jest fantastycznym zestawieniem życia tego artysty. Autor wykonał niemożliwą z pozoru pracę: dotarł do osób, do źródeł, przez to całość jest niezwykle solidnie udokumentowanym obrazem życia Syda Barretta. To też niezwykły kąsek dla wszystkich wielbicieli muzyki Pink Floyd, w którym znajdą szczegółowe techniczne informacje związane z samą tylko muzyczną płaszczyzną twórczości grupy. Fragmenty opisujące to jak krok po korku powstawały te fantastyczne kompozycje są gratką dla wszystkich fanów.

Niezwykła osobowość. Niezwykła książka. 5/5!

http://www.musicformyeyes.pl/2016/05/daze-do-wolnosci-syd-barrett-pink-floyd.html

Przymiotnikiem "legendarny" szasta się teraz na lewo i prawo. Legendarne są już kosmetyki, sprzęty gospodarstwa domowego, a w odniesieniu do branży muzycznej, to mało kto jest teraz nielegendarny, podczas gdy - moim zdaniem - określenie to jest tak naprawdę adekwatne do niewielkiej grupy...

Bardzo poruszająca lektura. Wreszcie pojawiła się książka, która nie przedstawia odejścia z zespołu jako koniec życia Syda. Świetny obraz człowieka, który postanowił zmienić swoje życie, nawet bez akceptacji społeczeństwa. Polecam każdemu, kto jest zafascynowany tym artystą.

Bardzo poruszająca lektura. Wreszcie pojawiła się książka, która nie przedstawia odejścia z zespołu jako koniec życia Syda. Świetny obraz człowieka, który postanowił zmienić swoje życie, nawet bez akceptacji społeczeństwa. Polecam każdemu, kto jest zafascynowany tym artystą.