Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Najjaśniejszy płonień wypala się najszybciej" - Metallica, Mama Said. Bardzo nierówna książka. Pierwsza mniej więcej połowa doprawdy nie zachwyca, bo nie ma czym. Autor zamiast skupić się na postaci wypalającego się w błyskawicznym tempie geniusza (i ewentualnie szepnięcia kilku słów o kolegach z zespołu) rozwleka swoją opowieść na całą młodzieżową kulturę w UK w latach 60-tych, szczególnie opowiadając o klubie UFO i narkotycznych eksperymentach ówczesnej młodzieży. Doprawdy, bywają fragmenty gdzie przez kilka(naście) stron nazwisko "Barrett" pada raz. Zawiodło coś takiego jak "selekcja materiału", bo ta zdecydowanie byłaby bardzo potrzebna. Bywa nudno i zniechęcająco - nie dziwię się osobom, które rzuciły lekturę zanim dotarły do połowy, szczególnie, że dodatkowo zniechęca ogromna objętość książki. Maniera autora polegająca na pisaniu dat typu "26 marca" bez podanego roku też niejednego na pewno odepchnęła, bo ciężko sobie poukładać wszystko w głowie. Ci jednak, którzy dotarli do momentu, kiedy Barrett opuszcza szeregi Pink Floyd (czy raczej na odwrót: Pink Floyd opuszcza Barretta) na pewno nie pożałują. Wgląd w umierającą duszę geniusza, szczegółowy opis powstawania solowych albumów oraz ogrom miejsca poświęcony temu, co Syd Barrett robił przez ostatnie, często lekceważone (a w najlepszym wypadku podsumowywane kilkoma zdaniami) 36 lat swojego życia robi wrażenie. Jest mocno, wstrząsająco, ciekawie, wciągająco. Zapada w pamięć, a o tragicznym, ciągnącym się przez dziesięciolecia epilogu życia geniusza ciężko zapomnieć. Pierwsza połowa książki - 2/10, druga - 8/10. Średnio wychodzi 6/10 i tak też daję. KONIECZNIE WYTRWAĆ DO KOŃCA, WARTO!