Chciałabym tyle o niej napisać i powiedzieć, a równocześnie nie potrafię ułożyć żadnej sensownej myśli...
"Dopóki mamy twarze" to jak głosi okładka: ostatnie słowo jednego z ojców gatunku fantasy jest niewątpliwie wielką literaturą. Może to mnie trochę pogrąży w waszej ocenie, ale to "ostatnie słowo" było dla mnie pierwszym zetknięciem się b e z p o ś r e d n i o z Jego twórczością.

Może zacznę od krótkiego wyjaśnienia, dlaczego w tytule pojawił się "Mit opowiedziany na nowo". Jak zawarte jest w posłowiu książki, żeby napisać ten utwór Lewis zaczerpnął jak to napisał - u źródła. Mit, który przekształcił, stał się nie mniej tragiczny od tego pierwotnego, choć bohaterami kierowały różne intencje...

Gdzieś w dalekiej przeszłości, zapomniane i ukryte przed światłem sławy, rozpościerała się dość mała kraina zwana Glome. Jej władca dość nieudolny i znienawidzony przez wszystkich posiadał 3 córki... Najstarszą z nich była Orual, o tak brzydkiej twarzy, że nawet najbliżsi nie potrafili patrzeć na nią tak, aby dostrzegać same jej zalety. Jej młodsza siostra Rediwal była jej odbiciem - choć z zewnątrz piękna w środku szkaradna. I wreszcie najmłodsza - przyrodnia siostra Psyche, z innego małżeństwa króla, również sierota, obdarowana została charakterem i urodą ponadprzeciętną, tak, że wszyscy uważali ją za boginię... Dopóki w królestwie nie nastał okres kataklizmów, a wiara nie upomniała się o ofiarę...

"Dopóki mamy twarze" to dość oryginalna refleksja, która swojego czytelnika przyciąga wprost nieprzerwanie szybką, niezwykle wciągającą akcją. Kiedy sięgamy po książkę co chwilę możemy śledzić wydarzenia przygodowe przeplatane złotymi myślami, fragmentami poświęconymi filozofii nad życiem i dylematami codzienności, przede wszystkim jednak celem jest zademonstrowanie w tych fragmentach różnic pomiędzy wiarą pogańską a tzw. grecką (czyli bardziej cywilizowaną, w tym wypadku).
W środku książki byłam nieźle wkurzona. Każde słowo głównej bohaterki - narratorki powodowało u mnie białą gorączkę i choć wiedziałam, że jeżeli akacja miałabym potoczyć się inaczej nie byłoby sensu opisywać jej w książce, to i tak byłam bardzo zła. Jednak, kiedy przebrnęłam przez (niech to tak nazwę) "młodzieńczy okres" szło już całkiem gładko...

Myślę, że watro sięgnąć po tą lekturę, wprowadza w inny świat, starożytny, w którym liczyło się coś więcej niż obecnie, a bogowie nadawali sens każdemu czynowi, choć wzbudzali dwuznaczne wyobrażenia. Polecam szczególnie tym, którzy chcieli by troszkę pomyśleć, nie tylko o tym, co się za chwilkę wydarzy, ale również zastanowili się nad sensem egzystencji bogów i ludzi.

Chciałabym tyle o niej napisać i powiedzieć, a równocześnie nie potrafię ułożyć żadnej sensownej myśli...
"Dopóki mamy twarze" to jak głosi okładka: ostatnie słowo jednego z ojców gatunku fantasy jest niewątpliwie wielką literaturą. Może to mnie trochę pogrąży w waszej ocenie, ale to "ostatnie słowo" było dla mnie pierwszym zetknięciem się b e z p o ś r e d n i o z...