„Dopóki mamy twarze”to ostatnia powieść Lewisa i jednocześnie, zdaje się, najtrudniejsza. Z jednej strony doskonale koresponduje ona, zwłaszcza pod względem kreowania płaszczyzny świata przedstawionego, z „Opowieściami z Narnii”, z drugiej zaś pisarz idzie tu o zdecydowany krok dalej, co zaświadcza o jego niewątpliwej ewolucji w dojrzewaniu jako literata. Lewis „zamyka” swój dorobek doskonale, chciałoby się wręcz powiedzieć w najlepszym z możliwych momentów. „Dopóki mamy twarze” stanowi bowiem swoistego rodzaju rozrachunek egzystencjalny, mimo iż akcja powieści rozgrywa się w zamierzchłej starożytności. Rozgrywa się jednak tam jedynie w sensie dosłownym, natomiast przy umiejętnym odczytaniu metafor, alegorii, synekdoch, i wszystkich innych zabiegów dokonanych za pomocą tropów, z łatwością można osadzić akcję powieści we współczesności. Lewis wykorzystując mitologiczną opowieść o Kupidynie i Psyche, a więc jedną z najpiękniejszych historii o sile miłości, jaką była w stanie „wymyślić” literatura, stając się tym samym niezawodnym intrtekstualistą, tworzy własną fabułę. Nie sposób nie domyślić się, że i w tym przypadku miłość odgrywa główną rolę, Lewis niemniej wprowadza tu znaczną modyfikację i zamiast ukazać jej moc w związku kobiety i mężczyzny, skupia się na miłości jako więzi uczuć między siostrami. I chociaż nie da się w żaden sposób zaprzeczyć, że „Dopóki mamy twarze” jest zbudowana na micie o Kupidynie i Psyche, to jednak autor „Opowieści z Narnii” dokonuje zupełnie zaskakującej jego reinterpretacji. Wprowadza do swojej powieści całkiem nowe postaci, tworzy szereg, przez siebie wymyślonych, sytuacji, rozszerza pole działalności bohaterów, zmienia, dla potrzeb wypowiedzenia istotnych dla siebie treści, niektóre fakty fabularne z historii Kupidyna i Psyche, inaczej też kończy swoją historię. Zasadniczo pozostaje wierny jedynie trzonowi, i to w ścisłym znaczeniu, mitologicznej opowieści. Stąd „Dopóki mamy twarze” tchnie zupełną choć wciąż antyczną, świeżością, gdy dokonuje się konkretyzacji tego dzieła.
Bez znajomości mitu o Kupidynie i Psyche trudno w sposób właściwy czytać tę ostatnią powieść Lewisa. Autor jednak zadbał o swoich czytelników i w posłowiu umieścił jego streszczenie. Dlatego, akurat w tym przypadku, warto najpierw zerknąć na koniec książki. „Dopóki mamy twarze” wymaga skupienia, zmusza do lektury spokojnej, w niektórych momentach trochę wolniejszej, uważnej. Niektóre zdania warto przeczytać dwa, nawet trzy razy, jako że stanowią swoistego rodzaju klucze, które otwierają drzwi do zrozumienia przyszłych treści, a dla niektórych mogą stać się wiele mówiącymi aforyzmami. To powieść szalenie uniwersalna, nie znająca granic czasu. Odpowiada na wiele pytań, które niepokoją ludzkość od zawsze. Porusza bowiem najistotniejsze kwestie związane z ludzkim życiem: miłości, wiary, nadziei, przyjaźni, lojalności, poświęcenia, zrozumienia i wyrozumiałości, cierpienia, bezsilności, tęsknoty, władzy, oddania. To wszystko zaś ukazane jest w pluralizmie ludzkich charakterów i temperamentów. Osobiście, przyznaję, czytałem tę powieść dość długo. Nie jest to jednak czas ani stracony, ani zmarnowany.

„Dopóki mamy twarze”to ostatnia powieść Lewisa i jednocześnie, zdaje się, najtrudniejsza. Z jednej strony doskonale koresponduje ona, zwłaszcza pod względem kreowania płaszczyzny świata przedstawionego, z „Opowieściami z Narnii”, z drugiej zaś pisarz idzie tu o zdecydowany krok dalej, co zaświadcza o jego niewątpliwej ewolucji w dojrzewaniu jako literata. Lewis „zamyka”...