Książka nie spodobała mi się już od pierwszej strony, potem było coraz gorzej, ale...zawzięłam się i postanowiłam dokończyć.
Ta powieść swego czasu wywołała niesamowite oburzenie, została ocenzurowana, zakazana i zmieszana z błotem...Może dlatego jest tak pociągająca?
Mimo całego zamętu, moim zdaniem to nie jest dobra książka.
Niejaki Patrick Bateman, bardzo bogaty młodzieniec opowiada nam o swoim życiu, a raczej o swojej jałowej egzystencji.
Poznajemy: ulubione płyty Pata, restauracje w których bywa, książki, których nie czyta, kobiety z którymi się spotyka, przyjaciół z którymi jada obiady, projektantów od których najczęściej kupuje drogie ciuchy, nowoczesne sprzęty, które musi mieć i ... niezliczone sposoby, jak uwielbia mordować ludzi.
Życie Patricka jest puste, mdłe, oraz pozbawione jakiegokolwiek celu, i pewnie dlatego rodzą się w nim mordercze instynkty.
Głównym założeniem książki miała być krytyka " japiszonów", czyli grupy młodych, bajecznie bogatych ludzi, pracujących najczęściej na Wall Street oraz ich jałowego życia, w którym głównie chodzi o to, aby dobrze się bawić i świetnie wyglądać. Myślę, że krytyka w tej książce jest zbyt daleko posunięta i mocno niesprawiedliwa.
Zabrakło mi tu"życia wewnętrznego" Batemana, oczywiście możemy założyć, że takiego nie posiadał, ale...wolałabym przeczytać o tym co czuł mordując, a nie tylko jak mordował. Chciałabym dowiedzieć się, co najbardziej w tym lubił. Moment gdy ofiara uświadamia sobie, że umrze? A może to, że to on decyduje kiedy i w jaki sposób się to stanie? Co go najbardziej podnieca w śmierci innego człowieka?
Myślę, że książka byłaby bardziej przerażająca, gdyby Ellis'owi udało się stworzyć bohatera, którego czytelnik polubi, z którym będzie mógł się identyfikować i, którego zacznie nie tylko rozumieć, ale...usprawiedliwiać.
To byłoby naprawdę przerażające.
Tu mamy niezliczone sceny morderstw i tortur, naprawdę bardzo makabryczne, wyuzdane i krwawe, jednak po którejś tam z kolei nawet one przestają robić wrażenie. Myślę, że gdyby wyciąć te sceny, z książki nie zostałoby nic godnego uwagi.
Jednak zaskakująco dobra jest końcówka, zwłaszcza jeden fragmencik, który śmiało mógłby podsumować powieść.
- Jesteś już martwy.
- A ty jesteś japiszonem.
- Jesteś już martwy, nie żartuję
- A ty jesteś japiszonem. To gorsze.
Koniec książki zaskakuje na plus.
Moim zdaniem Bateman okazuje się nadużywającym leków, narkotyków i alkoholu, paranoidalnym schizofrenikiem, ale to nawet nas nie dziwi, w końcu kto by nie zwariował mając takie życie?
Zdecydowanie dla miłośników tzw. gore i snuff, kogoś kto ma niebywale mocne nerwy lub zero wrażliwości, ja do takich ludzi nie należę.

Jednego plusa dam za końcówkę, a drugiego, paradoksalnie, właśnie za te drastyczne opisy tortur, bo jak by nie było, to dosyć oryginalny pomysł.

Książka nie spodobała mi się już od pierwszej strony, potem było coraz gorzej, ale...zawzięłam się i postanowiłam dokończyć.
Ta powieść swego czasu wywołała niesamowite oburzenie, została ocenzurowana, zakazana i zmieszana z błotem...Może dlatego jest tak pociągająca?
Mimo całego zamętu, moim zdaniem to nie jest dobra książka.
Niejaki Patrick Bateman, bardzo bogaty...