Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Willow Madizza jest ostatnią wiedźmą z rodu. Żyje z dala od Zgromadzenia, do którego nienawiść zaszczepił jej ojciec. Ojciec, który wpoił jej jeszcze jedną rzecz. Zemstę. Jego zemstę, gdyż dzięki córce chce pomścić śmierć swojej siostry i odebranie mu dziedzictwa.

Po śmierci matki Willow zostaje zmuszona do przyjazdu na Uniwersytet Hallow’s Grave, gdzie jej gatunek uczy się praktykować magię. Pierwszą osobą jaką poznaje, jest sam dyrektor tego przybytku. Alarica Graysona Throne-a, który nie jest człowiekiem, jest Naczyniem stworzonym wieki temu. Potworem, którego unicestwić może tylko jedna, niepozorna osoba. W końcu nikt nie przypuszcza, że zielona wiedźma, która rozmawia z roślinami, jest kimś więcej. Że w jej żyłach płynie nie tylko krew Madizzów.

Przyciąganie między tą dwójką jest dziwne. Nawet sam dyrektor go nie rozumie. Zwłaszcza, że nie ma organu, który mógłby odpowiadać za te dziwne uczucia. Kobieta postanowiła jednak wykorzystać nauki ojca. Ma misję.

Czy Willow uda się osiągnąć cel? Jakie będą tego konsekwencje?

Mniej więcej w połowie książki zaczęłam domyślać się dalszych losów, a chęć poznania prawdy wciągała w historię co raz bardziej. Moje przypuszczenia się sprawdziły, ale nie odebrało mi to frajdy z czytania. Wręcz przeciwnie! Podsyciło jedynie ciekawość, co wydrzy się dalej. Z niecierpliwością będę wyczekiwać dalszych losów Willow, bo intuicja podpowiada mi, że teraz dopiero się będzie działo.

Największy minus tej historii.
Redakcja i tłumaczenie było beznadziejne. Dziwne błędy. Czasami ciężko było zrozumieć, co autor miał na myśli. Mnie jednak do szewskiej pasji doprowadzał zwrot “Wiedźmuniu”. Co to jest! Po krótkiej rozmowie z jedną z czytelniczek oryginału dowiedziałam się, że było to autorskie tłumaczenie rzeczownika “witchling”. Cud, że nie zrobiłam dziury w suficie od przekręcania oczu.

Willow Madizza jest ostatnią wiedźmą z rodu. Żyje z dala od Zgromadzenia, do którego nienawiść zaszczepił jej ojciec. Ojciec, który wpoił jej jeszcze jedną rzecz. Zemstę. Jego zemstę, gdyż dzięki córce chce pomścić śmierć swojej siostry i odebranie mu dziedzictwa.

Po śmierci matki Willow zostaje zmuszona do przyjazdu na Uniwersytet Hallow’s Grave, gdzie jej gatunek uczy...

“Dom trzepoczących skrzydeł” otwiera serię “Królestwo Wron”. Jeśli macie w planach ją zacząć, to polecam uzbroić się w cierpliwość. Dużo cierpliwości. Jest potrzebna by zdzierżyć tępotę, ślepą miłość i nie łączenie kropek głównej bohaterki.

Fallon jest 22 letnią pół krwi Fae (mieszańcem). Prowadzi skromne życie wraz z babcią i schorowaną mamą. Można powiedzieć, że w porównaniu do pełnokrwistych Fae żyje w nędzy. Mimo marzeń, wciąż nie ma żadnej mocy. Czuje się przez to wybrakowana. Wadliwa. Nie włada wodą ani ogniem, za to podobno potrafi rozmawiać ze zwierzętami. Ale to tylko wywołuje pogardę wśród mieszkańców.

Pewnego dnia na drodze spotyka dziwną kobietę, która przepowiada jej przyszłość. Fallon postanawia, że dokona tego. Zrobi wszystko, by zasiąść na tronie obok ukochanego - wieloletniego przyjaciela, którym jest książe Luca. W końcu o to chodziło w przepowiedni. Prawda?

I tu zaczyna się prawdziwa zabawa. Jej misją jest zebrać wszystkie statuetki, co nie będzie łatwe, gdyż ma tendencję do wpadania w tarapaty. Gdy udaje jej się odnaleźć pierwszego kruka, rusza lawina wydarzeń, która nie pozwoliła mi się oderwać od historii. Chciałam wiedzieć wszystko! Co się stanie, gdy wszystkie statuetki się znajdą. Dlaczego rodzina tak bardzo jej nienawidzi, a babcia stara się ją wepchnąć pod kamień! O co tu tak naprawdę chodzi? I najważniejsze, kim był jej ojciec?

W kontraście do wartkich wydarzeń stała ona. Fallon i jej rozterki miłosne. Masakra!! Męczyła mnie jej jednopłaszczyznowość. Idealizowanie, ślepe zapatrzenie w księcia i o zgrozo… brak pomyślunku. Dobrze, że autorka wykreowała interesujący świat barwnych bohaterów, na czele z postacią Kruka. Gdyby nie to, nie wiem czy przetrwałabym bym kolejne strony z tą trzpiotką.

Dom Trzepoczących Skrzydeł to pięknie wykreowany świat. Pełen intryg, tajemnic oraz uśpionej magii, która pragnie się uwolnić. Na regale czeka drugi tom i to dobrze. Jestem naprawdę ciekawa, co będzie dalej. Choć bardziej to, czy Fallon w końcu przejrzy na oczy…

“Dom trzepoczących skrzydeł” otwiera serię “Królestwo Wron”. Jeśli macie w planach ją zacząć, to polecam uzbroić się w cierpliwość. Dużo cierpliwości. Jest potrzebna by zdzierżyć tępotę, ślepą miłość i nie łączenie kropek głównej bohaterki.

Fallon jest 22 letnią pół krwi Fae (mieszańcem). Prowadzi skromne życie wraz z babcią i schorowaną mamą. Można powiedzieć, że w...

“Wieczność” to książka, która zaciera granicę między rzeczywistością, a fikcją. Prowadzi nas w kierunku szaleństwa. Obłędu. Nie należy do najłatwiejszych. Czytając ją, odnosiłam momentami wrażenie, że zaraz sama zwariuje. A mówię tutaj o książce, która ma raptem ~210 stron, a czytałam ją 2 dni. Choć odniosłam wrażenie, że dłużej…

Głównymi bohaterami są Jacek i wspominany przez niego stary przyjaciel - Rafał. Choć słowo przyjaciel wobec zapatrzonego w siebie manipulatora, wydaje się być lekko nie nie na miejscu. Rafał jest narkomanem uzależnionym od haju, jakie dają mu leki. Narkomanem, który niszczy każdego, kogo spotyka na swojej drodze.

To taka trochę retrospekcja. Opowiadanie o jednym bohaterze przez pryzmat odczuć, obaw, lęków towarzyszy jego życia. Przepleciona dziwnymi wydarzeniami, przepowiedniami. Czymś co wyciąga z nich emocje, które starają się ukryć przed światem, jak i przed sobą. A spotkanie z tym wyrzuca je na wierzch, jakby człowiek był w jakimś transie…

To była lektura spoza moich kręgów zainteresowań, mimo że czytam prawie wszystkie gatunki.
Ciężar książki trochę męczył, powodował częste zagubienie. Jeśli jednak lubicie niebanalne historie, to śmiało sięgnijcie po ten tytuł.

“Wieczność” to książka, która zaciera granicę między rzeczywistością, a fikcją. Prowadzi nas w kierunku szaleństwa. Obłędu. Nie należy do najłatwiejszych. Czytając ją, odnosiłam momentami wrażenie, że zaraz sama zwariuje. A mówię tutaj o książce, która ma raptem ~210 stron, a czytałam ją 2 dni. Choć odniosłam wrażenie, że dłużej…

Głównymi bohaterami są Jacek i wspominany...