Ciekawa.

Ciekawa.

Słabe to-to. Do Listkiewicz miałem stosunek ambiwalentny. Po lekturze jawi mi się jako budz,zarozumialec.
W pierwszych zdaniach zarzuca Jagodzińskiemu pisanie o seksie a później :dupa, flacha, flacha, dupa.
Nie wiem z czym się chwali pisząc, że do "jego" PZPNu można było wejść z ulicy zjeść i wypić lufę. To jakaś melina nie związek.

Słabe to-to. Do Listkiewicz miałem stosunek ambiwalentny. Po lekturze jawi mi się jako budz,zarozumialec.
W pierwszych zdaniach zarzuca Jagodzińskiemu pisanie o seksie a później :dupa, flacha, flacha, dupa.
Nie wiem z czym się chwali pisząc, że do "jego" PZPNu można było wejść z ulicy zjeść i wypić lufę. To jakaś melina nie związek.

Wybitna lektura to nie jest, ale dobrze się czyta.

Wybitna lektura to nie jest, ale dobrze się czyta.

ksiazka spoko , choć na pewno mogła by byc duzo lepsza, pare watkow ciekawych i mocnych ale generalnie za cukierkowa i grzeczna na to co widzial i przezyl Listek

ksiazka spoko , choć na pewno mogła by byc duzo lepsza, pare watkow ciekawych i mocnych ale generalnie za cukierkowa i grzeczna na to co widzial i przezyl Listek

"Listek. Najciekawiej jest po końcowym gwizdku" to ciekawa piłkarska (i nie tylko) książka autorstwa Michała Listkiewicza oraz Łukasza Olkowicza i Piotra Wołosika
Były prezes PZPN umieszcza w książce wiele anegdot ze swojej kariery dziennikarza, sędziego, działacza, obserwatora. Trzeba przyznać, że są to anegdoty bardzo barwne. Jest też tragiczna historia zamordowanej matki Michała Listkiewicza. Są fragmenty o walce z depresją. I oczywiście o aferze korupcyjnej. Być może wyjaśnienia autora w tej sprawie nie zadowolą większości czytelników, ale ML nie unika trudnych tematów, stara się pokazać szerszy kontekst afery.
Książka, do której warto zajrzeć.

"Listek. Najciekawiej jest po końcowym gwizdku" to ciekawa piłkarska (i nie tylko) książka autorstwa Michała Listkiewicza oraz Łukasza Olkowicza i Piotra Wołosika
Były prezes PZPN umieszcza w książce wiele anegdot ze swojej kariery dziennikarza, sędziego, działacza, obserwatora. Trzeba przyznać, że są to anegdoty bardzo barwne. Jest też tragiczna historia zamordowanej matki...

Dobrze się czyta przez te krótkie "anegdotkowe" rozdziały. Listkiewicza można polubić, zwłaszcza, że nie kreuje się na kogoś kim nie jest, podobnie wybrzmiewają jego wpisy na SM czy wywiady, czuć, że jest dobrym człowiekiem. Nie próbuje wybielać się na siłę, zdradza tajniki życia sędziego, działacza, a na początku też nieco z aktorskiego światka. Fajna, daję okejkę.

Dobrze się czyta przez te krótkie "anegdotkowe" rozdziały. Listkiewicza można polubić, zwłaszcza, że nie kreuje się na kogoś kim nie jest, podobnie wybrzmiewają jego wpisy na SM czy wywiady, czuć, że jest dobrym człowiekiem. Nie próbuje wybielać się na siłę, zdradza tajniki życia sędziego, działacza, a na początku też nieco z aktorskiego światka. Fajna, daję okejkę.

Książka trochę mnie rozczarowała. Liczyłem na jakieś smaczki, historie zza kulis, ciekawe historie. Tymczasem w książce jest pełno anegdot. Niestety w większości nudnych jak Michał Listkiewicz, dla którego wszyscy są fajni, wszyscy są mili, nikt nie kradnie, nikt nie kłamie itd. Na mały plus zakończenie książki w formie wywiadu, w którym wreszcie coś się dzieje, a nie ma ciągłego lizania się po pewnej części ciała. Jakoś przebrnąłem przez tę książkę, ale czy polecę ją znajomym? Myślę, że wątpię.

Książka trochę mnie rozczarowała. Liczyłem na jakieś smaczki, historie zza kulis, ciekawe historie. Tymczasem w książce jest pełno anegdot. Niestety w większości nudnych jak Michał Listkiewicz, dla którego wszyscy są fajni, wszyscy są mili, nikt nie kradnie, nikt nie kłamie itd. Na mały plus zakończenie książki w formie wywiadu, w którym wreszcie coś się dzieje, a nie ma...

Michała Listkiewicza kibicom piłkarskim przedstawiać nie trzeba, a “Listek” jest dość oryginalną formą jego autobiografii.
Autor zbudował ją z setek oddzielonych od siebie epizodów, które, mimo że ujęte w rozdziały i tak pozostawiają wrażenie chaosu. Patrząc na to z innej strony, można potraktować jako atut pozwalający na przerwanie lektury w dowolnym momencie bez utraty wątku.
Gorzej, że całość jest bardzo nierówna, bo obok istotnych i ciekawych relacji i refleksji pojawia się również szereg anegdot zupełnie przypadkowych i niemających żadnego związku z treścią danego rozdziału.
Książka ma lekką formę i obok mnóstwa zabawnych ciekawostek zawiera osobiste refleksje autora. Listkiewicz sprawia wrażenie autentycznie szczerego, nie bawi się w eufemizmy. Nie brak tu osobistych, często zaskakujących, opinii autora o wielu znanych postaciach futbolu, o których pisze z imienia i nazwiska
To książka wprawdzie na jeden wieczór, ale nie sposób się przy niej nudzić.
Myślę, że niejeden czytelnik będzie w wielu momentach zaskoczony.
Zachęcam.

Michała Listkiewicza kibicom piłkarskim przedstawiać nie trzeba, a “Listek” jest dość oryginalną formą jego autobiografii.
Autor zbudował ją z setek oddzielonych od siebie epizodów, które, mimo że ujęte w rozdziały i tak pozostawiają wrażenie chaosu. Patrząc na to z innej strony, można potraktować jako atut pozwalający na przerwanie lektury w dowolnym momencie bez utraty...

Nie bardzo rozumiem narzekania, że to książka dla fanów piłki, to jakby narzekać, że biografia Makłowicza pełna jest ciekawostek kulinarnych. Struktura książki identyczna jak w przypadku SZAMO czyli jest to raczej zbiór anegdot. Jedne lepsze inne gorsze, ale czyta się przyjemnie. Na minus ciągłe udawanie głupka w kwestii korupcji, końcowa rozmowa też pasuje do całości jak kwiatek do kożucha. Mimo wszystko polecam.

Nie bardzo rozumiem narzekania, że to książka dla fanów piłki, to jakby narzekać, że biografia Makłowicza pełna jest ciekawostek kulinarnych. Struktura książki identyczna jak w przypadku SZAMO czyli jest to raczej zbiór anegdot. Jedne lepsze inne gorsze, ale czyta się przyjemnie. Na minus ciągłe udawanie głupka w kwestii korupcji, końcowa rozmowa też pasuje do całości jak...

chaotyczna i nudna. Historyjki bez ładu i składu. Szkoda, bo "potencjał" był

chaotyczna i nudna. Historyjki bez ładu i składu. Szkoda, bo "potencjał" był