Dwa krótsze dialogi Platona. Ale, jak powinno być wiadomo, nie zawsze ilość musi równać się jakości. Niektórym się wszakże zdaje, że aby powiedzieć coś wielkiego i ważnego, trzeba się napuszyć, nadymać, zrobić groźne miny i wycedzić z siebie sporo pozbawionych treści i prawdziwego znaczenia słów. Widzimy to na co dzień. U tych stojących najwyżej w państwie, ale i u tych plączących się w jego nizinach. Dostrzegał to także Sokrates, a jego uczeń ubrał w nieśmiertelne słowa. "Jaki zaś ja jestem? Należę do tych, którzy są zadowoleni, gdy im się wykaże, że mówią nieprawdę, i tak samo zadowoleni, gdy wykażą innym błędność ich zdania, nie przenoszą jednak tego ostatniego nad to pierwsze; uważam je nawet za większe dobro, bo większym dobrem jest samemu zostać uwolnionym od wielkiego zła niż uwolnić od niego kogoś innego". A jacy są współcześni "sofiści"? Czy znajdziemy w naszych czasach Gorgiasza? Czy jedynie marne podróbki starożytnych wzorców, które nie tyle nie mają z pierwowzorem nic wspólnego, co nie mają pojęcia o jego istnieniu. Czy życie publiczne naszych czasów, pełne błazenady, prywaty i żenujących spektakli wydzierania sobie nawzajem "prawdy" przed otumanionym i zmanipulowanym demosem, można w ogóle porównać do czasów demokracji Peryklesa? Kiedy Sokrates w rozmowie z Gorgiaszem roztrząsał pryncypialne kwestie egzystencji ludzkiej, wiedział, że ma przed sobą człowieka, który nie dąży do obiektywnej prawdy, gdyż nie uznaje za możliwe dotarcie do niej. Zadaniem sofisty było mieć rację a nie "prawdę". Przy czym były granice takiej postawy. Szanujący się sofiści nie zmierzali po trupach do celu. Dzisiejsze ich karykatury nie wyobrażają sobie, że można inaczej. "A prawda, Sokratesie, której, jak twierdzisz, poszukujesz, jest taka: rozpusta, swawola, swoboda, jeśli są uprzywilejowane, są cnotą i szczęściem; wszystko inne to pozory; te sprzeczne z naturą umowy ludzi są nic nie wartymi głupstwami". Czy te słowa nie są szalenie aktualne? A czy nie ma racji Sokrates, gdy mówi tak o rządzących: "Trudno bowiem (...) gdy się ma pełną swobodę czynienia zła przeżyć całe życie sprawiedliwie".
Znając prace Platona mamy większą świadomość ponadczasowości zjawisk. Czy pomaga to w codziennym życiu? Z pewnością, tak jak to czynili sofiści jego czasów, łatwiej jest odróżnić tych, którzy chcą mieć tylko rację, od ich oponentów, trudzących się o wiele bardziej, ale zmierzających powoli do odsłonięcia tego, co kryje się pod powierzchnią wszechobecnych pozorów.

Dwa krótsze dialogi Platona. Ale, jak powinno być wiadomo, nie zawsze ilość musi równać się jakości. Niektórym się wszakże zdaje, że aby powiedzieć coś wielkiego i ważnego, trzeba się napuszyć, nadymać, zrobić groźne miny i wycedzić z siebie sporo pozbawionych treści i prawdziwego znaczenia słów. Widzimy to na co dzień. U tych stojących najwyżej w państwie, ale i u tych...