Warsztat autora zasługuje na pochwałę. Wyczuleni na pisarski estetyzm czytelnicy na pewno znajdą w książce sporo momentów, które czytać można do znudzenia - takie majstry!

Treść "Podróży do źródeł czasu" ma formę pamiętnika/dziennika. Przewaga narracji nad dialogami, czytanie książki jest jak słuchanie bezpośredniej relacji opowiadającego. Dzieli się on z nami swoimi niebłahymi przemyśleniami. W zasadzie gdyby książkę rozbić na części pierwsze otrzymalibyśmy setki elementów, z których każdy błyszczy własną refleksją w określonym temacie. Każdy może stanowić odrębny artykuł w jakimś solidnym piśmie dla prawdziwych intelektualistów. Paradoksalnie do tego, treść jest jednolita i zaczynanie lektury od środka nie będzie najlepszym pomysłem :)

Nie chcę przytaczać szczegółowych treści, uważam, że jest to książka po którą najlepiej sięgnąć w ciemno ( ja tak właśnie zrobiłem ) i samemu przekonać się, co ma nad do zaoferowania. Szepnąć mogę jedynie następująco:
- Narrator opuszcza Europę, wyruszając z misją znalezienia starych instrumentów na dzikich ziemiach Ameryki Płd. Rzekłbym, że po części jest to tło i pretekst do uruchomienia potężnego i wielkiego potoku antropologiczno-poetyckich refleksji na temat dwóch, całkiem różniących się od siebie światów i wszystkiego, na co się składają, oraz samych przeżyć/przemian zachodzących w bohaterze, balansującym między jednym a drugim środowiskiem. W zasadzie bohaterów mamy dwóch: świat i ten dosłowny bohater, po nim wędrujący.


Daję max. Na jednej Podróży na pewno się nie skończy :) Do miejsc takich jak lektura A.Carpenitera chce się wracać

Warsztat autora zasługuje na pochwałę. Wyczuleni na pisarski estetyzm czytelnicy na pewno znajdą w książce sporo momentów, które czytać można do znudzenia - takie majstry!

Treść "Podróży do źródeł czasu" ma formę pamiętnika/dziennika. Przewaga narracji nad dialogami, czytanie książki jest jak słuchanie bezpośredniej relacji opowiadającego. Dzieli się on z nami swoimi...