Nie jest łatwo dojrzewającej kobiecie przypomnieć sobie, co robiła, gdy była jeszcze "źrebięciem". Pamięć wtedy zawodzi i może dlatego jest tak wybiórcza. Zapomniał wół, jak cielęciem był. To święta prawda. TO co przykre pamiętamy przez dekady. Tego co dobre nie przypomnimy sobie niczym dobre wino, którego procenty już dawno ulotniły się razem w rozgardiaszu sylwestrowej fety.
Ta książka jest o przemijaniu. O kontemplacji chwili, które potem będziemy wspominali ze śmiechem. Tylko jedno by te momenty "cudownie" przeżyć. Atwood przypomina sobie okres wzrostu w brzuchu jej matki,
a następnie narodzin młodszej siostrzyczki. Jak wiele obowiązków zostało scedowane na nią.
W mrokach pamięci "wygrzebuje" zapomniane przykre chwile jej rodziny. Rozpadające się związki, małżeństwa. Upokarzające relacje z byłymi chłopakami, ledwo znośne lekcje w szkolnej ławce. Autora przypomina w swoim portrecie pamięciowym o tym, co tak łatwo zapomnieliśmy. O rozwinięciu swojego "zalążka" do perfekcyjnego i dojrzałego
"owocu przemijalności" jakim jesteśmy pomimo przykrości jakie spotkały nas w życiu.
Książka zaskakuje pod koniec swoją retrospekcją tak wiernie oddaną, że w pewnym momencie odczuwasz ciepło do wspomnień autorki. To już nie istotne czy są to prawdziwe fakty. Samo to, że nie jest to powieść tylko monotematyczna i porusza wątki, który delikatna materia nie pozostawia obojętnym.

Książka ukazująca rodzinę -schorowanego ojca, oddaną do końca i kochającą żonę, współczującą córkę(autorka). Chwile, które są spędzone z nimi niczym nie może zastąpić, bo mając siebie są najbogatsi na świecie.

Nie jest łatwo dojrzewającej kobiecie przypomnieć sobie, co robiła, gdy była jeszcze "źrebięciem". Pamięć wtedy zawodzi i może dlatego jest tak wybiórcza. Zapomniał wół, jak cielęciem był. To święta prawda. TO co przykre pamiętamy przez dekady. Tego co dobre nie przypomnimy sobie niczym dobre wino, którego procenty już dawno ulotniły się razem w rozgardiaszu sylwestrowej...