Czyta sie ciurkiem i nie sposob sie oderwac.

Czyta sie ciurkiem i nie sposob sie oderwac.

Książka jest pamiętnikiem, który Pani Zofia napisała w 1970 roku, a który został wydany zgodnie z życzeniem po jej śmierci.
Jest to opowieść o ludziach, z którymi autorka miała styczność w obozie koncentracyjnym.
Książka nie jest łatwą lekturą, gdyż porusza temat cierpienia setek milionów osób, które znalazły się w Auschwitz-Birkenau.
Pomimo trudnego tematu polecam ją wszystkim czytelnikom, gdyż nie wolno nam zapomnieć o tym co miało miejsce podczas II wojny światowej.

Książka jest pamiętnikiem, który Pani Zofia napisała w 1970 roku, a który został wydany zgodnie z życzeniem po jej śmierci.
Jest to opowieść o ludziach, z którymi autorka miała styczność w obozie koncentracyjnym.
Książka nie jest łatwą lekturą, gdyż porusza temat cierpienia setek milionów osób, które znalazły się w Auschwitz-Birkenau.
Pomimo trudnego tematu polecam ją...

Czytanie tego małego pamiętnika, musiałem rozłożyć na dwa dni, to było takie przeżycie, że aż nie sposób tego opisać. Krótka forma, a jak bardzo dobitnie poruszająca !

Wcześniej na Youtubie oglądałem wielokrotnie wywiad z Panią Zofią, który gorąco polecam.

Jeśli interesujecie się literaturą obozową, to koniecznie przeczytajcie: PRZEŻYŁAM - Zofii Stempień - Bator !

Na końcu dodam jeszcze, że jestem zaskoczony wyjątkowo wysoką ceną tej małej książki - pamiętnik (samego tekstu to 137 str) na odwrocie widnieje 49,90 zł Ja dostałem w prezencie, więc nie musiałem kupować. Wiem, każde takie wspomnienia z obozu, to rzecz drogocenna, ale żeby aż tyle ?

Czytanie tego małego pamiętnika, musiałem rozłożyć na dwa dni, to było takie przeżycie, że aż nie sposób tego opisać. Krótka forma, a jak bardzo dobitnie poruszająca !

Wcześniej na Youtubie oglądałem wielokrotnie wywiad z Panią Zofią, który gorąco polecam.

Jeśli interesujecie się literaturą obozową, to koniecznie przeczytajcie: PRZEŻYŁAM - Zofii Stempień - Bator !

Na...

Pamiętnik Pani Zofii w prostych ale dosadnych słowach ukazuje prawdziwe piekło na ziemi. Ciężko się czyta takie wspomnienia ale warto.

Pamiętnik Pani Zofii w prostych ale dosadnych słowach ukazuje prawdziwe piekło na ziemi. Ciężko się czyta takie wspomnienia ale warto.

Prawdziwa historia,bolesna i wcząsająca Zofia Stępień-Bator w swoich wspomnieniach opisuje życie w obozie Auschwitz, słowo życie jest tu kluczowe ,bo udało jej się przeżyć piekło na ziemi.
W bardzo delitaktny sposób opisuje to co przeszła, w książce ponadto znajdują się rysunki kobiet współ towarzyszek .
Polecam każdy powinien przeczytać.

Prawdziwa historia,bolesna i wcząsająca Zofia Stępień-Bator w swoich wspomnieniach opisuje życie w obozie Auschwitz, słowo życie jest tu kluczowe ,bo udało jej się przeżyć piekło na ziemi.
W bardzo delitaktny sposób opisuje to co przeszła, w książce ponadto znajdują się rysunki kobiet współ towarzyszek .
Polecam każdy powinien przeczytać.

Prawdziwe, bolesne, przejmujące. Czy można ze spokojem, opanowaniem i niesamowitą delikatnością opowiadać o tragedii Oświęcimia? Pani Zofia potrafiła. Ten swego rodzaju pamiętnik to cenna, ważna i kluczową lektura w moich zbiorach. 🤍

Prawdziwe, bolesne, przejmujące. Czy można ze spokojem, opanowaniem i niesamowitą delikatnością opowiadać o tragedii Oświęcimia? Pani Zofia potrafiła. Ten swego rodzaju pamiętnik to cenna, ważna i kluczową lektura w moich zbiorach. 🤍

„Przeżyłam” są intymnymi wspomnieniami Zofii Stępień-Bator, ocalałej więźniarki z niemieckiego nazistowskiego obozu Auschwitz-Birkenau, do którego została wywieziona z radomskiego Gestapo po wielomiesięcznym „badaniu” za działalność konspiracyjną w Szarych Szeregach i Związku Walki Zbrojnej.

Wspomnienia Zofii Stępień-Bator różnią się od pozostałych świadectw, które miałam zaszczyt poznać, ponieważ w swej relacji skupia się na postaciach, o których nikt nie wie i którzy cicho odchodzą w zapomnienie. Zofia Stępień-Bator poświęca swe myśli ku pamięci osób, które swą postawą moralną odrodzili w niej wiarę w człowieczeństwo, a przy tym pomogli jej przetrwać lata niewoli w obozie.

Ponadto, podczas swej niewoli, Zofia Stępień-Bator znana była za ręcznie wykonywane portrety współwięźniarek — „Z czasem robiłam po dwa, a nawet trzy „portrety” dziennie. (…) Podobieństwo uchwytywałam (…),ale… zbyt upiększałam twarze. (…) Wszystko dookoła było takie brzydkie, szare, smutne, brudne, i widocznie dlatego chciałam w moich rysunkach wprowadzić trochę piękna.” Ocalałe portrety Zofii zostały załączone do książki i miałam zaszczyt je podziwiać podczas lektury.

W tych trudnych czasach, Zofia Stępień-Bator podarowała mi chwilę wytchnienia i spokoju. Ofiarowała mi wiarę, że nawet najciemniejsza noc rozświetlona jest przez jasne, pojedyncze gwiazdy, które dodają samotnej duszy otuchę i nadzieję; że każda noc kiedyś dobiega końca.

Smutne i poruszające zapiski Zofii Stępień-Bator, opatrzone w ocalałe rysunki z obozu, stanowią niezwykle ważny tytuł na mojej półce. Dziękuję Ci, Zofio, że zdecydowałaś podzielić się z nami swoimi wspomnieniami.

Instagram: @illectum

„Przeżyłam” są intymnymi wspomnieniami Zofii Stępień-Bator, ocalałej więźniarki z niemieckiego nazistowskiego obozu Auschwitz-Birkenau, do którego została wywieziona z radomskiego Gestapo po wielomiesięcznym „badaniu” za działalność konspiracyjną w Szarych Szeregach i Związku Walki Zbrojnej.

Wspomnienia Zofii Stępień-Bator różnią się od pozostałych świadectw, które miałam...

37255 tym była, numerem...

Zofia Bator urodziła się 3 czerwca 1920 roku w Radomiu, gdzie spędziła swoje dzieciństwo i lata młodości.
Odznaczała się wyjątkowymi zdolnościami plastycznymi. Niestety nie dane jej było kształcić się w tym kierunku, ponieważ gdy miała 19lat wybuchła wojna.
Została wciągnięta do Szarych Szeregów, jako łączniczka o pseudonimie "Niezapominajka".
Niestety została złapana przez Gestapo, gdzie pięć miesięcy była więziona , bita i przesłuchiwana, a na koniec wywieziona do obozu w Auschwitz- Birkenau.
Pani Zofia nie chciała dzielić się tym co ją spotkało, jednak dopiero pod koniec swojego życia za namową swoich wnuków odważyła się by o tym wszystkich nam opowiedzieć. Zastrzegła jednak, że publikacja ma nastąpić dopiero po jej śmierci. 🥺
Książka to pewnego rodzaju pamiętnik w której poznajemy losy pani Zofii, to co przeżywała każdego dnia, z czym dane było jej się zmierzyć, dosyć dokładnie opisuje swoje koleżanki niedoli,opisuje okrucieństwo każdego dnia w obozie.
Nie zliczę ile razu ściskało mnie w gardle i powstrzymywałam zły.
Patrząc na zdjęcie pani Zofii, uśmiechniętej z promiennym spojrzeniem ciężko uwierzyć w to co przeszła. Czy po czymś takim można zacząć żyć normalnie, czy to do człowieka nie wraca?
Ciężko na te pytania odpowiedzieć.
Książka zawiera ogrom ilustracji z rysunkami pani Zofii oraz prywatnymi zdjęciami. Rysując dawała nadzieję koleżankom , że wszystko będzie dobrze. Rysowała je piękne, zadbane, uczesane.
Rysunki pani Zofii z czasów pobytu w obozie znajdują się w muzeum Auschwitz Birkenau.
Młodzież powinna z takich książek czerpać wiedzę, a nie z bezdusznie napisanych podręczników.
Dla mnie jest jedną z tych książek, której lektura powinna być obowiązkowa.
Pięknie i bardzo wzruszająco opowiedziane wspomnienia.

37255 tym była, numerem...

Zofia Bator urodziła się 3 czerwca 1920 roku w Radomiu, gdzie spędziła swoje dzieciństwo i lata młodości.
Odznaczała się wyjątkowymi zdolnościami plastycznymi. Niestety nie dane jej było kształcić się w tym kierunku, ponieważ gdy miała 19lat wybuchła wojna.
Została wciągnięta do Szarych Szeregów, jako łączniczka o pseudonimie...

Tak czekałam na tę książkę. Powroty do ulubionego działu literatury zawsze są bardzo cenne i tak właśnie było tym razem.

Książka ta, to wydany pośmiertnie (wedle życzenia) pamiętnik Zofii Bator, w którym to przedstawia Ona swoje losy podczas pobytu w obozie koncentracyjnym.

Pamiętnik różni się od reszty tego typu książek tym, że nie skupia się głównie na tych złych stronach pobytu tam, na okropnościach a wręcz przeciwnie - stara się przedstawić nam poszczególne postaci, które były dla bohaterki pozytywne, które w jakimś stopniu pomogły przetrwać Jej ten ciężki czas, bądź w pewnym stopniu ulżyły w cierpieniu.

Jak pozostać człowiekiem w miejscu takiego upodlenia, odczłowieczenia?

Czy moment wyzwolenia oznacza same pozytywy?

Jeśli interesuje Was tematyka obozowa i chcielibyście poznać odpowiedzi na te pytania, polecam Wam tą pozycję.

Tak czekałam na tę książkę. Powroty do ulubionego działu literatury zawsze są bardzo cenne i tak właśnie było tym razem.

Książka ta, to wydany pośmiertnie (wedle życzenia) pamiętnik Zofii Bator, w którym to przedstawia Ona swoje losy podczas pobytu w obozie koncentracyjnym.

Pamiętnik różni się od reszty tego typu książek tym, że nie skupia się głównie na tych złych...

Czasami ciężko jest napisać recenzję, kiedy serce wciąż krwawi po przeczytaniu tak prawdziwej książki. Oczywiście czytałam ją w formie pdf. To jakby bardziej surowsza wersja książki papierowej, gdyż wiele zależy do wydawców jak potrafią ją przedstawić. Nieraz wystarczy rzut oka, by okładka przykuła naszą uwagę, dlatego staram się czytać tylko wersje papierowe. Tutaj był to prawdziwy wyjątek.
Temat obozów zawsze był dla mnie ciężki. Jestem osobą niezwykle wrażliwą na punkcie krzywdy wobec innych i nawet moje pojęcie nie chciało się przedostać do tak drastycznych wydarzeń. Wszystko przez to, że autorka opowiada o wszystkim bardzo spokojnie. Jakby każdego dnia przypominała sobie swój trud i oswajała się z nim. To niezwykle czuła i miła osoba. Ona wie, że historia, którą zawarła w książce może być dla niektórych ciężkim przeżyciem. Wie, że nie każdy pojmie wartość jej słów. Zupełnie jakby napisała ją po to, by samemu nie zapomnieć. Byśmy również i my wyrzucili z siebie poprzez łzy, spowodowane czytaniem jej, całą masę zaległych stresów i smutków. Byśmy czytając doznali oczyszczenia.
Wydaje mi się, że nie znajdzie się tutaj osoba, która nie byłaby wzruszona tym, co przeczytała. Na świecie jest wiele książek o podobnej tematyce, jednak to właśnie ta otrzymuje ode mnie miano wyjątkowości. W swej prostocie zawarła ból obozowych dzieci. Nie tyle złe i podłe osoby, ale i te dobre, które sprawiły, że zapadły jej w pamięci. Powiedziałabym nawet, że ten pamiętnik jest jakby oddaniem czci tym, którzy robili wszystko, by obozowym ludziom żyło się lepiej. To właśnie tam padały życiowe decyzje. Ludzie musieli pomyśleć, czy stają po stronie dobrych, niewinnych osób, czy woleli być fałszywi, gdyż liczyło się dla nich jedynie ich własne dobro.
Bardzo ciężko mi się o niej wypowiedzieć. Być może dlatego, że większość myśli wciąż przesłania mi smutek, który z niej wypłynął...

Czasami ciężko jest napisać recenzję, kiedy serce wciąż krwawi po przeczytaniu tak prawdziwej książki. Oczywiście czytałam ją w formie pdf. To jakby bardziej surowsza wersja książki papierowej, gdyż wiele zależy do wydawców jak potrafią ją przedstawić. Nieraz wystarczy rzut oka, by okładka przykuła naszą uwagę, dlatego staram się czytać tylko wersje papierowe. Tutaj był to...