Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"dostrzegam [...] ludzi w pasiastych ubraniach, jakby w piżamach, za nimi szpaler żołnierzy, a jeszcze dalej, w mdłym świetle, druty, druty, druty. I jeszcze dostrzegam dwa wysokie kominy, z których na parę metrów w górę buchają płomienie. A nad tym wszystkim jakiś nieznany mi, duszący odór, którym nie sposób oddychać. Gdzie my jesteśmy? Gdzie oni nas przywieźli?" Bogdan Bartnikowski miał 12 lat, gdy w sierpniu 1944 roku, wraz ze swoją matką, trafił do obozu Auschwitz - Birkenau. Przebywał tam do stycznia 1945 roku. Wojna odebrała mu dzieciństwo, a on po latach zdecydował się opowiedzieć światu, jak wyglądała obozowa rzeczywistość, widziana oczyma dziecka. Nie jest łatwo zapomnieć. Mimo tego, że Pan Bogdan odzyskał wolność, to wciąż wracał do obozu Auschwitz - Birkenau. Wracał tam w snach, ale także zwykłe, codzienne czynności, takie jak choćby prysznic, potrafiły przypomnieć mu o tych tragicznych wydarzeniach, które miały miejsce po przekroczeniu Bramy Śmierci. Pan Bogdan chciałby wyrzucić te wspomnienia ze swojej pamięci, jednak nie potrafi od nich uciec. Po 20 latach postanawia się z nimi zmierzyć i wraca do obozu. Od tego momentu poświęca się działalności edukacyjnej. W 1969 roku opublikował "Dzieciństwo w pasiakach", które wielokrotnie tłumaczone było na język niemiecki. Jest również członkiem Związku Powstańców Warszawskich. W książce o obozie Auschwitz - Birkenau co prawda jest niewiele. Większa jej część opowiada o pracy w Niemczech, o wyzwoleniu i życiu Pana Bogdana tuż po nim, a także po wielu latach od wojny. Ale to dobrze. Niewiele takich książek czytałam, które opisują właśnie ten aspekt - powrót do rzeczywistości. "Powroty do Auschwitz" to ważna, wartościowa i potrzebna pozycja.