Nie mam pojęcia, dlaczego się dziwię, że "Fruits Basket" wywołuje u mnie tyle przytłaczających emocji. Powinnam się już do tego przyzwyczaić, tym bardziej, że finalny sezon ekranizacji jest już dawno za mną. Jednak nie. Wielokrotnie Natsuki Takaya udowadniała, że można bez końca robić ze mnie zapłakany wrak człowieka tą historią.

Czuć, że już zbliża się koniec. Atmosfera robi się coraz bardziej napięta i dochodzi do uwolnienia coraz większych emocji u niektórych bohaterów. Znaczna część tych reakcji jest spowodowana miłością, która nie jest łatwa, zwłaszcza w tej historii. Tym bardziej, że często ma ona także swoją drugą stronę - zazdrość połączoną z nienawiścią.

Nie zabrakło w tym tomie także sporej dawki rozrywki, która stanowiła chwilę relaksu przed ogromnym dramatyzmem i bólem. Nieustannie rozbrajano mnie humorem Natsuki Takayi. Dodatkowo z pozytywnym zaskoczeniem odkrywałam nowe wątki, które nie zostały poruszone w anime. Z szeroko otwartymi oczami zapoznawałam się o nowych obliczach postaci drugoplanowych.

Jednak i tak ta lekkość prędzej czy później zostaje zastąpiona czymś naprawdę mocnym i nieco ciężkim. Kocham to, jak gra się na moich emocjach. Kocham to, jak łzy cisną mi się do oczy oraz to, jak czuję udrękę w sercu. Uwielbiam spektrum emocji, które jest wywołane przez "Fruits Basket". Cieszę się, że ci wyjątkowi bohaterowie mogą dzielić się ze mną swoim ogromnym bagażem emocjonalnym oraz przytłaczającymi wyrzutami sumienia.
To wspaniałe, choć często bolesne doświadczenie, które warto odkrywać.

Nie mam pojęcia, dlaczego się dziwię, że "Fruits Basket" wywołuje u mnie tyle przytłaczających emocji. Powinnam się już do tego przyzwyczaić, tym bardziej, że finalny sezon ekranizacji jest już dawno za mną. Jednak nie. Wielokrotnie Natsuki Takaya udowadniała, że można bez końca robić ze mnie zapłakany wrak człowieka tą historią.

Czuć, że już zbliża się koniec. Atmosfera...

Już,.. już,... prawie, i jeszcze 1 tom i koniec.
Dużo niespodzianek tu wyszło, szczególnie na końcu.
Czekam z niecierpliwością na zakończenie.

Już,.. już,... prawie, i jeszcze 1 tom i koniec.
Dużo niespodzianek tu wyszło, szczególnie na końcu.
Czekam z niecierpliwością na zakończenie.