Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy poważnie "Fruits Basket" musi nieustannie łamać mi serce i sprawiać, że łzy się cisną do oczu? Czy ani jedna cudowna postać nie mogłaby mieć szczęśliwego dzieciństwa? Nie wiem, ile bólu mogę jeszcze znieść. Na szczęście jest to dobry ból, który rodzi empatię. Przeszłość kolejnych postaci zostaje ujawniona. I nie mogę o tym myśleć, bez łzawiących oczu. To jest niepojęte, przez co musieli przechodzić młodzi bohaterowie, co musiał przeżyć nasz cenny Yuki. To jest ten moment, kiedy miłość do tej postaci urasta do nieprawdopodobnych rozmiarów. On zasługuje na wszelkie dobro tego świata. Jego historia i przede wszystkim jego stosunek do Tohru to coś wyjątkowego i przede wszystkim oryginalnego, przez co ich relację doceniam ponad wszystko. Co mnie zaskoczyło, ten tom znacząco odbiega od anime, bo pojawia się w nich wspomnienie o Kyoko - zmarłej matce Tohru. Mogłam się spodziewać, że jej przeszłość we mnie uderzy, ale nie sądziłam, że aż tak mocno. Czuję się, jakby ktoś wrzucił mnie pod pędzący pociąg. Brakuje mi słów. Chyba robi się coraz bardziej depresyjnie, chociaż nie brakuje w tym też nadziei. W tym tomie nie zabrakło także komedii, która zawsze była mocnym punktem "Furuby". Sztuka "Coś na kształt Kopciuszka" czy inaczej "Cinderella-ish" to jest coś wręcz ikonicznego, przy czym nie można powstrzymać śmiechu. Zdecydowanie jedna z moich ulubionych interpretacji Kopciuszka. Chociaż przez znaczą część inscenizacji powtarzałam w głowie słowa: "Mój ship!". "Fruit Basket" sprawia, że czuję. I to wyjątkowo intensywnie. Każdą radość, każdy smutek, każdy ból i nadzieję. Uczy empatii w niewiarygodny sposób. Podkreśla, że nigdy nie wiemy, jakie tak naprawdę jest życie innych ludzi i daje porady, w czym szukać sensu życia. Kocham całym cierpiącym sercem.