Zupełnie przypadkowo natrafiłam na tę pozycję. Nie jest to książka, którą przeczytałabym do końca, ale jako audiobook, nie było źle. Nie znałam Amandy Palmer, za to znam jej męża (pisarza!),dlatego było to trochę odkrywanie zupełnie nowej osoby i jej podejścia do sztuki, twórczości, relacji z fanami i życia. Czy polecam? Niekoniecznie. Niewiele wnosi, nie sądzę też, by na dłużej została w mojej pamięci. Może się spodobać fanom muzyki i artystom szukającym swojej ścieżki.

Zupełnie przypadkowo natrafiłam na tę pozycję. Nie jest to książka, którą przeczytałabym do końca, ale jako audiobook, nie było źle. Nie znałam Amandy Palmer, za to znam jej męża (pisarza!),dlatego było to trochę odkrywanie zupełnie nowej osoby i jej podejścia do sztuki, twórczości, relacji z fanami i życia. Czy polecam? Niekoniecznie. Niewiele wnosi, nie sądzę też, by na...

„Każdy z nas pragnie uwagi, zrozumienia, akceptacji i więzi. Każdy pragnie,
by mu wierzono. Artyści często wyrażają tę potrzebę…trochę głośniej.”

Poradników motywacyjnych nie brakuje i wciąż pojawiają się nowe z wieloma radami i podpowiedziami jak poprawić swoje życie. Nie raz są to informacje powtarzające się, podane jedynie w innej formie, często z przykładami wziętymi z życia. Jednak najbardziej wiarygodne są te publikacje, w których możemy przeczytać o kimś, kto wcielił porady w swoje życie i dzięki temu dokonał w nim zmiany. Taką książką jest „Sztuka proszenia” napisana przez gwiazdę rocka, pionierkę crowdfundingu i mówcę TED Amandę Palmer.

Amanda Palmer jest amerykańską piosenkarką, autorką tekstów, wokalistką i pianistką. Popularność przyniosły jej występy w duecie z Brianem Viglione, z którym założyła kapelę "The Dresden Dolls”. Podczas występów propagowała i nadal propaguje serwisy crowdfundingowe, jako sposób na poznawanie nowych ludzi. Crowdfunding polega na korzystaniu z nieodpłatnej gościnności u nieznajomych osób. Innym projektem, który wspiera artystka jest crowdsourcing, czyli uzyskiwanie wsparcia, niekoniecznie finansowego, od ludzi odpowiadających na prośbę. Odbywa się to najczęściej przez portale i serwisy internetowe.

Dziś Amanda jest kobietą otwartą na ludzi, nie boi się wyrażać swoich potrzeb, śmiało kieruje prośby do publiczności, znajomych i nieznajomych, gdy potrzebuje pomocy. Jednak nie zawsze tak było. Dużo miejsca poświęciła w swojej książce jednemu z ważniejszych etapów swojego życia, gdy postanowiła odgrywać rolę żywego posągu stojąc na ulicy i zbierając datki.

Miała wówczas 22 lata, gdy po skończeniu szkoły zadała sobie pytanie o to, co chce dalej robić. Zawsze pragnęła zostać artystką, ale nie taką, jakich jest wiele, lecz wokalistką rockową. Jednak na ówczesnym etapie nie było to możliwe, nie widziała dla siebie szans, by zaistnieć. Zatrudniła się, więc w Lodziarni Toscaniniego, gdzie jako baristka serwowała espresso z sorbetami i lodami. Jednak to nie dawało jej satysfakcji, gdyż tak naprawdę nie chciała w ten sposób pracować. Wymyśliła więc żywą rzeźbę. W Dzielnicy Ubraniowej, czyli w ciucholandzie w Cambridge wyszukała staroświecką białą suknię, do tego dokupiła welon, wazon, który pomalowała na biało, a do tego pomalowała twarz też na biało. Przez dłuższy czas przebierała się w strój Białej Panny Młodej i osobom, które wrzucały pieniądze do szklanego wazonu, podarowywała kwiaty. Stojąc nieruchomo na skrzynkach po mleku spotkała się z różnymi reakcjami, o czym dosyć obszernie pisze w swojej książce.

„Sztuka proszenia” to bardzo osobista książka, szczera i momentami intymna, gdyż Amanda pozwala nam zajrzeć do swojej duszy, w której czaił się zawsze lęk przed zaufaniem drugiej osobie. Odważnie mówi o swoich emocjach, trudnych chwilach, spotkanych na swej drodze osobach, w tym o swoim mężu i przyjaciołach. Uświadamia, że każdy w swoim życiu wielokrotnie o coś prosi, ale niektórzy boją się to zrobić, gdyż hamuje ich lęk przed odrzuceniem. Tymczasem nawet, jeżeli usłyszymy słowo „nie”, to nie powinno nas paraliżować, lecz po prostu musimy być na taką ewentualność przygotowani. Autorka podaje wiele przykładów ze swojego życia, które pokazują, w jaki sposób ona sobie z tym radzi.

Książka wciąga, mimo że nie jest to forma beletrystyczna, ale też nie jest to poradnik, lecz bardziej przypominająca pamiętnik. Amanda Palmer napisała ją z intencją przekazania jak największemu gronu ludzi, by nie bali się prosić, gdyż nie jest to nic złego, ani wstydliwego. Apeluje, by przestać rozpaczać, narzekać, ciągle przepraszać i się usprawiedliwiać, ale zamiast tego powinniśmy zwyczajnie poprosić. Słowo „proszę” otwiera, bowiem wiele drzwi i możliwości, ale też pokazuje, jacy naprawdę są ludzie, których spotykamy.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater

„Każdy z nas pragnie uwagi, zrozumienia, akceptacji i więzi. Każdy pragnie,
by mu wierzono. Artyści często wyrażają tę potrzebę…trochę głośniej.”

Poradników motywacyjnych nie brakuje i wciąż pojawiają się nowe z wieloma radami i podpowiedziami jak poprawić swoje życie. Nie raz są to informacje powtarzające się, podane jedynie w innej formie, często z przykładami wziętymi...

Sama książka mnie nie porwała ale w trakcie jej czytania zdążyłam naprawdę polubić autorkę i nie wypada mi dać mniej gwiazdek niż 7. W normalnych warunkach ocena na takiej podstawie nie miałaby sensu ale w kontekście treści książki jest nadwyraz odpowiednia.

Sama książka mnie nie porwała ale w trakcie jej czytania zdążyłam naprawdę polubić autorkę i nie wypada mi dać mniej gwiazdek niż 7. W normalnych warunkach ocena na takiej podstawie nie miałaby sensu ale w kontekście treści książki jest nadwyraz odpowiednia.

Amanda jest niezwykle ciekawą postacią, a jej prywatnych zwierzeń i rozważań na temat kondycji artystki i współczesnego obrazu rynku i relacji w przemyśle muzycznym słuchałam z zainteresowaniem. W pewnym momencie takiego napawania się sobą i powtórzeń było za dużo. Warto byłoby to nieco skrócić, pod koniec byłam już nieco zirytowana.

Amanda jest niezwykle ciekawą postacią, a jej prywatnych zwierzeń i rozważań na temat kondycji artystki i współczesnego obrazu rynku i relacji w przemyśle muzycznym słuchałam z zainteresowaniem. W pewnym momencie takiego napawania się sobą i powtórzeń było za dużo. Warto byłoby to nieco skrócić, pod koniec byłam już nieco zirytowana.

Zakochałam się w Amandzie Palmer.

Znałam wcześniej jej muzykę, wiedziałam, że jest otoczona niemal kultem przez swoich fanów. Ale mnie jej muzyka nie powaliła (a przynajmniej – nie od razu).

Któregoś dnia przeglądałam blogi książkowe w poszukiwaniu czegoś inspirującego i znalazłam tę książkę. Moja pierwsza myśl – dziwny tytuł. Druga myśl (patrząc na okładkę) – dziwni ludzie piszą książki o dziwnych tytułach. Trzecia myśl (po przeczytaniu recenzji) – ludzie tak łatwo się ekscytują całkiem, zapewne, przeciętnymi książkami.
Potem skojarzyłam, że Amanda to Amanda i trochę mnie to zaintrygowało. Następnie zobaczyłam, że wstęp do książki napisała Brene Brown, którą cenię, i zaczęłam czytać.

Od pierwszej strony byłam kompletnie zafascynowana. Amanda jest wyjątkową osobą i pisze wyjątkowo – o swoim niezwykłym życiu, o przełomowym projekcie crowdfundingowym, o swojej fascynującej relacji ze światem, ze swoim mężem-pisarzem, z samą sobą i o tym, jak dzieli się sobą ze światem i jak ‘bez żenady’ i z radością bierze wszystko, co świat ma jej do zaoferowania.

To książka o tym, jak być otwartym, na to, co nam przynosi życie i ludzie, których spotykamy. Książka o tym, że ludzie są wyjątkowi i o tym, jak wielką sztuką i wartością jest umieć im o tym mówić. Książka o tym, jak kochać życie i ludzi.

Przeczytałam. Potem zaczęłam na nowo odkrywać muzykę Amandy. Tym razem rozumiejąc ją głębiej. I zakochałam się jeszcze bardziej.

Inspirująca, ekscytująca, wyjątkowa – i książka, i Amanda.

Zakochałam się w Amandzie Palmer.

Znałam wcześniej jej muzykę, wiedziałam, że jest otoczona niemal kultem przez swoich fanów. Ale mnie jej muzyka nie powaliła (a przynajmniej – nie od razu).

Któregoś dnia przeglądałam blogi książkowe w poszukiwaniu czegoś inspirującego i znalazłam tę książkę. Moja pierwsza myśl – dziwny tytuł. Druga myśl (patrząc na okładkę) – dziwni...

Amanda to nietypowa artystka, wcześniej jej muzyka mnie drażniła, a jej filozofia przedstawiona w TEDTalk wydawała się czystą utopią. Okazuje się jednak, że można tak żyć, a efekty są wspaniałym dowodem na szczerość i dobroć ludzi.

Rzecz o odwadze do mówienia o swoich uczuciach, tworzeniu relacji i otwarciu się na innych. Zdecydowanie warta poświęcenia paru godzin.

Mnie bardzo wciągnęło słuchanie przeczytanego przez Amandę audiobooka, a jej piosenki, pojawiające się pomiędzy kolejnymi rozdziałami, świetnie uzupełniły przekaz.

Amanda to nietypowa artystka, wcześniej jej muzyka mnie drażniła, a jej filozofia przedstawiona w TEDTalk wydawała się czystą utopią. Okazuje się jednak, że można tak żyć, a efekty są wspaniałym dowodem na szczerość i dobroć ludzi.

Rzecz o odwadze do mówienia o swoich uczuciach, tworzeniu relacji i otwarciu się na innych. Zdecydowanie warta poświęcenia paru godzin.

Mnie...

Dziękuję. Dziękuję. Dziękuję. To była bardzo cenna lekcja. Gorąco polecam każdemu, czy jest fanem Amandy, czy nie. Po prostu przeczytaj.

Dziękuję. Dziękuję. Dziękuję. To była bardzo cenna lekcja. Gorąco polecam każdemu, czy jest fanem Amandy, czy nie. Po prostu przeczytaj.

Zbior ciekawych anegdot i jeszcze ciekawszych spojrzen na swiat z punktu widzenia artystki. Lekture polecam szczegolnie tym nieufnym i zdystansowanym do ludzi.

Zbior ciekawych anegdot i jeszcze ciekawszych spojrzen na swiat z punktu widzenia artystki. Lekture polecam szczegolnie tym nieufnym i zdystansowanym do ludzi.

Niesamowita książka niesamowitej osoby. Odsłuchałem ją w formie audiobooka i to jak czyta ją sama Amanda jest pochłaniające, jak rozmowa z najlepszym przyjacielem opowiadającym o swoich wzlotach, upadkach, absurdalnościach i drobnych radościach.

Niesamowita książka niesamowitej osoby. Odsłuchałem ją w formie audiobooka i to jak czyta ją sama Amanda jest pochłaniające, jak rozmowa z najlepszym przyjacielem opowiadającym o swoich wzlotach, upadkach, absurdalnościach i drobnych radościach.

Jedna z najlepszych książek, które przeczytałam. Ogromna lekcja zyciowa, pomaga zmienić podejście do życia.
Amanda uczy nas jak otworzyć się na ludzi i ich pokochać. Pokazuje jak korzystać z sytuacji, które stawia przed nami los.

Jedna z najlepszych książek, które przeczytałam. Ogromna lekcja zyciowa, pomaga zmienić podejście do życia.
Amanda uczy nas jak otworzyć się na ludzi i ich pokochać. Pokazuje jak korzystać z sytuacji, które stawia przed nami los.