Tak złej książki w przeciągu ostatniego kwartału jeszcze nie czytałam. Fabułę można streścić w jednym zdaniu: bohater dwa razy spotyka Mariano, dwa razy flirtuje na boku z jego siostrą, niezliczoną ilość razy wspomina, kiedy brał kokainę i tyleż razy podkreśla, że nie będzie się pokazywał z brzydkimi ludźmi, raz sprzecza się z matką, a na koniec urządza coś, co w najlepszym razie może uchodzić za namiastkę orgietki w hollywoodzkim stylu oraz zaprasza Marianio do swojego programu i przez tegoż Mariano zostaje puszczony kantem.
Jeśli postać głównego bohatera i narratora w zamyśle miała być parodią i karykaturą próżnych, egocentrycznych i pustych dorobkiewiczów, to niestety nie wyszło to zupełnie. Postać Gabriela jest tak tendencyjna, tak płaska i tak prymitywna, że żadna jego eskapada, narkotykowy ciąg ani seksualne ekscesy wrażenia nie robią.
W dodatku język książki jest wulgarny i dość pospolity; próżno tu szukać jakiejkolwiek kunsztownej prozy - ba, dobrej prozy. Śmiem twierdzić, że po poprawieniu ortografii i dodaniu wzmianek o zażywaniu kokainy z wpisów polskich blogerek do lat piętnastu można by było spokojnie wykroić powieścidełko wcale nie gorsze od popisów autora.
Szkoda czasu.

Tak złej książki w przeciągu ostatniego kwartału jeszcze nie czytałam. Fabułę można streścić w jednym zdaniu: bohater dwa razy spotyka Mariano, dwa razy flirtuje na boku z jego siostrą, niezliczoną ilość razy wspomina, kiedy brał kokainę i tyleż razy podkreśla, że nie będzie się pokazywał z brzydkimi ludźmi, raz sprzecza się z matką, a na koniec urządza coś, co w najlepszym...