Książka, która raczej nie przejdzie do historii swojego gatunku. O ile trzeba zaakceptować, że pozycja składa się z kilkunastu - niepowiązanych ze sobą historii (w wielu miejscach Autor często odwołuje się do przykładów z innych tekstów),tak człowiekowi interesującemu się piłką nożną z pewnością rzuci się kilka nieścisłości merytorycznych. Po pierwsze - Cristiano Ronaldo podpadł kibicom Manchesteru United podczas Mistrzostw Świata w 2006 r. - kiedy ekspresyjnie nalegał na wyrzucenie z boiska Wayne'a Rooneya (nie miało to miejsca podczas finałów EURO 2004). Po drugie - Robert Lewandowski wygrywający LM stał się piątym, a nie - czwartym (jak podano w książce) Polakiem, który ma na koncie to trofeum. Autor w zupełności pominął Tomasza Kuszczaka, któremu jednak również się udała ta sztuka (choć, co oczywiste -jego wkład w wygraną był z pewnością najmniejszy w porównwaniu do pozostałych naszych reprezentantów z Pucharem Ligi Mistrzów w CV). W mojej ocenie niepotrzebny jest też fragment dotyczący polityki, a teza, że zamachy terrorystyczne są swego rodzaju "ceną" za rozwój futbolu na starym kontynencie jest zdecydowanie nietrafiona. Autor sprowadza politykę migracyjną do błahych - w obliczu wielu różnych aspektów - sytuacji. Nie wiem, czy jednak większość ludzie wolałaby zapobiec wielu zamachom terrorystycznym, nawet kosztem rozwoju futbolu. Najciekawszym fragmentem był rozdział o Marcelo Bielsie. W pozostałej części książka miejscami "przeintelektualizowana", choć tłumaczyłem to sobie, że to pewnie wynik niekwestionowanej miłości Autora do tej dyscypliny.

Książka, która raczej nie przejdzie do historii swojego gatunku. O ile trzeba zaakceptować, że pozycja składa się z kilkunastu - niepowiązanych ze sobą historii (w wielu miejscach Autor często odwołuje się do przykładów z innych tekstów),tak człowiekowi interesującemu się piłką nożną z pewnością rzuci się kilka nieścisłości merytorycznych. Po pierwsze - Cristiano Ronaldo...

Kibice ligi angielskiej będą usatysfakcjonowani, ja do nich nie należę, wiec książka miejscami mnie nudziła. Mnie osobiście najbardziej przypadł do gustu rozdział z opisem przeżyć kibica Tottenhamu. Bardzo staranny język literacki. Chętnie poczytałbym o przeżyciach kibica Cracovii

Kibice ligi angielskiej będą usatysfakcjonowani, ja do nich nie należę, wiec książka miejscami mnie nudziła. Mnie osobiście najbardziej przypadł do gustu rozdział z opisem przeżyć kibica Tottenhamu. Bardzo staranny język literacki. Chętnie poczytałbym o przeżyciach kibica Cracovii

Nie trafia do mnie specjalnie ta książka. Też jestem kibicem Tottenhamu, też przeżyłem sporo z tym klubem, ale z podejścia, które przedstawia autor wyrosłem w wieku 19/20 lat. Już wtedy do mnie dotarło, że średnio chce mi się uzależniać swoje życie i nastrój od milionerów w krótkich spodenkach, których nawet nie oglądam regularnie ze stadionu.

Nie trafia do mnie specjalnie ta książka. Też jestem kibicem Tottenhamu, też przeżyłem sporo z tym klubem, ale z podejścia, które przedstawia autor wyrosłem w wieku 19/20 lat. Już wtedy do mnie dotarło, że średnio chce mi się uzależniać swoje życie i nastrój od milionerów w krótkich spodenkach, których nawet nie oglądam regularnie ze stadionu.

Lubię Okońskiego, ale jak ktoś słusznie zauważył - to jest blog z dłuższymi wpisami. Przeczytałbym coś od Pana Michała na konkretny temat, a nie zbiór mniej lub bardziej powiązanych ze sobą historii.

Lubię Okońskiego, ale jak ktoś słusznie zauważył - to jest blog z dłuższymi wpisami. Przeczytałbym coś od Pana Michała na konkretny temat, a nie zbiór mniej lub bardziej powiązanych ze sobą historii.

Wielkie zaskoczenie, iż Polacy nie gęsi i swojego Galeano mają! Romantyczno - intelektualna uczta.
Za mało Okońskiego w naszej debacie publicznej, gdyby było go więcej polska piłka byłaby piękniejsza, uczciwsza, po prostu lepsza. Inspirujące.

Wielkie zaskoczenie, iż Polacy nie gęsi i swojego Galeano mają! Romantyczno - intelektualna uczta.
Za mało Okońskiego w naszej debacie publicznej, gdyby było go więcej polska piłka byłaby piękniejsza, uczciwsza, po prostu lepsza. Inspirujące.

Znakomita……Michał Okoński to poeta dziennikarstwa sportowego…..kolejny raz pokazuje swój kunszt pisarski - te niezwykłe porównania wychodzące poza świat piłki, sportu. Czytając książkę, czujesz się jak zaczarowany….chcesz więcej….więcej i jeszcze więcej, aż nagle zdajesz sobie sprawę, że to już niestety koniec.

Znakomita……Michał Okoński to poeta dziennikarstwa sportowego…..kolejny raz pokazuje swój kunszt pisarski - te niezwykłe porównania wychodzące poza świat piłki, sportu. Czytając książkę, czujesz się jak zaczarowany….chcesz więcej….więcej i jeszcze więcej, aż nagle zdajesz sobie sprawę, że to już niestety koniec.

Moja pierwsza książka po dosyć długiej przerwie. Specjalnie wybrałem lekturę, która miała być szybka, łatwa i przyjemna. Cóż.... rozczarowałem się. Pierwsze dwa rozdziały to zlepek biogramów zawodników i trenerów, trzeci rozdział to reportaż z finału LM w Madrycie pomiędzy Tottenhamem, a Liverpoolem, natomiast w ostatnim (najkrótszym) rozdziale jest trochę publicystyki, rozważań na temat futbolu, etc. Jak widać nie ma w tym jakiejś spójności.
Mimo iż autor afiszuje się z miłością do Tottenhamu to wyraźnie widać fascynację Messim, Guardiolą i generalnie Barceloną. Oczywiście oznacza to, że osoby powiązane z największymi rywalami klubu z Katalonii są deprecjonowane jak tylko się da. Dywagacje na temat tego, czy Cristiano Ronaldo będąc takim sobkiem jest w stanie przeżywać orgazmy i być z nich zadowolony, są tak żałosne, że aż brakuje słów. Dziennikarski rynsztok.
Autor zarzuca Jose Mourinho, że jego ego wyleciało w kosmos skoro kazał mówić o sobie The Special One. Za to jest zachwycony Cryuffem, który mówił: "W piłkę trzeba grać pięknie. Tak jak ja i moje drużyny.". Tu już ego Holendra nie przeszkadza, wręcz przeciwnie. Zachwytom nie a końca. Takich sprzeczności w tej książce jest mnóstwo.
W przypadku Guardioli oczywiście temat dopingu przemilczany, natomiast jego największa trenerska wada - nielogiczne kombinacje w ważnych spotkaniach w LM - została przez autora... przekuta w zaletę. Pan Okoński stwierdza, że Guardiola jest tak inteligentny i światły, że wiecznie chce coś poprawić, ulepszyć i dlatego w ważnych meczach przegrywa. Ciekawa koncepcja, ale mająca tyle wspólnego z rzeczywistością co koń z koniakiem. Autorowi trudno jest dopuścić do siebie myśl, że ktoś taki jak Pep mógłby się po prostu po ludzku pomylić.
Z jednej strony jak już wspomniałem autor krytykuje Mourinho (wcześniej z niego szydząc) i jego wysokie mniemanie o sobie, a sam zachowuje się tak samo stwierdzając że on (i paru jego kolegów, z R. Stecem na czele) to dziennikarze inteligenci. Temat inteligenckości przewija się w książce wielokrotnie, autor ubolewa że on jako dziennikarz inteligencki ma trudniej niż inni, etc. Generalnie ego też szybuje w przestworzach.
Jeśli jesteśmy już w temacie inteligentów to autor stwierdza, że przynajmniej w Polsce raczej nie interesują się oni futbolem (oprócz osób takich jak chociażby Pilch),przy czym używa on nieakceptowalnego uproszczenia. Dla Pana Okońskiego inteligencja to (oczywiście poza nim i jego kolegami z redakcji) przede wszystkim... aktorzy. Cóż, jeżeli komuś wystarczy dobra dykcja i umiejętność nauczenia się kilku linijek tekstu do tego żeby dany człowiek zaliczał się do grona inteligentów, to mi brak słów.

Rzecz kluczowa: autor jest zafiksowany na tle słów, że najważniejsza jest droga, a nie cel. Ważniejsze jest to jak się gra, niż to żeby wygrać. Ma do tego prawo, przy czym zapomina o tym (co jest niedopuszczalne dla inteligenta - sam przecież za takiego się uważa),że piękno ma wiele wcieleń. Czy futbol pragmatyczny spod znaku sir Alexa Fergusona nie może być piękny? Otóż może być. Tiki taka czy wizja gry nakreślona przez Cruyffa nigdy nie była, nie jest i nie będzie uniwersalnym wzorem piękna, bo piękno futbolu polega na tym, że każdy może znaleźć tam to, czego szuka.

Co jeszcze?
- niezdrowa fascynacja Jonathanem Wilsonem. Wszystko co napisał ten Pan autor uznaje za świętość.
- powtarzanie kilkukrotnie na przestrzeni jednego rozdziału tego samego związku frazeologicznego/cytatu/powiedzenia. Przykładowo w jednym rozdziale 3 razy pada stwierdzenie, że "Annuszka już wylała olej". Tak jakby autor nauczył się kilku takich błyskotliwych powiedzonek i koniecznie chciał się tym pochwalić.
- nic nie wnoszące nawiązania do polskiej polityki. Jestem w stanie zrozumieć, że polityka lubi się mieszać do sportu, ale nie rozumiem dlaczego autor chce mieszać sport z polityką. Szczególnie w kraju tak politycznie podzielonym. Wolałbym żeby autor swoje wywody polityczne omawiał z kolegami "inteligentami" na spotkaniu w jakieś krakowskiej kawiarni i nie mieszał do tego sportu.
- autor jest zaskoczony/zły/wkurzony tym że po pandemii najpierw wróciła piłka klubowa, że zwyciężyły pieniądze i EURO zostało przeniesione na kolejny rok. Wydaje mi się, że czasem nawet inteligent-marzyciel powinien podejść do tematu pragmatycznie. Nie było innego wyboru. Jak autor sobie wyobrażał powołania na turniej rangi mistrzostw Europy, gdy piłkarze przez 2,5 miesiąca nie rozgrywali spotkań? Klubowe przetarcie było konieczne, takżę po to żeby przetestować procedury. A co gdyby protokół covidowy okazał się niewystarczający i po pierwszych spotkaniach Bundesligi mielibyśmy masę zachorowań wśród piłkarzy? Ligę można zawiesić, z turniejem byłby problem. To nie była tylko i wyłącznie kwestia pieniędzy.

Pochwalę autora za biogram Bielsy. Ten fragment czytało się przyjemnie, bo wydawał się być najbardziej bezstronny, obiektywny. Widać, że autor lubi szanuje Bielsę, ale bez tej niezdrowej ekscytacji i fascynacji jak w przypadku Guardioli. Bielsa został przedstawiony taki jaki jest - ze swoimi zaletami, ale też wadami. Tego zabrakło w wielu innych tekstach.
Ostatni, czwarty rozdział, też na dobrym poziomie, choć z zawartymi w nim kilkoma tezami nie do końca się zgadzam. Na plus zaliczam też zainteresowanie mnie twórczością Ota Pavela. Gdyby nie ta książka pewnie nigdy bym nie usłyszał o tym autorze.

Moja pierwsza książka po dosyć długiej przerwie. Specjalnie wybrałem lekturę, która miała być szybka, łatwa i przyjemna. Cóż.... rozczarowałem się. Pierwsze dwa rozdziały to zlepek biogramów zawodników i trenerów, trzeci rozdział to reportaż z finału LM w Madrycie pomiędzy Tottenhamem, a Liverpoolem, natomiast w ostatnim (najkrótszym) rozdziale jest trochę publicystyki,...

Chodź ze mną na piwo to dużo ciekawiej opowiem Ci o piłce.

Chodź ze mną na piwo to dużo ciekawiej opowiem Ci o piłce.

Skupię się na 1 rozdziale. W podrozdziale o Cristiano Ronaldo jego perfekcjonizm, tytaniczna praca nad samym sobą, obsesyjna dbałość o własne ciało opisywana jest w sposób pejoratywny. Sam podrozdział jest zatytułowany "Smutny narcyz". Oczywiście, zgadzam się z wieloma stwierdzeniami i obrazem, jaki został namalowany "CR7" przez autora.
Przechodzę do kolejnego podrozdziału o Robercie Lewandowskim i nie widzę absolutnie obiektywizmu...
Robert śpi tylko na lewym boku - ale super
"Lewy" obsesyjnie dba o dietę, odrzuca gluten? - profesjonalista!
Lewandowski płacze? "Prawdziwy Lewandowski".
O co mi chodzi? U Lewandowskiego podobne lub nawet te same cechy/zachowania, które przejawia Cristiano Ronaldo zostały przedstawione pozytywnie. W podrozdziale o Lewandowskim nie znajdziemy żadnej negatywnej informacji, a o Ronaldo mamy głównie negatywny obraz.
Jestem ogromnym fanem obu piłkarzy, i Lewandowski równie jak Ronaldo miał momenty, w których zachował się narcystycznie czy niewłaściwie. Przykłady? Lewandowski publicznie krytykował swoich kolegów z Bayernu, iż otrzymuje za mało podań mimo, że Bayern wysoko wygrywał swoje mecze - bardzo zespołowe zachowanie... Zamieszania z podatkami (w rozdziale o Messim zostało to wypomniane).
Panie Michale, opisywał Pan kazus Maradony w Argentynie, podobna "choroba" złapała Pana w stosunku do naszego rodaka...

Skupię się na 1 rozdziale. W podrozdziale o Cristiano Ronaldo jego perfekcjonizm, tytaniczna praca nad samym sobą, obsesyjna dbałość o własne ciało opisywana jest w sposób pejoratywny. Sam podrozdział jest zatytułowany "Smutny narcyz". Oczywiście, zgadzam się z wieloma stwierdzeniami i obrazem, jaki został namalowany "CR7" przez autora.
Przechodzę do kolejnego podrozdziału...

Czytając książkę od razu czuć, że pisał ją kibic fascynujący się futbolem.

Czytając książkę od razu czuć, że pisał ją kibic fascynujący się futbolem.