Do czego wykorzystuję książki- do chwilowego oderwania się od rzeczywistości, co pozwala uspokoić umysł. Na przykład podczas długiej podróży, czy po nieplanowanym obudzeniu się w nocy (czy też przed snem). Szczególnie przydatna do tego jest literatura „fantasy”, gdzie można zagłębić się w wyobraźni drugiego człowieka. Przykładem byłby cykl Jean M. Auel (epoka lodowcowa, ludzka dziewczynka wychowywana przez neandertalczyków),w którym nie ma żadnego boga czy czarownika, są natomiast, przynajmniej w pierwszym tomie szamani, a podstawowa wiedza paleontologiczno-archeologiczna pozwoli na odróżnienie fantazji feministycznej autorki od przypuszczalnych, rzeczywiście mogących występować sytuacji.


Czym się różni książka od filmu? Książka pozwala czytelnikowi uruchomić własną wyobraźnię. Oczywiście w oparciu o wiedzę, jaką ten ostatni posiada. Film nie- podaje wszystko „na tacy”.

Książka Gustawa Dziewięckiego „Niepamięć” z tego punktu widzenia składa się jakby z dwóch części. Część drugą, z dość wartką akcją czyta się dobrze, z dużym zainteresowaniem.

Część pierwsza jest raczej scenariuszem filmowym, gdzie szczegółowe opisy nie zostawiają zbyt wiele dla wyobraźni czytelnika. Jedni to lubią (słynne ze szkoły opisy przyrody),inni szybko uczą się nie zauważać te linijki/strony. Oczywiście według autorów umieszczenie ich na wstępie jest w pełni uzasadnione. Na pewno opóźniają czytanie. Wszystko zależy od proporcji.

„Władcę Pierścieni” Tolkiena zacząłem czytać w 6 klasie, przypadkowo od „Dwóch Wież”. Potem „Powrót Króla”, a dopiero na końcu pierwsza część- „Wyprawa”. W innej kolejności- nie wiem czy w tym wieku przebrnąłbym przez pierwsze 50 stron cyklu w których autor opisuje przyjęcie urodzinowe Bilba Bagginsa. Z punktu widzenia Tolkiena jest to w pełni uzasadnione- kontrast pomiędzy sielskim Shire (Anglia) i niebezpieczeństwami czychającymi za jego granicami- walka z Sauronem (I i II wojna światowa). Dla nic nie wiedzącego o zamysłach autora, przypadkowego czytelnika- nie.

Z „Prologu” i „Epilogu” po prostu nic nie zrozumiałem. Zakładam, że zamiarem autora jest ich rozwinięcie w następnych częściach.


W sumie debiut dobry. Fantasy wymaga jednak od pisarza dyscypliny myślenia i jako taka jest wbrew pozorom gatunkiem trudnym.

Pewnym ułatwieniem jest (bardzo odległe) wzorowanie się na sytuacjach, o których wiemy, że zdarzyły się w historii (pod warunkiem, że nie robią tego osoby nie mające pojęcia o przeszłych wydarzeniach, w czym celują Amerykanie).

Najtrudniej jest nie rozpocząć, a zakończyć cykl, tak aby nie rozpłynął się on we mgle wyobraźni pisarza, na co reagują wydawcy widząc spadek sprzedaży książek (szczególnie tych tłumaczonych),lub niemogący zdzierżyć bujnej wyobraźni autorów.

Na percepcję książki wpływa oczywiście nastrój czytelnika. W danym momencie może ona okazać się nudna, podczas gdy w innym wspaniała.

Do czego wykorzystuję książki- do chwilowego oderwania się od rzeczywistości, co pozwala uspokoić umysł. Na przykład podczas długiej podróży, czy po nieplanowanym obudzeniu się w nocy (czy też przed snem). Szczególnie przydatna do tego jest literatura „fantasy”, gdzie można zagłębić się w wyobraźni drugiego człowieka. Przykładem byłby cykl Jean M. Auel (epoka lodowcowa,...

Niepamięć przeniesie nas do świata, w którym obok ludzi żyją również orkowie i elfy, do świata, w którym walczy się o władzę za pomocą mieczy i kusz, a proch strzelniczy dopiero staje się niezwykłym odkryciem.

Książka ma budowę klamrową, opowiada dwie różne historie, które w pewnym momencie splatają się ze sobą i zaczynają tworzyć spójną całość, przenosząc czytelnika w zupełnie nowy, pewien przygód świat. Poznamy w ten sposób historię monarchy, który po wybuchu buntu wraz z dwójką swych przybocznych zostaje zmuszony do ucieczki z królestwa oraz historię niezwykle utalentowanego żołnierza dowodzącego oddziałem specjalnym w Imperium Tryjlii, na którym odcisną swe piętno spiski i manipulacje. Swoją rolę odegrają też elfie klany, które w krwawy sposób próbują odzyskać władzę na ziemiach, które przez tysiąclecia należały do nich.

W książce oprócz krwawych i brutalnych walk znajdziemy również nieco lżejsze wątki przyjaźni i miłości, które wniosą do fabuły wiele pozytywnych emocji.

Fabuła początkowo wydawała mi się skomplikowana, a ilość postaci przytłaczająca, jednak wraz z kolejnymi stronami, coraz bardziej wciągałam się w wykreowany świat i porządkowałam sobie w głowie, kto jest kim i dlaczego. Myślę, że jest to jedna z tych książek, które nie prezentują czytelnikowi swojego potencjału od samego początku i trzeba dać im odrobinę czasu, aby docenić ich wyjątkowość.

Przekrój bohaterów jest dość szeroki, spotkamy tutaj wspomnianego wcześniej upadłego monarchę, żołnierza dowodzącego specjalnym oddziałem, jak i również jego nieprzeciętnych członków. Myślę, że właśnie ten wyjątkowy oddział i jego członkowie dostarczyli mi najwięcej emocji podczas lektury. Wspomnienia ich dowódcy, które przedstawiają czytelnikowi jak długą drogę musiał przejść ze swymi żołnierzami i ile pracy włożyć w to, żeby znaleźli się w miejscu, w którym aktualnie są, spowodowały, że odczuwałam do tej grupy dużą sympatię i kibicowałam im na każdym kroku. Mimo nieciekawej przeszłości udało im się stać niezwykle zgranym, oddanym i prężnie działającym oddziałem, który w swojej skuteczności może konkurować z najlepszymi, co niejednokrotnie udowodni w tej historii.

Ciekawą postacią jest również Valareha, piękna i niebezpieczna kobieta, która niejednemu zawróci w głowie. Jej inteligencja i spryt, a również zadziorność przyczynią się do wielu zawirowań w życiu pozostałych bohaterów.

Akcja książki rozkręca się dość wolno, jednak wraz z kolejnymi rozdziałami mamy do czynienia z coraz większą ilością zwrotów akcji, a historia nabiera tempa, co dostarcza czytelnikowi ogromu emocji. Krwawe bitwy, tajemnicze rozmowy i postaci, niewyjaśnione spory i potęga magii wraz z perfekcyjnie dopracowanymi postaciami i świetną narracją tworzą niesamowitą historię.

Dodatkowym elementem, z jakim spotkamy się w książce Gustawa Dziewięckiego i jaki wpływa na uatrakcyjnienie lektury są ilustracje, które autor wykonał samodzielnie. Osobiście bardzo lubię tego typu wstawki, ponieważ pozwalają one na jeszcze lepsze wczucie się w fabułę książki.

Udało mi się znaleźć informację, że jest to pierwszy z planowanych trzech tomów, co ogromnie mnie cieszy, ponieważ mam nadzieję, że kolejne z nich wyjaśnią mi zakończenie Niepamięci. Całość czytało mi się niezwykle przyjemnie i te nieco ponad 500 stron pochłonęłam w bardzo szybkim tempie, ale zakończenie niestety zostawiło po sobie duży niedosyt i wiele pytań bez odpowiedzi. Działa to oczywiście na korzyść autora, ponieważ z niecierpliwością będę wyczekiwać kolejnych tomów tej serii.

Niepamięć przeniesie nas do świata, w którym obok ludzi żyją również orkowie i elfy, do świata, w którym walczy się o władzę za pomocą mieczy i kusz, a proch strzelniczy dopiero staje się niezwykłym odkryciem.

Książka ma budowę klamrową, opowiada dwie różne historie, które w pewnym momencie splatają się ze sobą i zaczynają tworzyć spójną całość, przenosząc czytelnika w...

To książka, w której znajdziemy pot, krew, walkę, ale również nie brakuje tu pozytywnych wydarzeń i emocji takich jak przyjaźń, miłość, oddanie. W tym przedziwnym świecie wszystko się może zdarzyć i zdarza się niejednokrotnie więcej, niż czytelnik przewiduje. Akcja jest wartka, powieść toczy się wielowątkowo, wymagając od czytelnika skupienia.

To książka, w której znajdziemy pot, krew, walkę, ale również nie brakuje tu pozytywnych wydarzeń i emocji takich jak przyjaźń, miłość, oddanie. W tym przedziwnym świecie wszystko się może zdarzyć i zdarza się niejednokrotnie więcej, niż czytelnik przewiduje. Akcja jest wartka, powieść toczy się wielowątkowo, wymagając od czytelnika skupienia.