Książka zdecydowanie bardziej podobała mi się za pierwszym przeczytaniem, ale kiedy wróciłam do niej po latach (i po przeczytaniu następnych części),mój entuzjazm nieco oklapł.

Ponownie mamy książkę wakacyjną i znów lądujemy w Pobiedziskach. „Jeżycjada” powoli wyjeżdża z Poznania na wieś…

Z pozytywów – super klimat stworzony głównie przez biwakową wyprawę, knującego Tygrysa, spłoszoną Natalię i niebezpiecznego Nerwusa. Miło było odwiedzić babcię Aurelii w Pobiedziskach i sprawdzić, że służy jej drugie małżeństwo.

Z negatywów – burzliwe związki to niekoniecznie coś, za czym przepadam…

Książka zdecydowanie bardziej podobała mi się za pierwszym przeczytaniem, ale kiedy wróciłam do niej po latach (i po przeczytaniu następnych części),mój entuzjazm nieco oklapł.

Ponownie mamy książkę wakacyjną i znów lądujemy w Pobiedziskach. „Jeżycjada” powoli wyjeżdża z Poznania na wieś…

Z pozytywów – super klimat stworzony głównie przez biwakową wyprawę, knującego...

Natalia to zdecydowanie INFJ, zdziwiło mnie, że autorka tak świetnie oddała ten rodzaj osobowości na przestrzeni całej książki. Wielki plus za to :)

Natalia to zdecydowanie INFJ, zdziwiło mnie, że autorka tak świetnie oddała ten rodzaj osobowości na przestrzeni całej książki. Wielki plus za to :)

To chyba jakiś żart.
Toksyczna relacja, stalking, napaści. To wszystko zostało ukazane jako niegroźne, końskie zaloty. Masakra. Wiedziałam, że Musierowicz wplata w swoje książki kontrowersyjne wątki ale czegoś togo się nie spodziewałam.

To chyba jakiś żart.
Toksyczna relacja, stalking, napaści. To wszystko zostało ukazane jako niegroźne, końskie zaloty. Masakra. Wiedziałam, że Musierowicz wplata w swoje książki kontrowersyjne wątki ale czegoś togo się nie spodziewałam.

Bardzo ciekawa akcja! Z początku było trochę kryminalnie, a później już mniej. Laura tutaj grała dużą rolę, bo to właśnie niej akcja potoczyła się tak jak się potoczyła. W tej części można było lepiej poznać Nutrię.

Bardzo ciekawa akcja! Z początku było trochę kryminalnie, a później już mniej. Laura tutaj grała dużą rolę, bo to właśnie niej akcja potoczyła się tak jak się potoczyła. W tej części można było lepiej poznać Nutrię.

Pozycja numer 0 Jeżycjady była jedną z moich ulubionych. Dlatego smutno było dowiedzieć się jak wygląda obecne życie tej rodziny, m.in. Tunia i Munia. Nie podobały mi się te ich charaktery, a Tunio zwłaszcza. Dobrze, że Natalia uwolniła się od niego. Prześladowana przez jego młodszego brata, w którym później się zakochała. Hmm... nie pasuje mi ten wątek.

Laura, córka Gabrysi też bardzo mnie denerwowała swoim zachowaniem (:

Lekturę czytało się oczywiście przyjemnie :) Po prostu osoby przedstawione w niej nie przypadły mi do gustu.

Na plus było dowiedzieć się co słychać u Aurelii oraz jej Babci. Mają się dobrze, obie dobrze dogadują się z Eugeniuszem, Tatą Aurelii.

Pozycja numer 0 Jeżycjady była jedną z moich ulubionych. Dlatego smutno było dowiedzieć się jak wygląda obecne życie tej rodziny, m.in. Tunia i Munia. Nie podobały mi się te ich charaktery, a Tunio zwłaszcza. Dobrze, że Natalia uwolniła się od niego. Prześladowana przez jego młodszego brata, w którym później się zakochała. Hmm... nie pasuje mi ten wątek.

Laura, córka...

Spośród dotychczasowo przeczytanych, ta jest zdecydowanie najtoksyczniejsza. Rany julek, co tu się odjaniepawliło, to po prostu przekroczyło wszelkie granice.

Główną bohaterką jest Natalia - ostatnia z czterech Borejkówien, która jeszcze nie była główną postacią, więc tu się doczekała. Sama Natalia w sumie jest postacią dającą się lubić - owszem, trochę fajtłapowata i brak jej asertywności, ale kiedy już wyczerpują się jej pokłady cierpliwości, potrafi wybuchnąć.
Ale proszę, proszę, oto mamy wreszcie nawiązanie do zerowego tomu - to tutaj pojawia się nie kto inny, jak Tunio Ptaszkowski, którego poznaliśmy jako dzieciaka w "Małomównym i rodzinie"! A ponieważ mamy lata 90., to i Tunio jest już dorosłym facetem. Co zaskakujące i nieprzyjemne - chłopak, który wtedy był przecież bardzo pozytywną postacią, okazuje się tutaj facetem do bólu toksycznym, despotycznym i egocentrycznym, co dosłownie pokazane zostało w samej otwierającej scenie, i cała akcja rozpoczyna się od widowiskowego zerwania Nutrii z tym fajansem. W duchu poklepywałam bohaterkę po plecach, bo ewidentnie widać było, że miała 100% racji, rzucając kolesia w cholerę.
No cóż, mimo takiego początku, dalszy ciąg nie był tak optymistyczny.
Najpierw cudowna, ciepła, ukochana siostrzyczka Gabriela, w miłych i ciepłych słowach okazuje totalny brak wsparcia i zrozumienia, sugerując, że ten Tunio to jednak fajny był i trochę szkoda, że Natalia go rzuciła, bo może właśnie taki by się jej przydał. Natalia zwierza się jej, że chciałaby pojechać nad morze całkiem sama, aby nieco psychicznie odpocząć, i tu anielska Gaba, ostoja siostrzeńskiej miłości, bezceremonialnie wpycha jej (wbrew jej początkowym protestom) swoje dwie córki pod opiekę, żeby i one gdzieś się ruszyły na wakacje, bo akurat nie miała co z nimi zrobić. W dodatku Pyza akurat niedawno przeszła ospę wietrzną, a Tygrys najwyraźniej nigdy jej nie miała, więc raczej nie potrzeba było szklanej kuli, żeby wpaść na to, że zaraz i ona zachoruje - i rzeczywiście tak się potem dzieje.
Właśnie - Tygrys vel Laura. Ta postać działała mi na nerwy przez całą książkę, co za wredna mała, zdradziecka krętaczka. Podsłuchuje poufną rozmowę między Gabrielą i Natalią, słyszy jak Natalia prosi Gabę o dyskrecję odnośnie wyjazdu nad morze, aby nie mówić o tym Tuniowi, i co robi ta mała franca - oczywiście od razu informuje Tunia. Co za perfidia wcielona. Ach, no bo ona przecież lubi tego Tunia. Ciągnie swój do swego chyba.
No, ale szczytem wszystkiego w tej książce jest pojawienie się na scenie tytułowego Nerwusa - otóż Nutria siedzi sobie spokojnie w przedziale kolejowym (z dziewczynkami),a tu nagle wpada zupełnie obcy jej facet, siada obok i znienacka przykuwa się do niej kajdankami (!!!),sącząc jednocześnie jadowite groźby pod jej adresem. Kim jest ten przyjemniaczek - okazuje się młodszym braciszkiem Tunia, Filipem, który postanowił pomścić klęskę swojego brata, nękając Natalię. No no, pod względem toksyczności ewidentnie przebił nawet brata! Przyznam, że ciąg scen, w których Natalia przestraszona ucieka na wszelkie sposoby (ciągnąc za sobą dziewczynki oczywiście),a ten psychopatyczny zbój depcze jej po piętach, trzymał w napięciu niczym jakiś thriller. W dodatku przez cały ten czas Laura robiła po kryjomu krecią robotę, ułatwiając Filipowi pościg, zostawiając mu wskazówki i tak dalej, zdradliwa mała lafirynda.
Ale wciąż nie doszłam do głównego powodu, z jakiego uważam tę książkę za toksyczną - powód ten wygląda tak. Mamy postać tropiącego, budzącego dreszcze na plecach, stalkera, oraz postać przerażonej, uciekającej przed nim niewinnej ofiary. I co z tym robi Musierowiczowa? Otóż ona robi tak, że między nimi zaczyna się rodzić sympatia i iskrzenie. Serio. Natalia przypadkiem widzi Filipa, jak śpi w lesie i uznaje, że on całkiem miło wygląda we śnie, i to wystarcza. A Filip oczywiście ją podgląda i podsłuchuje niezauważony (brrr),i też od nienawiści przechodzi do fascynacji. A potem spikają się na koniec razem i mamy taki happy end. Romantyzacja przemocy, stalkingu, podglądactwa, prześladowania i nękania na całego. Pani Musierowiczowa, brawo, stworzyła Pani idealny antyprzykład, który pokazuje, jak NIE należy prowadzić wątków romantycznych w książkach młodzieżowych.

************************
"2023: Powroty do młodości na 40. " - książki z tym oznaczeniem w moim profilu to książki, które czytałam w czasach szkoły podstawowej, średniej i w czasie studiów. W roku 2023, w którym kończę 40 lat, postanowiłam wrócić do lektur z tamtych lat i skonfrontować się z nimi na nowo :)

Spośród dotychczasowo przeczytanych, ta jest zdecydowanie najtoksyczniejsza. Rany julek, co tu się odjaniepawliło, to po prostu przekroczyło wszelkie granice.

Główną bohaterką jest Natalia - ostatnia z czterech Borejkówien, która jeszcze nie była główną postacią, więc tu się doczekała. Sama Natalia w sumie jest postacią dającą się lubić - owszem, trochę fajtłapowata i...

02.2020: ✨9✨
2023: ✨7✨
Nutria nie jest moją ulubioną postacią w Jeżycjadzie, bo nie umiem się z nią utożsamić a tym samym jej zrozumieć. Dlatego książka poświęcona głównie jej osobie nie należy do moich ulubionych. Mimo to bardzo ją doceniam. Przyjemnie mi się czytało. Bardzo dotknęła mnie poranna rozmowa Gaby z prof. Dmuchawcem, a opisy biwakowania sprawiają, że ja sama chciałabym się wybrać w taką podróż.

02.2020: ✨9✨
2023: ✨7✨
Nutria nie jest moją ulubioną postacią w Jeżycjadzie, bo nie umiem się z nią utożsamić a tym samym jej zrozumieć. Dlatego książka poświęcona głównie jej osobie nie należy do moich ulubionych. Mimo to bardzo ją doceniam. Przyjemnie mi się czytało. Bardzo dotknęła mnie poranna rozmowa Gaby z prof. Dmuchawcem, a opisy biwakowania sprawiają, że ja sama...

Trochę irytująca, a trochę przekombinowana. Według mnie jedna ze słabszych części.

Trochę irytująca, a trochę przekombinowana. Według mnie jedna ze słabszych części.

+123/2023 (A)
czyta autorka

+123/2023 (A)
czyta autorka

Nudna i irytująca.
Dziwna uległość wobec jednych bohaterów, niewspółmierna do niechęci wobec innych, zauważano w poprzednich tomach jeszcze się pogłębia, niestety.

Nudna i irytująca.
Dziwna uległość wobec jednych bohaterów, niewspółmierna do niechęci wobec innych, zauważano w poprzednich tomach jeszcze się pogłębia, niestety.