Po nieco ponad 200 stronach tego niewydarzonego tworu usilnie próbowałam sobie przypomnieć, po co ja to zaczęłam czytać? Zdaje się, że byłam ciekawa, jak jest zorganizowana yakuza, jak żyje japoński gangster i miałam nadzieję, że córka przestępcy będzie mogła przedstawić unikalny punkt widzenia osoby "ze środka".

Zdążyłam się już przyzwyczaić, że japońska estetyka powieściowa i sposób prowadzenia narracji daleki jest od Balzaca i Dickensa, ale nigdy jeszcze lakoniczność, brak psychologicznej głębi, drętwe dialogi, które nic nie wnoszą i zerowa dynamika nie uderzyły mnie tak wyraźnie. Miejscami miałam brzydkie skojarzenia z parszywymi fanfickami - ten sam poziom głupiej brutalności i ten sam poziom zaangażowania autora w to, co się dzieje z bohaterami. Dziwne tym bardziej, że to przecież biografia.

Tradycyjnie zatem nasza bohaterka nie jest dzieckiem szczęśliwym i tradycyjnie pod wpływem siostry wpada w tak zwane złe towarzystwo. Towarzyszą jej przy tym jakieś uczucia? Czy jest zagubiona, czy czegoś żałuje, czy taki tryb życia rozwiązuje jakieś emocjonalne problemy? Nie wiadomo.
Zgodnie z niepisanymi prawidłami takich tworów, pojawiają się też narkotyki. Czy nałóg niszczy życie Shoko? Czy w nim dominuje? Nie wiadomo nic poza tym, że Shoko jak zaczyna brać, tak przestaje, wszystko dzięki silnej woli i namowom brata. Łatwo przyszło, łatwo poszło - tak łatwo, że aż można się zastanawiać, po co powstają ośrodki leczenia dla uzależnionych.
Na dokładkę mamy oczywiście masę przemocy, bo dziewczyna pakuje się w różne niefortunne relacje, na ogół z mężczyznami, którzy leją ją równo i dokładnie. Krew leje się takimi strumieniami, że można powątpiewać, czy biografii nie napisało zombie, bo Shoko dawno powinna umrzeć.

Dorzućmy do tego ledwie zarysowane postacie osób z rodziny, dramy - choroby, utratę majątku itd. - pojawiające się znikąd, o których autorka też nie za dużo ma do powiedzenia i fabułę złożoną głównie z epizodów, o których wiemy tylko, że były, zdarzyły się - i w zasadzie nic z nich nie wynikało, poza tym, że Shoko znowu ktoś zrobił krzywdę.
Yakuza? Jaka yakuza?

Po nieco ponad 200 stronach tego niewydarzonego tworu usilnie próbowałam sobie przypomnieć, po co ja to zaczęłam czytać? Zdaje się, że byłam ciekawa, jak jest zorganizowana yakuza, jak żyje japoński gangster i miałam nadzieję, że córka przestępcy będzie mogła przedstawić unikalny punkt widzenia osoby "ze środka".

Zdążyłam się już przyzwyczaić, że japońska estetyka...