American fiction, ale choć czytałem jakiś czas temu, to nie jestem już w stanie wiele więcej powiedzieć na jej temat, poza tym, że - no właśnie - american fiction. Do rereadu też mnie nie ciągnie.

American fiction, ale choć czytałem jakiś czas temu, to nie jestem już w stanie wiele więcej powiedzieć na jej temat, poza tym, że - no właśnie - american fiction. Do rereadu też mnie nie ciągnie.

Jak na Pauzę to słaba pozycja. Fabuła dość szybko niestety zaczęła przypominać serial brazylijski: nadmiar bohaterów, skomplikowane powiązania pomiędzy nimi i naciągana historia. Czytadło, które nic nie wnosi, a szkoda, bo początek był obiecujący.

Jak na Pauzę to słaba pozycja. Fabuła dość szybko niestety zaczęła przypominać serial brazylijski: nadmiar bohaterów, skomplikowane powiązania pomiędzy nimi i naciągana historia. Czytadło, które nic nie wnosi, a szkoda, bo początek był obiecujący.

To kolejna książka od Pauzy i trzeba powiedzieć, że logo tego małego prężnego wydawnictwa staje się znakiem wysokiej jakości. Koniec dni jest powieścią znakomitą, kunsztownie skonstruowaną, podejmującą niebanalne ludzkie problemy. Właściwie widać w niej daw zasadnicze tematy: społeczny i psychologiczny. Pierwszy dotyczy nierówności społecznych w USA będących konsekwencją statusu materialnego. Drugi to subtelna analiza relacji międzyludzkich, które ukazane są z ogromnym wyczuciem i empatią. Autor pokazuje jak tajemnice sprzed lat wpływają na obecne życie ludzi, a próba naprawienia dawnych błędów jest ryzykowna i trudna do realizacji. Książkę trzeba czytać uważnie, bo mnóstwo w niej subtelnych niuansów składających się na główną intrygę, w której zbiegają się losy kilku postaci. Zresztą takie czytanie narzuca sam styl, który sprawia, ze nie chce się uronić z tekstu ani jednego fragmentu. Pasjonujące czytadło, które jednocześnie potrafi być wybitnym utworem literackim.

To kolejna książka od Pauzy i trzeba powiedzieć, że logo tego małego prężnego wydawnictwa staje się znakiem wysokiej jakości. Koniec dni jest powieścią znakomitą, kunsztownie skonstruowaną, podejmującą niebanalne ludzkie problemy. Właściwie widać w niej daw zasadnicze tematy: społeczny i psychologiczny. Pierwszy dotyczy nierówności społecznych w USA będących konsekwencją...

Kompletnie odbiłam się od tej książki. Jeśli mnie zapytacie za dwa tygodnie, co tu się działo, to pewnie nie będę w stanie wydusić ani słowa. W pewnym momencie złapałam się nawet na tym, że kompletnie mnie te postacie nie obchodzą.

Kompletnie odbiłam się od tej książki. Jeśli mnie zapytacie za dwa tygodnie, co tu się działo, to pewnie nie będę w stanie wydusić ani słowa. W pewnym momencie złapałam się nawet na tym, że kompletnie mnie te postacie nie obchodzą.

50% DNF
W trakcie czytania książki warto zadawać sobie pytanie: "co ta książka dodaje do mojego życia?" W przypadku tego dzieła odpowiedź brzmi: nic. Poprawnie napisana, czyta się bardzo sprawnie. Ja pyknęłam 200 stron w 2 godziny i nawet nie wiem, kiedy mi ten czas przeleciał. Jednocześnie poziom mojego emocjonalnego odzewu wynosi zero. Nie widzę sensu czytania tego dalej i poświęcania kolejnych 2 godzin życia na drugą połowę. Niby można, ale po co?

50% DNF
W trakcie czytania książki warto zadawać sobie pytanie: "co ta książka dodaje do mojego życia?" W przypadku tego dzieła odpowiedź brzmi: nic. Poprawnie napisana, czyta się bardzo sprawnie. Ja pyknęłam 200 stron w 2 godziny i nawet nie wiem, kiedy mi ten czas przeleciał. Jednocześnie poziom mojego emocjonalnego odzewu wynosi zero. Nie widzę sensu czytania tego dalej...

No, troche naciagana ta ocena, szczególnie , że najnowsza książka Billa Clegga niespecjalnie może sie równac z poziomem jego powieści"Czy miałas kiedyś rodzinę?"amerykańskim bestsellerem z roku 2015. Jedno jest pewne , jest dużo grubsza, ma ponad 400 stron. No, ale autor musiał pomieścic oddzielne historie 7 osób, tworząc niesamowitą puzzlę, gdyż przeplata historie tych osób w odrębnych częściach powieści, a także miesza wątki czasowo. Kto taki mix spokojnie przeanalizuje i dotrwa do końca, osiągnie cel :rozwiazanie tajemnicy. Plejada postaci, głownie kobiety, jest dobrana pod względem zróżnicowana rasowego, pochodzenia społecznego, wykształcenia , osobowości.

No, troche naciagana ta ocena, szczególnie , że najnowsza książka Billa Clegga niespecjalnie może sie równac z poziomem jego powieści"Czy miałas kiedyś rodzinę?"amerykańskim bestsellerem z roku 2015. Jedno jest pewne , jest dużo grubsza, ma ponad 400 stron. No, ale autor musiał pomieścic oddzielne historie 7 osób, tworząc niesamowitą puzzlę, gdyż przeplata historie tych...

Zaczęłam i... nie skończyłam, Po około 70 stronach doszłam do wniosku, że szkoda czasu. Za dużo opisów (często nic nie wnoszących do fabuły),za mało dialogów. Akcja rozręca się, jakby chciała, a nie mogła.. Zdecydowanie wolę "żwawsze" pozycje.

Zaczęłam i... nie skończyłam, Po około 70 stronach doszłam do wniosku, że szkoda czasu. Za dużo opisów (często nic nie wnoszących do fabuły),za mało dialogów. Akcja rozręca się, jakby chciała, a nie mogła.. Zdecydowanie wolę "żwawsze" pozycje.

To solidna powieść o rodzinie, różnicach klasowych i tego, co z tych różnic wynika; o toksycznej męskości; przyjaźni, przebaczeniu, traumie, rasizmie poszukiwaniu miłości, a także o sile kobiet i samostanowieniu. 
Poznajemy równolegle kilka historii - Jackie (wdowy z Connecticut),Dany (jej dawnej przyjaciółki, która uwikłana jest w wiele tajemnic i splotów akcji) i Lupity (maltretowanej córki zarządcy ziemii należących do rodziny Dany - państwa Gossów).

Bohaterowie nie znają kluczowych wydarzeń, które ukształtowały ich życie, więc przez kolejne strony książki cały czas, odkrywając tajemnice z przeszłości za nich, mamy ochotę poskreślać niektóre zdania i dopisać własne zakończenie, inaczej poprowadzić ich losy.

W jednej z pierwszych recenzji przeczytałam, że jest to najlepsza książka wydana przez Pauzę. Nie potrafię się z tym zgodzić - jest to świetna powieść, jednak - taka… niepauzowa? Nie mam też poczucia, że przeczytałam coś super świeżego i nowego. Podobne wątki gdzieś już widziałam. 
Wśród książek Pauzy (przeczytałam prawie wszystkie) „Koniec dnia” nie znajdzie się wysoko w topce - wydawczyni przyzwyczaiła jednak do super wysokiego poziomu, który powieść utrzymuje. Nie podzielam jednak zachwytu pierwszych recenzentów.

To solidna powieść o rodzinie, różnicach klasowych i tego, co z tych różnic wynika; o toksycznej męskości; przyjaźni, przebaczeniu, traumie, rasizmie poszukiwaniu miłości, a także o sile kobiet i samostanowieniu. 
Poznajemy równolegle kilka historii - Jackie (wdowy z Connecticut),Dany (jej dawnej przyjaciółki, która uwikłana jest w wiele tajemnic i splotów akcji) i Lupity...

Z życia wzięte. Zmusza pomyśleć

Z życia wzięte. Zmusza pomyśleć

Ta czterystu stronicowa powieść o losach z pozoru obcych dla siebie osób, była jedną z najbardziej dla mnie wyczekiwanych. Jest to druga książka w dorobku Billa Clegga, o której wydaniu w Polsce jakichkolwiek wzmianek dopatrywałam się od dawna. „Od dawna” czyli po przeczytaniu „Czy miałaś kiedyś rodzinę”, debiutanckiej powieści tego pisarza, która urzekła mnie na długi czas. Kiedy więc „Koniec dnia” pojawiła się na naszym rynku, nie mogłam nie zatopić się w chwytającą za serce przeszłość bohaterów i dać się porwać bez reszty.

Mamy w niej opisane losy dziedziczki zmagającej się z postępującą chorobą, przyjaciółki z dawnych lat nieświadomej ukrytej przed nią prawdy, kobiety mieszkającej na Hawajach, która dawno temu pogrzebała swoje młodzieńcze wspomnienia w piaskach tamtych wysp. Poznajemy też Alice i Hipa – matkę i syna, którzy na nowo muszą poukładać swoją rzeczywistość.

Mając w pamięci świetnie skonstruowaną debiutancką powieść Clegga, wiedziałam czego mogę się spodziewać. Mimo wielu bohaterów, których historie z początku nie mające ze sobą wiele wspólnego, łączą się w piękną, złożoną z tak wielu skrajnych emocji powieść. Jest to jedna z tych pozycji, które czyta się w skupieniu, aby nie pominąć żadnego szczegółu, ale w żadnym stopniu jej to nie ujmuje. Pokazuje natomiast jej głębię i kunsztowną precyzję z jaką autor kreśli dalsze wątki. Co mnie urzekło to bohaterowie z krwi i kości, których możemy spotkać w codziennym życiu. Nie ma tu miejsca na przesłodzone triumfy i gładkie słówka. Czytelnik spotyka się z ludźmi do bólu prawdziwymi, dla których podziały klasowe to chleb powszedni, a którzy mimo tak wielu różnic zostali dotkliwie zranieni w życiu. Chociaż mogłoby się wydawać, że po tak długim czasie wypowiedziane, albo też i nie, słowa poszły w zapomnienie, a rany się zasklepiły, ich teraźniejszość wciąż naznaczona jest wydarzeniami z przeszłości. Jestem pełna podziwu dla talentu Billa Clegga, który każdemu z bohaterów oddaje głos i pozwala pokazać swoją perspektywę.

Po przeczytaniu książka pozostawiła u mnie pewien niedosyt, długo szukałam tego defektu w lekturze, który jak sądziłam musiał być za to odpowiedzialny. Po czym zdałam sobie sprawę, że to niedosyt spowodowany pożegnaniem z ludźmi, których historie dogłębnie mnie poruszyły. Potem przyszło zrozumienie, że tak naprawdę nie ma już więcej do dodania, bo to nie jedna z tych pozycji kończących się „żyli długo i szczęśliwe” tylko, jak w prawdziwym życiu, pozostawiająca z nutą niepewności co przyniesie przyszłość.

Ta czterystu stronicowa powieść o losach z pozoru obcych dla siebie osób, była jedną z najbardziej dla mnie wyczekiwanych. Jest to druga książka w dorobku Billa Clegga, o której wydaniu w Polsce jakichkolwiek wzmianek dopatrywałam się od dawna. „Od dawna” czyli po przeczytaniu „Czy miałaś kiedyś rodzinę”, debiutanckiej powieści tego pisarza, która urzekła mnie na długi...