⭐️⭐️ Pisząc recenzję w dwa dni po przeczytaniu zaczęłam tak: „Zbiór czterech opowiadań, o których w dwa dni po przeczytaniu nie wiem co napisać. Twórczość, którą sympatycznie się czyta, a która w czytelniku nic nie zostawia.”. Jednak wracając do niej kilka dni później zdałam sobie sprawę, że coś zostało - portret pewnego bohatera.

Mamy kobietę, która poznaje swojego chłopaka w dniu jego ślubu z inną kobietą. Jakiś czas później zostaje dźgnięty nożem w porachunkach mafijnych.

Wchodzimy do drukarni, która nielegalnie drukuje książki, a na podłodze „leży Anna Frank” - podobało mi się to określenie na nielegalne dodruki. Ciekawiej robi się, gdy uprzejmy sąsiad donosi o nowym zadaniu drukarni - produkcji znaczków pocztowych.

Dalej moje ulubione opowiadanie z tego zbioru, wchodzimy do galerii sztuki i ocieramy się o romans i nieszczęście kobiety.

Ostatniego opowiadania po czasie nie umiem sobie przypomnieć.

Odnoszę wrażenie, że w całym zbiorze nie chodziło o konkretne historie, a o portret Neapolu wychylający się z każdego wolnego zakamarka opowiadań - zapamiętałam to w kilka dni po czytaniu, więc zamysł się udał. Autorka nie zabiera nas dosłownie w ulice miasta, a jednak to ten obraz zapamiętałam najbardziej. I to nie budynków, a klimatu, warstw społecznych, klimatu tego miejsca. Fajnie.

Ostatecznie wychodzę z tej książki bez większych emocji. Jest to ładnie, wystudiowanie i sprawnie napisane. Odnosi się wrażenie, że nie ma tu zbędnych słów i każde było z namysłem przenoszone na papier.

Plus za wielowarstwowe przedstawienie postaci, głównie kobiecych.

⭐️⭐️ Pisząc recenzję w dwa dni po przeczytaniu zaczęłam tak: „Zbiór czterech opowiadań, o których w dwa dni po przeczytaniu nie wiem co napisać. Twórczość, którą sympatycznie się czyta, a która w czytelniku nic nie zostawia.”. Jednak wracając do niej kilka dni później zdałam sobie sprawę, że coś zostało - portret pewnego bohatera.

Mamy kobietę, która poznaje swojego...

Bardzo chaotyczna, roztrzepana, niby o emocjach, o dylematach o jakiejś moralności, ale wszystkie te sensy musiałem z niej wyciskać na siłę, kopać naprawdę głęboko. Ani nie czułem czytelniczej przyjemności ze względów językowych, ani fabularnych.

Bardzo chaotyczna, roztrzepana, niby o emocjach, o dylematach o jakiejś moralności, ale wszystkie te sensy musiałem z niej wyciskać na siłę, kopać naprawdę głęboko. Ani nie czułem czytelniczej przyjemności ze względów językowych, ani fabularnych.

Bardzo dobre opowiadania o ludziach. Takie zwykłe, chociaż ludzie troszkę nie zwyczajni.

Bardzo dobre opowiadania o ludziach. Takie zwykłe, chociaż ludzie troszkę nie zwyczajni.

Skromna, prosta, momentami wręcz surowa, a jednocześnie zaskakująco treściwa i na wskroś ludzka proza, zawierająca w sobie całe spektrum emocji – od namiętności, przez ból, do zupełnego odrętwienia.

Pozbawiona wszelkich udziwnień, stawiajaca na pierwszym miejscu człowieczeństwo oraz jego cienie i blaski.

Osobnym bohaterem opowiadań jest też Neapol; jego ulice i zakamarki pulsujące niepowstrzymanym życiem, obezwładniającą przemocą oraz nieokiełznanym szaleństwem.
Miasto, gdzie wszyscy są skłóceni ze wszystkimi i gdzie nieakceptowana przez kogokolwiek rzeczywistość nie generuje niczego poza wszechogarniającym, destrukcyjnym buntem.

Warto poznać!

Skromna, prosta, momentami wręcz surowa, a jednocześnie zaskakująco treściwa i na wskroś ludzka proza, zawierająca w sobie całe spektrum emocji – od namiętności, przez ból, do zupełnego odrętwienia.

Pozbawiona wszelkich udziwnień, stawiajaca na pierwszym miejscu człowieczeństwo oraz jego cienie i blaski.

Osobnym bohaterem opowiadań jest też Neapol; jego ulice i zakamarki...

Bardzo dobra książka,gorąco polecam. Kto choć trochę zna realia panujące w Kampanii a szczególnie w Neapolu jest w stanie docenić trafność opisu tragicznego położenia mieszkańców tej równocześnie pięknej i ohydnej krainy. Wczoraj wróciła do Scampia jednej z najgorszych dzielnic Neapolu, synonimu przemocy, handlu narkotykami, wpływów camorry nowo wybrana miss Italia. Dziewczynę studentkę socjologii powitał transparent "Wygrałaś" i pokazy sztucznych ogni. Zeudi di Palma zadedykowała swoją wygraną mamie, która założyła fundację "Lampa Scampii" - pomaga dzieciakom zagrożonym wykolejeniem. Znów jest nadzieja na zmianę wizerunku miasta, ciekawa jestem czy Valeria Parella odnotuje to zdarzenie w kolejnych książkach?

Bardzo dobra książka,gorąco polecam. Kto choć trochę zna realia panujące w Kampanii a szczególnie w Neapolu jest w stanie docenić trafność opisu tragicznego położenia mieszkańców tej równocześnie pięknej i ohydnej krainy. Wczoraj wróciła do Scampia jednej z najgorszych dzielnic Neapolu, synonimu przemocy, handlu narkotykami, wpływów camorry nowo wybrana miss Italia....

Neapol to maisto obłęd. Piękne i ohydne, ale niepowtarzalne. W książce Velerii Parelli spodziewałam sie więcej tego szaleństwa, dlatego czuję pewne rozczarowanie. A poza tym - tak , to ciekawe portrety kobiet, które chcą więcej niż życie im ofiaruje i odważnie dążą do celu. Co zgadza się z jescze jedną cechą Neapolu: jego niezwykłą żywotnością.

Neapol to maisto obłęd. Piękne i ohydne, ale niepowtarzalne. W książce Velerii Parelli spodziewałam sie więcej tego szaleństwa, dlatego czuję pewne rozczarowanie. A poza tym - tak , to ciekawe portrety kobiet, które chcą więcej niż życie im ofiaruje i odważnie dążą do celu. Co zgadza się z jescze jedną cechą Neapolu: jego niezwykłą żywotnością.

Przeglądając opinie o tym zbiorze opowiadań nie wiem dlaczego tak często jest on nisko oceniany. Po przeczytaniu genialnego cyklu Ferrante brakowało mi atmosfery Neapolu, tej duszności, wszechobecnego tłumu, pewnej brutalności, a z drugiej strony intensywnej miłości i szaleństwa. Neapol - przynajmniej w literaturze - jest miastem kontrastów i nie dających się rozwiązać tajemnic. Może dlatego tak mnie do niego ciągnie, stąd mając możliwość choćby literackiej wędrówki piszę na to.
Każde opowiadanie w tym zbiorze jest inne. Każde opowiadanie w tym zbiorze jest podobne. Opowiedziane historie różnią się między sobą i to dość diametralnie. Jednak posiadają również pewne elementy wspólne - takimi jest postrzeganie swojego miejsca w świecie i w rodzinie, zasadność i celowość pełnionych ról, a nade wszystko brak głębszych uczuć, jakimi bohaterki powinny być obdarzone.
Wszystko to sprawia, że ten zbiór jest naprawdę wart przeczytania.

Przeglądając opinie o tym zbiorze opowiadań nie wiem dlaczego tak często jest on nisko oceniany. Po przeczytaniu genialnego cyklu Ferrante brakowało mi atmosfery Neapolu, tej duszności, wszechobecnego tłumu, pewnej brutalności, a z drugiej strony intensywnej miłości i szaleństwa. Neapol - przynajmniej w literaturze - jest miastem kontrastów i nie dających się rozwiązać...

Zainteresowanych zapraszam do oficjalnej recenzji.

Zainteresowanych zapraszam do oficjalnej recenzji.

"Kiedyś ktoś napisał, że u Parelli przy jednym stole siadają kobiety z najbiedniejszej dzielnicy Neapolu, dobrze sytuowane prawniczki, przedsiębiorczynie, którym udało się uniezależnić od mężów, a nawet córki książąt. Chcę by moje opowiadania były niejednoznaczne, tak jak niejednoznaczne jest miasto, w którym przyszło mi żyć. W "Za otrzymane łaski" i kolejnych książkach chciałam pokazać, że nie możemy zamykać się w przeszłości, że teraźniejszość też tu jest, choć turyści przyjeżdżają do Neapolu głównie po to, by zachwycać się historią i widokiem Wezuwiusza".

Tak o swojej neapolitańskiej prozie pisze autorka najnowszego zbioru opowiadań od @wydawnictwo_pauza "Za otrzymane łaski" w wywiadzie z Michałem Nogasiem w "Wysokich obcasach" nr 32.

Trochę żałuję, że wywiad ten przeczytałam dopiero po lekturze, bo gdyby było inaczej pewnie zwróciłabym większą uwagę na neapolitańskość tej prozy, na przedstawione w opowiadaniach kobiety, które opowiadają o Neapolu i która nim są (w przeciwienstwie do Włoch, które nadal na zewnątrz są mężczyzną w żonobijce, a w domu beztroskim mammini). To oczywiście nie tak, że nie zauważyłam jak bardzo włoska jest to literatura! Ale wywiady z autorami bardzo jednak otwierają na ich książki i potrafią zmienić perspektywę. Włoszczyznę w książkach trzeba także lubić, w przeciwieństwie do pikcy, którą lubi chyba każdy... i choć ja uwielbiam i Ferrante i Starnone, to Parrelli aż tak mocno nie poczułam, a jej opowiadania - jak to z krótkimi formami u mnie najczęściej bywa - nie porwały mnie jakoś specjalnie. Nie zniechęcam jednak, bo fanką opowiadań nie jestem i nigdy nie byłam, więc moja opinia w dużej mierze wynika z porrzeby zanurzenia się w gęstym i długim sosie powieściowym, ale jeśli lubicie włoski klimat, klimat niegrzecznego Neapolu, to być może chętnie posłuchacie, o czym opowiadają kobiety z okładkowych balkonów.

"Kiedyś ktoś napisał, że u Parelli przy jednym stole siadają kobiety z najbiedniejszej dzielnicy Neapolu, dobrze sytuowane prawniczki, przedsiębiorczynie, którym udało się uniezależnić od mężów, a nawet córki książąt. Chcę by moje opowiadania były niejednoznaczne, tak jak niejednoznaczne jest miasto, w którym przyszło mi żyć. W "Za otrzymane łaski" i kolejnych książkach...

ciekawe te opowiadania, choć nie Neapol jest ich bohaterem

ciekawe te opowiadania, choć nie Neapol jest ich bohaterem