Przepadam.

Przepadam.

Niesamowite arcydzieło. Poprzednia część to już wyżyny komiksu, z eksplodującymi pomysłami światem, postaciami, zmyślną grą stereotypami, zaskakującą fabułą i piękną kreską.
W drugim tomie to wszystko podkręcono jeszcze bardziej (pomijając jedną historię z innym rysunkiem). I o ile początek to "zwyczajna" historia naiwnego idealisty to później poznajemy mroczne, bezlitosne rejony świat pełne intryg, zdrad i śmierci. Bohaterowie są wiarygodni, okrutni, namiętni, realistyczni mimo wyglądu. Zdecydowanie lektura dla starszych czytelników.
Wielkie dzieło, głęboki świat, zapadający w pamięć bohaterowie.
Lektura obowiązkowa - cykl który trzeba znać.

Niesamowite arcydzieło. Poprzednia część to już wyżyny komiksu, z eksplodującymi pomysłami światem, postaciami, zmyślną grą stereotypami, zaskakującą fabułą i piękną kreską.
W drugim tomie to wszystko podkręcono jeszcze bardziej (pomijając jedną historię z innym rysunkiem). I o ile początek to "zwyczajna" historia naiwnego idealisty to później poznajemy mroczne, bezlitosne...

Ciekawa pozycja. Drugi Donżon miał momenty genialne i momenty wzbudzające we mnie silną potrzebę ziewnięcia. Bardzo podobały mi się pierwsze rozdziały, w których Hiacynt próbował się odnaleźć w mieście i pogodzić swoje życie z byciem zamaskowanym obrońcą prawa. Przyjemnie śledziło mi się awanse miłosne głównego bohatera i jego relacje z nowymi przyjaciółmi. Gorzej wypadły ostatnie rozdziały, które w pewnym momencie mnie zmęczyły. Graficznie jest w kropkę. Niektórzy artyści w bardzo kreskówkowy i interesujący sposób potrafili przedstawić wydarzenia, a inni zepsuli mi całą frajdę z czytania swoimi bazgrołami. Na szczęście wszystko rekompensuje humor. Kilkukrotnie śmiałem się w głos. Donżon to przyjemna lektura, która łączy w sobie fantasy, komedię i powieść w stylu płaszcza i szpady. Moim zdaniem warto zaznajomić się z serią.

Ciekawa pozycja. Drugi Donżon miał momenty genialne i momenty wzbudzające we mnie silną potrzebę ziewnięcia. Bardzo podobały mi się pierwsze rozdziały, w których Hiacynt próbował się odnaleźć w mieście i pogodzić swoje życie z byciem zamaskowanym obrońcą prawa. Przyjemnie śledziło mi się awanse miłosne głównego bohatera i jego relacje z nowymi przyjaciółmi. Gorzej wypadły...

Niestety to nowa historia, a nie kontynuacja przygód z 1-ki. scenariusz potrafi jednak zaciekawić i szybko można się wkręcić. Pierwsza połowa bardzo przyjemna, następnie kreska zmiana się na niskobudżetową, tanią i nieczytelną. Odrzuca. Pod koniec jest trochę lepiej. Kreska była na tyle nieczytelna, że każdy kadr ma komentarz co właściwie się na nich znajduję. Bardzo odpychający zabieg.

Niestety to nowa historia, a nie kontynuacja przygód z 1-ki. scenariusz potrafi jednak zaciekawić i szybko można się wkręcić. Pierwsza połowa bardzo przyjemna, następnie kreska zmiana się na niskobudżetową, tanią i nieczytelną. Odrzuca. Pod koniec jest trochę lepiej. Kreska była na tyle nieczytelna, że każdy kadr ma komentarz co właściwie się na nich znajduję. Bardzo...

Trochę bardziej na serio niż w jedynce, choć wciąż mnóstwo tu humoru, głównie czarnego. Świetnie poprowadzona przemiana głównego bohatera z naiwnego idealisty do postaci, którą poznaliśmy w tomie 1. Na plus ponownie mnóstwo nieszablonowych rozwiązań fabularnych i zabawy z konwencją. Polecam i czekam na kolejną odsłonę!

instagram.com/polishpopkulture

Trochę bardziej na serio niż w jedynce, choć wciąż mnóstwo tu humoru, głównie czarnego. Świetnie poprowadzona przemiana głównego bohatera z naiwnego idealisty do postaci, którą poznaliśmy w tomie 1. Na plus ponownie mnóstwo nieszablonowych rozwiązań fabularnych i zabawy z konwencją. Polecam i czekam na kolejną odsłonę!

instagram.com/polishpopkulture

Drugi tom wydania zbiorczego serii „Donżon” stanowi prequel pierwszego tomu. Zebrane są tu odcinki cykli „Świt” i „Monstra”. Akcja skupia się na założycielach tytułowego Donżonu. Czy tom ten wnosi coś istotnego do serii?

Głównym bohaterem tego tomu jest Hiacynt de Cavallere, młody dziedzic szlacheckiego rodu. Zostaje wysłany przez swojego ojca do miasta Antypolis, aby tam nauczyć się od swojego stryja jak żyć w nowej epoce. Młodzieniec jest zdruzgotany zepsuciem miasta i postanawia zostać bohaterem.

Jest to inna opowieść niż to, co przedstawiał poprzedni tom. Mniej tu jest humoru, a więcej dojrzewania bohatera. Stopniowo porzuca dawne ideały i staje się coraz bardziej pragmatyczny. Nie jest to może żaden nowy motyw, ale tu jest bardzo dobrze poprowadzony.

Jest tu parę istotnych nawiązań do poprzedniego tomu, które pozwalają domyślić kim stanie się w przyszłości Hiacynt. Parę postaci zyskuje tutaj przeszłość i zostaje bardzo pogłębionych w stosunku do tego jak przedstawiano je w pierwszym tomie. Zdziwiło mnie, że jedna z istotniejszych postaci ma tutaj jedynie stosunkowo krótki występ. Jeśli ktoś jednak szuka tu historii narodzin Donżonu, to może się czuć rozczarowany – dzieje się to gdzieś w tle, a większość akcji rozgrywa się a Antypolis.

Poszczególne przygody przedstawiają bardzo brutalny i bezwzględny świat przedstawiony. Ideały szybko zostają tutaj zdeptane, a wygrywają oportuniści. Przy tym jednak dalej znalazło się miejsce na trochę gorzkiego humoru.

Tym razem za rysunki odpowiada tu aż trzech artystów – Christophe Blain, Blutch i Carlos Nine. Kreska Christophe Blaine’a przypomina trochę rysunki Lewisa Trondheima z poprzedniego tomu – masa świetnych projektów, ale w tym wypadku jest o wiele dokładniej. Z kolei Blutch nadużywa czarnego tuszu, przez co postacie wyglądają nienaturalnie. Zupełnie nie przemówił do mnie styl Carlosa Nine’a – jest bardzo niewyraźny i czasami ciężko mi było zorientować się na co patrzę w danym momencie.

Jest to całkiem przyzwoity komiks, który dobrze rozwija postacie znane z pierwszego tomu. Bardziej jednak przemówiła do mnie pierwsza odsłona tej serii. Mam nadzieję jednak, że niedługo po polsku wyjdzie też trzeci tom zbiorczy.

Drugi tom wydania zbiorczego serii „Donżon” stanowi prequel pierwszego tomu. Zebrane są tu odcinki cykli „Świt” i „Monstra”. Akcja skupia się na założycielach tytułowego Donżonu. Czy tom ten wnosi coś istotnego do serii?

Głównym bohaterem tego tomu jest Hiacynt de Cavallere, młody dziedzic szlacheckiego rodu. Zostaje wysłany przez swojego ojca do miasta Antypolis, aby tam...

Wysmienita historia, pelna humoru i tak wciagajaca, ze komiksu nie da sie odlozyc i trzeba go przeczytac do samego konca.
Swietna kreska, ktora genialnie oddaje klimat tej opowiesci.
Donzon to najlepsze komiksy jakie przeczytalam w 2020 roku.
Bardzo polecam.

Wysmienita historia, pelna humoru i tak wciagajaca, ze komiksu nie da sie odlozyc i trzeba go przeczytac do samego konca.
Swietna kreska, ktora genialnie oddaje klimat tej opowiesci.
Donzon to najlepsze komiksy jakie przeczytalam w 2020 roku.
Bardzo polecam.

Jestem w połowie ale już należy wystawić ocenę. To jest wyśmienite. Po całej lekturze nie zmieniam zdania. Perfekcja

Jestem w połowie ale już należy wystawić ocenę. To jest wyśmienite. Po całej lekturze nie zmieniam zdania. Perfekcja

Druga część wydania zbiorczego przebija jedynkę pod kilkoma względami. Przede wszystkim jest więcej wymiarów. Nie dominuje już satyryczny wydźwięk całości, rzecz staje się mroczna, często brutalna i przekraczająca granice, które wyznaczała poprzedniczka. Takiej fabule wspaniale sekundują rysownicy. Pomijam mistrzowską kreskę Blaina, którego prace tu dominują, ale to co robią pozostali i jak świetnie różnicują tę opowieść, zasługuje na same zachwyty. Niesamowity pod tym względem jest przede wszystkim mroczny zeszyt Blutcha i niemal eksperymentalny Carlosa Nine'a. Mam wrażenie, że również fabuła, tak wspaniale się zazębiająca, tak bardzo przemyślana i momentami nieprzewidywalna może być szczytowym osiągnięciem duetu Sfar-Trondheim. Dodajcie do tego flirty z konwencjami fantasy, płaszcza i szpady, horroru a nawet superhero i mamy zdecydowaną czołówkę roku nad Wisłą

Druga część wydania zbiorczego przebija jedynkę pod kilkoma względami. Przede wszystkim jest więcej wymiarów. Nie dominuje już satyryczny wydźwięk całości, rzecz staje się mroczna, często brutalna i przekraczająca granice, które wyznaczała poprzedniczka. Takiej fabule wspaniale sekundują rysownicy. Pomijam mistrzowską kreskę Blaina, którego prace tu dominują, ale to co...