Nie można przejść obojętnie wobec losów Michaela K., tej smutnej opowieści o istnieniu człowieka, który wypadł gdzieś poza ramy życia. To opowieść o ranie którą jest ludzka egzystencja w obliczu bezduszności innych. Zazwyczaj ludzkie ciało walczy o przetrwanie na wszystkie sposoby, jednak doczesna powłoka Michaela K. pragnie jedynie być wolna. Cokolwiek by to oznaczało, marzy o wolności. Nie tylko jego życie ale i czasy są niespokojne. W kraju o którym mowa szaleje apartheid a pewna grupa ludzi nie jest traktowana tak, jak na to zasługują.

Tym krajem prawdopodobnie jest Republika Południowej Afryki. Chociaż sam John Maxwell Coetzee nie wspomina o tym bezpośrednio w treści książki, to jednak można wyczuć odniesienia do jego rodzinnego kraju. Coetzee z pomocą czarnoskórego Michaela K. przedstawia nam bezmiar przemocy jaka się dokonuje w państwie segregacji klasowej. Michael jest nie do końca przystosowanym do życia biedakiem, który zmuszony jest uciekać ze schorowaną matką z ogarniętego zamieszkami miasta. Ich celem jest wymknięcie się na wieś w rodzinne strony, gdzie być może czekałby ich lepszy los. Jednak ta podróż komplikuje się już od samego początku a reszta powieści jest koszmarem który wzbudza wielką litość dla głównego bohatera.

Podczas lektury miałem wrażenie że noblista zatapia mnie w beznadziei, że gdziekolwiek chciałbym się ruszyć tam nie ma wyjścia. Tak jak Michael K. chce się zgubić w ciszy, tak ja chciałbym jak najszybciej pozbyć się tego problemu i znaleźć rozwiązanie pod koniec powieści. Jednak rozwiązania nie ma, nawet na ostatniej stronie. Jest tylko widok nieludzkiego traktowania i obozy pracy gdzie zapędza się ludzi tylko po to aby o nich zapomnieć.

Bo kimże jest człowiek dla człowieka? Michaelowi K. z czasem jest wszystko jedno czy znajdzie się odpowiedź na to pytanie. Na niego czas spływa nieskończonym strumieniem i tylko objętość książki pozwala nam przerwać tę epokę. I pomimo tego że akcja powieści nie trwa latami, to miałem wrażenie że czytam epopeję o ludzkiej istocie, która przeżyła na swoim stepie wszystkie ery w dziejach ziemi. On jest jak kamyk który nigdy nikomu nie wadzi, aż tu nagle ktoś zaczyna przerzucać go z ręki do ręki i narusza jego spokój.

"Nie pozostanie ani jedna drobina nosząca mój ślad, podobnie jak moja matka, gdy minęła jej pora na ziemi, została wymyta do czysta, rozwiana na wszystkie strony i wchłonięta przez źdźbła trawy"......Powyższy cytat poruszył mną tak bardzo, że musiałem zrobić sobie dłuższą przerwę podczas czytania. Ta książka naprawdę potrafi poruszyć. Opowieść o człowieku który żyje własnym życiem jak ostatni przedstawiciel swojego gatunku jest tylko analogią. To podobieństwo każdy z nas może sobie dopasować do czegoś innego, każdy z nas inaczej to przeżyje. Ale jeśli miałbym komuś się przyznać, to śmiało stwierdzę że zakochałem się w twórczości Johna Coetzee.

Nie można przejść obojętnie wobec losów Michaela K., tej smutnej opowieści o istnieniu człowieka, który wypadł gdzieś poza ramy życia. To opowieść o ranie którą jest ludzka egzystencja w obliczu bezduszności innych. Zazwyczaj ludzkie ciało walczy o przetrwanie na wszystkie sposoby, jednak doczesna powłoka Michaela K. pragnie jedynie być wolna. Cokolwiek by to oznaczało,...