Rok temu dostałam ten tom od mamy na gwiazdkę. W tym roku straciłam mamę, i kończę go ostatnimi komiksami Mafaldy jako ostatnią książką - prezentem najbliższej mi na świecie osoby. Mafalda jest w Polsce słabo znana i bardzo nad tym ubolewam. Oby to się zmieniło!

Rok temu dostałam ten tom od mamy na gwiazdkę. W tym roku straciłam mamę, i kończę go ostatnimi komiksami Mafaldy jako ostatnią książką - prezentem najbliższej mi na świecie osoby. Mafalda jest w Polsce słabo znana i bardzo nad tym ubolewam. Oby to się zmieniło!

No i jak żyć, panie, jak żyć?! Drugi tom zebranych komiksów o Mafaldzie skończony, a trzeciego nie ma. Może będzie? W końcu dość długo paski z przygodami tej rezolutnej dziewczynki ukazywały się w argentyńskiej prasie. Może to nie koniec jej misji poprawiania świata? Bo choć od napisania pierwszej historyjki minęło z górą pięćdziesiąt lat – nic się nie zmieniło. Nadal politycy dużo mówią, a niewiele robią. Nadal jest sporo „problemologów” a jedynie kilku „pomysłologów”. A czasami te pomysły wołają o pomstę do nieba. Do Mafaldy w tym tomie dołącza jej brat, możemy patrzeć jak się rozwija, jak zmieniają się jego pomysły na murale wewnętrzne, jak zachwyca się zupą. Towarzyszą jej również przyjaciele znani z poprzedniej części. Susanita nadal marzy o byciu panią domu, ale żeby był porządny i na odpowiednim poziomie. Manolo myśli o rozwinięciu biznesu. Felipe wymyśla kolejne powody, dla których nie może wziąć się do lekcji. Ten spis nie wygląda zachęcająco, to może przekona was ten cytat: "Wszyscy myślą o kraju, żeby broń boże nie robić niczego innego, tylko myśleć o kraju". Polecam. Uwaga – lektura uzależniająca.

No i jak żyć, panie, jak żyć?! Drugi tom zebranych komiksów o Mafaldzie skończony, a trzeciego nie ma. Może będzie? W końcu dość długo paski z przygodami tej rezolutnej dziewczynki ukazywały się w argentyńskiej prasie. Może to nie koniec jej misji poprawiania świata? Bo choć od napisania pierwszej historyjki minęło z górą pięćdziesiąt lat – nic się nie zmieniło. Nadal...

Komiks przedstawia na pozór błahe sytuacje, obnażając przy tym ważne problemy społeczne i krytykują autorytarne zapędy władzy. Choć komiks ma już swoje lata, to nieustannie nie tylko cieszy się popularnością. Wszystko przez to, iż ilustrowane zjawiska są nadal aktualne. I tu udziela się pesymizm Mafaldy – tyle lat minęło, a nic się nie zmienia na lepsze. Bo “Mafalda” skłania do refleksji nie tylko nad Argentyną lat 60. i 70. XX wieku, lecz także nad naszą współczesnością.

Jednak Quino, jej twórca, nigdy nie zapomniała, że dziewczynka to tylko sześciolatka. Tak jak po dziecku w tym wieku, tak i po Mafaldzie nigdy nie możemy być pewni czego się spodziewać. Jednym razem obserwujemy pierwsze próby raczkowania jej małego braciszka, by zaraz potem dostać wykład o widmie inflacji. To dziecko, które martwi się wojnami, głodem na świecie, rasizmem i skorumpowaniem polityków. Przy czym jej uwaga może być równie mocno skupiona na zabawie w kowbojów, słuchaniu muzyki Beatlesów czy ucieczce przed niejadalną jej zdaniem zupą.
Więcej na: https://www.monime.pl/mafalda-wszystkie-komiksy-tom-2/

Komiks przedstawia na pozór błahe sytuacje, obnażając przy tym ważne problemy społeczne i krytykują autorytarne zapędy władzy. Choć komiks ma już swoje lata, to nieustannie nie tylko cieszy się popularnością. Wszystko przez to, iż ilustrowane zjawiska są nadal aktualne. I tu udziela się pesymizm Mafaldy – tyle lat minęło, a nic się nie zmienia na lepsze. Bo “Mafalda”...

Po przeczytaniu Mafaldy, moje spojrzenie na świat już nigdy nie pozostanie takie same. Jej spostrzeżenia choć napisane około 50 lat temu cały czas niezwykle aktualne poruszają do głębi człowieka, pomimo tego iż początek komiksu wydaje się być znacznie gorszy od pierwszego tomu, to reszta już jest mistrzostwem.

Po przeczytaniu Mafaldy, moje spojrzenie na świat już nigdy nie pozostanie takie same. Jej spostrzeżenia choć napisane około 50 lat temu cały czas niezwykle aktualne poruszają do głębi człowieka, pomimo tego iż początek komiksu wydaje się być znacznie gorszy od pierwszego tomu, to reszta już jest mistrzostwem.

Drugi tom "Mafaldy". Postać Mafaldy gdzieś tam prześlizgnęła się w specyficzny sposób przez PRL-owski rynek wydawniczy za sprawą serii Literatura na Świecie dla Dzieci i Młodzieży / Zabawy z Alikiem, ale nie była to pełnowartościowa prezentacja. Dopiero wydawnictwo "Nasza Księgarnia" uporządkowało tę sytuację i wydało zbiorczą "Mafaldę" w formacie, jaki wcześniej uskuteczniło w zakresie kultowych "Fistaszków". Tak jak w przypadku "Fistaszków" sięgnięto po znakomitego tłumacza - przy pierwszym tytule jest to Michał Rusinek, przy drugim Filip Łobodziński. Tak się składa, że wydanie w Polsce drugiego tomu "Mafaldy" w Polsce zbiegło się ze śmiercią jej autora - Quino. To tyle tytułem wprowadzenia. O samej "Mafaldzie" można by pisać długo i w samych superlatywach. Quino, jak Schulz w przypadku "Fistaszków", stworzył w swojej serii wspaniałe postacie dzieci, które obrazują problemy i rozterki dorosłego świata przepuszczone przez obraz młodych bohaterów, łącząc w sobie ciepły i gorzki humor. Ale inaczej niż w "Fistaszkach" - są tu również dorośli, dlatego są i konfrontacje małego i dużego świata. Tytułowa Mafalda jest pyskata, ale zarazem zatroskana o kondycję świata. Jej pytania nabierają uniwersalnego wymiaru, bo komiks mimo że powstał w zupełnie innej epoce, pozostaje z większością z tych pytań zaskakująco aktualny. I tylko szkoda, że na dwóch tomach zbiorczych cała ta opowieść się kończy. Lektura obowiązkowa.

Drugi tom "Mafaldy". Postać Mafaldy gdzieś tam prześlizgnęła się w specyficzny sposób przez PRL-owski rynek wydawniczy za sprawą serii Literatura na Świecie dla Dzieci i Młodzieży / Zabawy z Alikiem, ale nie była to pełnowartościowa prezentacja. Dopiero wydawnictwo "Nasza Księgarnia" uporządkowało tę sytuację i wydało zbiorczą "Mafaldę" w formacie, jaki wcześniej...

O, jak ja chciałabym mieć Cię, Mafaldo za koleżankę!

Doskonałe wyważenie cynicznego humoru, dziecięcej beztroski i krytycznego spojrzenia na ówczesny świat. Ówczesny, ale paski z Mafaldą i jej koleżankami i kolegami odnoszą się równie trafnie do aktualnych czasów. Przecież zawsze na świecie można narzekać na obłudę, fałsz, politykę czy kapitalizm.

Naprawdę, naprawdę chciałabym żeby moje dzieci miały tak otwarte spojrzenie na świat. I też tyle myślały, co Mafalda

O, jak ja chciałabym mieć Cię, Mafaldo za koleżankę!

Doskonałe wyważenie cynicznego humoru, dziecięcej beztroski i krytycznego spojrzenia na ówczesny świat. Ówczesny, ale paski z Mafaldą i jej koleżankami i kolegami odnoszą się równie trafnie do aktualnych czasów. Przecież zawsze na świecie można narzekać na obłudę, fałsz, politykę czy kapitalizm.

Naprawdę, naprawdę...

Mafalda to już kultowa postać stworzona przez argentyńskiego autora komiksów publikującego pod pseudonimem Quino. Seria z tą bohaterką ukazywała się w latach 60. i 70. XX wieku. Dziewczynka chodzi do argentyńskiej szkoły, a jej rodzice (podobnie jak rodzice znajomych) należą do bardzo zróżnicowanej klasy średniej. Każde z nich na inne spojrzenia na świat, odmienny charakter, inne priorytety. Mafalda bezkompromisowo ocenia otoczenie, dekonstruuje utarte skojarzenia, skłania do przemyśleń. Jej spojrzenie na wiele problemów jest epistemologiczne i etyczne: poszukuje właściwych rozwiązań. Oczytana, słuchająca wiadomości uczennica jest zaangażowana w sprawy ludzkości i dostrzega wiele paradoksów funkcjonujących w naszych społecznościach. Dostrzega jak wiele spraw jest na świecie do naprawy. Na każdy system społeczny patrzy z dystansu i wytyka jego wady.
Na podstawie komiksów ukazujących się w latach 1964-1973 w Ameryce Łacińskiej i przetłumaczonych na 30 języków ukazały się dwie serie kreskówek oraz film animowany. Do polskiego czytelnika trafiła w 1985 roku. Obecnie wraca do czytelników w kolejnym wznowieniu, które w Polsce nałożyło się ze śmiercią twórcy komiksu. Z tego powodu wpis ten jest bardziej historyczny.
Stworzona w 1962 roku postać miała być bohaterką historyjki reklamowej, która miała ukazywać się w jednym z dzienników. Producent sprzętu AGD zażyczył sobie, aby bohaterką była dziewczynka o imieniu zaczynającym się na sylabę „ma”. Reklamy nie zrealizowano, a postać została i ewoluowała, a wszystko za sprawą Julián Delgado – ówczesny starszy redaktor tygodnika „Primera Plana”, a zarazem przyjaciel Quino – namówił rysownika do rozwinięcia pomysłu. Efektem tego były krótkie historyjki, które pojawiały się regularnie we wspomnianym czasopiśmie. Początkowo twórca skupił się na Mafaldzie i jej rodzinie, ale z czasem do akcji wprowadzono Filipe, dzięki czemu można było pokazać inne problemy, a to skończyło się konfliktem prawnym i zakończeniem współpracy z „Primera Plana”. Seria szybko znalazła nowe miejsce w dzienniku „Mundo”. Przygody pięcioletniej Mafaldy miały nawiązywać do bieżących wydarzeń, a przygody wzbogacono dzięki pojawieniu się nowych postaci: Manolito, Susanity i Miguelita. Z czasem dołączyła do nich Swoboda o socjalistycznych poglądach. Scenki Quino regularnie tworzył do 1973 roku, ale postać powracała w różnych projektach jej twórcy.
„Mafalda. Wszystkie komiksy. Tom 2” to kolejna odsłona przygód małych bohaterów. Wkraczamy tu do świata, w którym już jest więcej bohaterów (czyli wszyscy wymienieni wyżej) i jeszcze są dziećmi, dlatego dostajemy tu dziecięce spojrzenie na świat dorosłych, kwestie polityczne. Mali bohaterzy stoją tu w opozycji do dorosłych. Ich perspektywa jest prostsza, nieobarczona doświadczeniem rodziców i dzięki temu lepiej ze sobą współpracują. Z drugiej strony są kopiami swoich dorosłych, ich dążeń lub wynikiem postawy na cele dorosłych. Ze względu na czas, kiedy powstawały komiksy mamy tu poruszone tematy aktualne w czasie, kiedy powstawały. Rodzice bohaterów pamiętają czasy, kiedy kobiety uzyskały prawa wyborcze i równouprawnienie powoli zaczyna wkraczać w życie społeczne. Dzieje się to jednak powoli, opornie i tylko w tych rodzinach, w których mężczyzna nie jest w stanie samodzielnie utrzymać rodziny. Z tego powodu mama Mafaldy jest gospodynią domową. Natomiast Swobody powoli wchodzi na rynek pracy wykonując wolny zawód.
W zbiorze spotykamy dzieci pochodzące z różnorodnych rodzin: jedne mają czas na naukę, inne muszą godzić naukę z pracą. Rozwijają się dziecięce zainteresowania, żyłki do interesów, tworzą bardzo mądre przemyślenia, a czasami podążają utartymi przez rodziców schematami, przy czym w dziecięcym wydaniu w czasie zabawy są one przerysowane.
W drugim tomie znajdziemy wszystko to, co kojarzy nam się ze światem dzieci: jest zabawa, naśladowanie dorosłych, parodiowanie ich. Pojawia się też szkoła i związane z wchodzeniem w utarte schematy problemy. W tle są też zmagania dorosłych, frustracje wynikające z nudnej pracy, walki z inflacją, kredyty, wyjazdy na wakacje, konieczność kupowania dzieciom nowych rzeczy, etapy zmuszania dzieci do większej samodzielności.
Dzieci są tu znakomitymi obserwatorami świata jeszcze wolnymi od uprzedzeń, przez co krytycznie patrzą na stereotypy.. Mafalda jest dzieckiem bardzo zaintrygowanym politykom, zmianami zachodzącymi wokół niej. Poza takimi problemami ma też bardzo przyziemne, związane z wymogami rodziców i ich spojrzeniem na „zdrowe żywienie”. I tym sposobem jesteśmy świadkami wojenki podjazdowej związanej z zupą, którą dziewczynka nienawidzi. Kochająca Beatlesów, mająca feministyczno-pacyfistyczne spojrzenie na świat bohaterka spotyka się z przyjaciółmi. Jedni są urodzonymi kapitalistami, inni marzą o tradycyjnej rodzinie, inni o rewolucji społecznej.
Piękna oprawa, świetne tłumaczenie, bardzo dobrze zszyte strony i duża dawka humoru oraz proste ilustracje. Czegóż chcieć więcej?

Mafalda to już kultowa postać stworzona przez argentyńskiego autora komiksów publikującego pod pseudonimem Quino. Seria z tą bohaterką ukazywała się w latach 60. i 70. XX wieku. Dziewczynka chodzi do argentyńskiej szkoły, a jej rodzice (podobnie jak rodzice znajomych) należą do bardzo zróżnicowanej klasy średniej. Każde z nich na inne spojrzenia na świat, odmienny...

MAFALDA – KONIEC

Wydawnictwo Nasza Księgarnia rzadko wydaje jakieś komiksy, a jeśli już się na coś porywa, to jest to absolutnie zachwycająca klasyka, obok której nie da się przejść obojętnie. Najlepszym przykładem na to są „Fistaszki”, jedna z najlepszych opowieści graficznych w dziejach, którą dostajemy z regularnością dwóch tomów rocznie. Drugim jest „Mafalda” – zebrany w dwóch tomach komplet pasków komiksowych z przygodami tej bohaterki. Pasków, które absolutnie urzekają i poruszają i chociaż nie są tak znane, jak podobne im publikacje, wcale nie są mniej warte poznania od nich.

Mafalda ma sześć lat i dużo myśli. Myśli nad sprawami dziecięcymi, myśli nad złożonymi, dojrzałymi kwestiami. Obserwuje i komentuje świat, dużo pyta… i nie lubi zupy. Potrafi za to każdego wprowadzić w zakłopotanie, pytając o politykę czy świat i serwując swoje feministyczne komentarze. Gotowi poznać jej codzienność i spędzić z nią trochę czasu?

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2020/10/mafalda-wszystkie-komiksy-tom-2-quino.html

MAFALDA – KONIEC

Wydawnictwo Nasza Księgarnia rzadko wydaje jakieś komiksy, a jeśli już się na coś porywa, to jest to absolutnie zachwycająca klasyka, obok której nie da się przejść obojętnie. Najlepszym przykładem na to są „Fistaszki”, jedna z najlepszych opowieści graficznych w dziejach, którą dostajemy z regularnością dwóch tomów rocznie. Drugim jest „Mafalda” – zebrany...

30.09.2020 roku. Tego dnia nie tylko wydano drugi tom komiksów z Mafaldą po polsku. W tym dniu zmarł też Quino, twórca tej kultowej postaci. Bez namysłu kupiłam książkę - chciałam nie tylko mieć oba tomy w swojej biblioteczce. Chciałam też oddać hołd zmarłemu artyście.
Jeśli o pierwszym tomie nie wyrażałam się zbyt pochlebnie, to przy drugim tom nie nie będę aż tak krytyczna. Mafalda i jej przyjaciele nie stracili swojego pazura, bardzo błyskotliwie, czasem wręcz złośliwie, komentują otaczającą ich rzeczywistość, świat dorosłych oraz wydarzenia na świecie. I ani trochę nie tracą te komiksy na swojej aktualności, nawet jeśli mowa o wojnie w Wietnamie czy komunistach.
Jedyne, co czego muszę się przyczepić, to fakt, że Łobodziński niepotrzebnie przetłumaczył, moim zdaniem, imię jednej z postaci. Dlaczego nagle Libertrad musiała stać się Swobodą, skoro imię w oryginalnym brzmieniu lepiej oddaje charakter oraz pochodzenie bohaterki? Takie jest moje zdanie.
Nie znacie Mafaldy? Koniecznie kupcie te komiksy.

30.09.2020 roku. Tego dnia nie tylko wydano drugi tom komiksów z Mafaldą po polsku. W tym dniu zmarł też Quino, twórca tej kultowej postaci. Bez namysłu kupiłam książkę - chciałam nie tylko mieć oba tomy w swojej biblioteczce. Chciałam też oddać hołd zmarłemu artyście.
Jeśli o pierwszym tomie nie wyrażałam się zbyt pochlebnie, to przy drugim tom nie nie będę aż tak...

Kontynuacja przemyśleń rezolutnej Mafaldy i jej przyjaciół. Genialne spostrzeżenia (np. Mafalda pyta zapracowaną mamę o to, czym by się zajmowała, gdyby żyła). Polecam!

Kontynuacja przemyśleń rezolutnej Mafaldy i jej przyjaciół. Genialne spostrzeżenia (np. Mafalda pyta zapracowaną mamę o to, czym by się zajmowała, gdyby żyła). Polecam!