Dune

Arcydzieło. Być może moja ulubiona powieść. Wracam cyklicznie od lat.

Arcydzieło. Być może moja ulubiona powieść. Wracam cyklicznie od lat.

Bardzo fajnie napisana. Sporo wątków. Sporo do nauczenia się jakichś ich słów lub znaczeń aby móc zrozumieć o co chodzi autorowi. Zabierałem się kilka razy i udało się. Pewnie przeczytam inne części. Ale na razie od Herberta zrobię trochę przerwy :)

Wątki polityczne , filozoficzne, religijne a nawet ekologiczne :)

Bardzo fajnie napisana. Sporo wątków. Sporo do nauczenia się jakichś ich słów lub znaczeń aby móc zrozumieć o co chodzi autorowi. Zabierałem się kilka razy i udało się. Pewnie przeczytam inne części. Ale na razie od Herberta zrobię trochę przerwy :)

Wątki polityczne , filozoficzne, religijne a nawet ekologiczne :)

Arcydzieło swojego gatunku – wątki filozoficzne, psychologiczne oraz farsy polityczne dodatkowo wzbogacają powieść. Ciekawie się czyta również myśli niektórych bohaterów komentujących głupotę drugich (z czego składa się duża część książki). Przykładowo .„Gdybym rozsypał piasek i powiedział mu, że to ziarno — dziobałby aż miło.”

Arcydzieło swojego gatunku – wątki filozoficzne, psychologiczne oraz farsy polityczne dodatkowo wzbogacają powieść. Ciekawie się czyta również myśli niektórych bohaterów komentujących głupotę drugich (z czego składa się duża część książki). Przykładowo .„Gdybym rozsypał piasek i powiedział mu, że to ziarno — dziobałby aż miło.”

Rzekłabym, że powieść wizjonerska i dodam jeszcze że z klimatem.

Rzekłabym, że powieść wizjonerska i dodam jeszcze że z klimatem.

Książkę przeczytałem po zobaczeniu obu części filmu. Film mnie całkowicie zachwycił. Książka - momentami nużyła - mimo że historia była przekazana prawie identycznie. I tutaj to prawie robi dużą różnicę. Wydaje mi się, że w książce jesy budowany inny klimat. Film postawił na epickość, tajemniczość, mistycyzm. Książka ma lżejszy styl, postacie mają trochę odmieniony charakter względem filmu. Zaskoczyły mnie trzy rzeczy. Po pierwsze linia czasu - wydarzenia w filmie wydawały się dziać bardzo szybko, od razu po sobie. W książce niejednokrotnie między wydarzeniami mijały tygodnie lub lata. Drugim zaskoczeniem była bardzo mała rola Chani w książce, gdzie w filmie jest bardzo eksponowana. Trzecie zaskoczenie - siostra Paula - niby nie pominięta w filmie ale jednak całkowicie inaczej poprowadzona jej historia. Gdyby nie film, pewnie odbiłbym się szybko od książki.

Książkę przeczytałem po zobaczeniu obu części filmu. Film mnie całkowicie zachwycił. Książka - momentami nużyła - mimo że historia była przekazana prawie identycznie. I tutaj to prawie robi dużą różnicę. Wydaje mi się, że w książce jesy budowany inny klimat. Film postawił na epickość, tajemniczość, mistycyzm. Książka ma lżejszy styl, postacie mają trochę odmieniony...

Wybitna książka.
Każdy fan sci-fi i fantasy musi koniecznie przeczytać.

Wybitna książka.
Każdy fan sci-fi i fantasy musi koniecznie przeczytać.

Wybitna książka pełna uniwersalnych prawd, a jak Andrzej Gosztyła ją przeczytał to klękajcie narody.

Wybitna książka pełna uniwersalnych prawd, a jak Andrzej Gosztyła ją przeczytał to klękajcie narody.

Oh, wow. WOW.

Zaczynając podróż z Kaladanu na Arrakis byłam pełna obaw. Nigdy mnie w zasadzie do fantastyki naukowej nie ciągnęło, trochę mnie nawet przytłaczała i onieśmielała. Ale postanowiłam nie poddać się tej niepewności, bo przecież nie wolno się bać. Strach zabija duszę. Strach to w końcu mała śmierć, a wielkie unicestwienie…

Widzicie, co tu zrobiłam, hehe? ;) Przechodząc do bardziej merytorycznej wypowiedzi.

Z pewnością książki nie czyta się najłatwiej na świecie z jednego prostego powodu - Herbert nie był fanem wyjaśniania czytelnikowi stworzonych przez siebie terminów, ich zastosowań czy ogólnie świata przedstawionego, więc zatopienie się i zaznajomienie z rzeczywistością Arrakis może zająć troszkę więcej czasu niż czytelnik pierwotnie zakłada. Niektórych to odrzuci, innych wręcz przeciwnie - ja plasuję się gdzieś po środku, niespecjalnie mnie to zachęca, ale książki z tego powodu też nie porzucę.

Od znajomych czytelników słyszałam opinie, że gubili się także w wielorakich rodach, które - patrz akapit wyżej - także nie były specjalnie nakreślone. Ja z tym problemem się aż tak nie zmagałam, być może miał na to wpływ obejrzany wcześniej film - ocenić w każdym razie trudno, chociaż w książce pojawiły się też pominięte w dotychczasowych częściach rody.

Język, którym powieść jest napisana, jest dość prosty i czytelny, jeśli wyjąć z tego zakresu wcześniej wspomniane terminy stworzone na rzecz fabuły (która przecież dzieje się w przyszłości na zupełnie innych planetach) przez Herberta. Absolutnie do niczego się nie można tutaj przyczepić.

Fabuła, która podobała mi się już w filmie, w książce wstąpiła na zupełnie inny poziom. Ciekawie czyta się oryginał, znając już jakąś jego interpretację. Zdecydowanie stwierdzam, że książka przewyższa film (chociaż nie mogę i nie zapomnę o muzyce z filmu, która wywołuje u mnie ciarki). Nie mogę powiedzieć, abym choć przez chwilę była znudzona bądź zniechęcona do lektury. Może nie pochłonęłam jej na raz, ale zrobiłam to z przyjemnością i zapałem!

Powolne powstawanie żywej legendy, proroka i przywódcy (duchowego i fizycznego!) było wprost fascynujące. Zręczna manipulacja religią i polityką jest zawsze mile widziana w tego typu książkach. Elementy ekologiczne tylko wzmacniały to doświadczenie i ponownie zwracały moje oczy na problemy, z którymi zmagamy się tu i teraz - nie doceniamy w końcu czegoś, na co Fremeni gotowi są poświęcić życie swoje, swoich dzieci, swoich wnuków i prawnuków… setki lat, aby spełnić marzenia o raju. O zielonej ziemi i płynącej wodzie.

Dialogi między bohaterami nie zawsze wydawały mi się płynne i naturalne, ale nie wzbudzało to we mnie jakichś bardziej skomplikowanych czy płomiennych odczuć. Reakcje i zachowania większości są logiczne - poza to grono wyciągnąć można Paula Atrydę, ale jest on w końcu Kwisatz Haderach, czyż nie? Myślę, że to daje mu trochę pola do bycia mniej zrozumiałym człowiekiem.

Ogólnie oceniam książkę i doświadczenie czytania jej w obu skalach na maksimum - 5/5 Goodreads, 10/10 LubimyCzytac. I serdecznie polecam i pozdrawiam.

Oh, wow. WOW.

Zaczynając podróż z Kaladanu na Arrakis byłam pełna obaw. Nigdy mnie w zasadzie do fantastyki naukowej nie ciągnęło, trochę mnie nawet przytłaczała i onieśmielała. Ale postanowiłam nie poddać się tej niepewności, bo przecież nie wolno się bać. Strach zabija duszę. Strach to w końcu mała śmierć, a wielkie unicestwienie…

Widzicie, co tu zrobiłam, hehe? ;)...

Chcę się kąpać w piasku Arrakis i pić krew niewiernych

Chcę się kąpać w piasku Arrakis i pić krew niewiernych

Coś fantastycznego. Książka jakiej jeszcze nie czytałem. Niesamowicie nowatorskie podejście. Autor niebywale łączy fantasy i SF. Tą książką należy się delektować, zgodnie z tym jak prowadzona jest narracja.

Coś fantastycznego. Książka jakiej jeszcze nie czytałem. Niesamowicie nowatorskie podejście. Autor niebywale łączy fantasy i SF. Tą książką należy się delektować, zgodnie z tym jak prowadzona jest narracja.