Relacja autora o swojej działalności w Hitlerjugend, o ślepej wierze w przywódcę, fascynacji Hitlerem. Alfons Heck przyznaje, że był zagorzałym nazistą, relacjonuje kolejne awanse i podporządkowanie przywódcom. Określa, że jest to szczera relacja, chociaż mam wątpliwości, czy nie unika przyznania się do morderstw. Dowiadujemy się, jak działała propaganda niemiecka. Teraz można się pokusić o odniesienie do tego, co dzieje się w Rosji.

Relacja autora o swojej działalności w Hitlerjugend, o ślepej wierze w przywódcę, fascynacji Hitlerem. Alfons Heck przyznaje, że był zagorzałym nazistą, relacjonuje kolejne awanse i podporządkowanie przywódcom. Określa, że jest to szczera relacja, chociaż mam wątpliwości, czy nie unika przyznania się do morderstw. Dowiadujemy się, jak działała propaganda niemiecka. Teraz...

Bez zwątpienia jest to mocna pozycja, bardzo wciągająca. Zainteresowała mnie, gdy byłam na Targach Książki w Poznaniu. Wydobywając ją spośród innych książek, uważałam, że trafiłam na perłę. Po jej przeczytaniu wciąż tak twierdzę. II wojna światowa jest przedstawiona tutaj z perspektywy członka Hitlerjugend, który już w wieku nastu lat miał wpajane zasady nazizmu. Jeden z dowódców mówi, do autora - Cośmy zrobili z naszymi dziećmi? Zaiste, jest to pytanie, które zadawałam sobie podczas czytania tej książki - Co Hitler zrobił z dziećmi swojego narodu? Polecam. Jest to interesująca pozycja, aby spojrzeć na aspekty najgorszej wojny wszechczasów z innej strony, ze strony osoby, która podczas tej wojny była zaślepiona miłością do Fuhrera.

Bez zwątpienia jest to mocna pozycja, bardzo wciągająca. Zainteresowała mnie, gdy byłam na Targach Książki w Poznaniu. Wydobywając ją spośród innych książek, uważałam, że trafiłam na perłę. Po jej przeczytaniu wciąż tak twierdzę. II wojna światowa jest przedstawiona tutaj z perspektywy członka Hitlerjugend, który już w wieku nastu lat miał wpajane zasady nazizmu. Jeden z...

Rzadko sięgam co prawda po powieści historyczne czy biografię, ale jak już mnie coś zaciekawi to staram się aby było to naprawdę godne uwagi. Historie dotyczące Adolfa Hitlera, wszystko to co stało się w czasie wojny oraz to co po sobie zostawił to najczęściej to po co sięgam bardzo chętnie. Dlatego też książka Alfonsa Hecka przykuła moją uwagę. Czy faktycznie warta jest tego ?


Hitlerjugend - młodzi, ufni, wierni … Narodowy socjalizm miał być dla nich rajem. 
Alfons Heca miał dziesięć lat, gdy wyruszył na norymberski Reichspartetaig - doroczny uroczysty wiec narodowych socjalistów przypominający ogromną mszę ku czci Fuhrera. Jako członek Jungvolku, młodszej sekcji Hitlerjugend, wraz z tysiącami zafascynowanych młodych ludzi słuchał przemowy swego najwyższego przywódcy, boga nowego ładu świata, Adolfa Hitlera.
Uderzająco szczera relacja chłopca, którego pochłonęły idee narodowego socjalizmu. Maszerując razem z nim w szeregach Hitlerjugend, poznajemy ukrytą stronę nazizmu, o której niewiele się pisze. Bardzo nieliczni, zapaleni niegdyś członkowie organizacji młodych nazistów, publicznie opowiadali o tamtych latach i swojej fascynacji hitleryzmem. Niniejsza książka pokazuje, jak wyglądało ich życie w tamtych czasach; kim byli, w co wierzyli i dlaczego dokonywali takich a nie innych wyborów.


Książkę dostajemy bardziej w formacie pamiętnika. Wszystko to co tutaj mamy zawarte jest bardzo przerażające w całej swej realistyce. Wspomnienia Pana Alfonsa przerażają tym, że ci wszyscy młodzi ludzie ślepo szli za swoim przywódcą, ślepo wierzyli we wszystko w co im mówiono. I chociaż prawdą jest, że nie ma tu nic nowego czego byśmy do tej pory nie wiedzieli, to jednak książka ta jest moim zdaniem godna uwagi.

Opisy, które w tej publikacji dostajemy pokazują nam realia tamtego okresu widziane z perspektywy tak naprawdę jeszcze dziecka. W pewnym momencie miałam wrażenie jakby sam autor chciał wytłumaczyć się z tego co tak naprawdę się działo, dlaczego podjął takie a nie inne decyzje.

Biograficzna powieść Alfonsa Hecka to książka, którą mogę polecić osobom lubiącym historię, zarówno amatorom jak i tym bardziej profesjonalnym. Książkę czyta się dość szybko, z zaciekawieniem i choć historie te są oczywiście w pewnym stopniu nam znane to i tak warto poświęcić uwagę na to co autor chciał nam tutaj pokazać.

Gorąco polecam!

Rzadko sięgam co prawda po powieści historyczne czy biografię, ale jak już mnie coś zaciekawi to staram się aby było to naprawdę godne uwagi. Historie dotyczące Adolfa Hitlera, wszystko to co stało się w czasie wojny oraz to co po sobie zostawił to najczęściej to po co sięgam bardzo chętnie. Dlatego też książka Alfonsa Hecka przykuła moją uwagę. Czy faktycznie warta jest...

Przeogromna skala indoktrynacji dzieci i młodzieży w III Rzeszy czy powszechna fascynacja społeczeństwa Hitlerem (granicząca z obłędem). To właśnie taka tematyka jest podstawą książki Dziecko Hitlera: Moja młodość wśród nazistów. Jak sama tytuł wskazuje, została ona napisana przez osobę, która sam była częścią „opętanego” narodu.

Autorem publikacji jest Alfons Heck człowiek, który nie kryje tego, że był zagorzałym nazistom, który przeszedł wszystkie etapy rozwoju i kształtowania młodego człowieka w Niemczech. Stara się on w swoich spisanych wspomnieniach ukazać realia tamtego okresu z perspektywy dziecka/nastolatka, którego postrzeganie świata było bardzo mocno wypaczone. Opisuje on w recenzowanej publikacji początki kształtowania jego światopoglądu. Rozpoczęło się to w okresie szkolnym, kiedy stał się częścią organizacji Jungvolk zrzeszającej najmłodszych chłopców. To tam wpajane im były pewne zasady i świętości, które miały kształtować przyszłe potężne Niemcy. Po osiągnięciu odpowiedniego wieku wstąpi on do Hitler-Jugend, stając się coraz bardziej zagorzałym zwolennikiem swojego idola Hitlera. Jego umysł (jak i innych dzieci) już wtedy był tak mocno zdegradowany, że przywódca III Rzeszy wydawał mu się nieomylnym bogiem. Jego późniejsza ścieżka „rozwoju” jeszcze mocniej zakorzeniła w nim nazistowskie wartości, przez co stał się on fanatycznym zwolennikiem nazizmu.

Tematyka szeroko pojętej indoktrynacji i kształtowania wypaczonego światopoglądu, nie jest niczym nowym dla pasjonatów historii. Publikacji na ten temat na rodzimym rynku pojawiło się naprawdę spora ilość. Nie należy więc spodziewać się, że we wspomnieniach Hecka, będzie można odkryć coś nowego i zaskakującego. Autor stara się pokazać szeroki kontekst sytuacji w III Rzeszy i jego kolejne stopnie „rozwoju”, nie zagłębiając się jednak bardziej w poszczególną tematykę.

Cała recenzja na:

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-ksiazki-dziecko-hitlera-moja-mlodosc-wsrod-nazistow/

Przeogromna skala indoktrynacji dzieci i młodzieży w III Rzeszy czy powszechna fascynacja społeczeństwa Hitlerem (granicząca z obłędem). To właśnie taka tematyka jest podstawą książki Dziecko Hitlera: Moja młodość wśród nazistów. Jak sama tytuł wskazuje, została ona napisana przez osobę, która sam była częścią „opętanego” narodu.

Autorem publikacji jest Alfons Heck...

Pierwsze, co uderza w oczy, to fakt, że książka ewidentnie pisana była wiele lat po wojnie. Uwidacznia się to w ciągłym samobiczowaniu autora, który na każdej (no dobrze, na co drugiej) stronie za wszystko przeprasza: za bycie w Hitlerjugend, za bycie Niemcem, za nazizm, za antysemityzm.

Książka niestety jest skażona ''mądrością etapu'', podobnie jak ''Przez piekło dla Hitlera'' Henry'ego Metelmanna - mało ciekawe wspomnienia, spisane po wielu latach przez Niemca, będącego krytycznie nastawionego do własnej przeszłości. To nie są wspomnienia dziecka, tylko książka dorosłego faceta, udającego dziecko. Wszyscy wokół są bohaterami, tylko nie naziści. Nazistami Heck gardzi. Bohaterem dla niego jest francuski jeniec, pracujący na farmie, który bohatersko macha do niemieckich samolotów. Spora część książki poświęcona jest prześladowaniom Żydów, co zostało przewałkowane już tyle razy, że zaczyna nudzić. Są też dość mocno ''zamerykanizowane'' - uproszczone, strywializowane, z USA przedstawianymi bardzo pozytywnie. Nic dziwnego - Heck po wojnie zamieszkał w Stanach i współpracował ze środowiskami żydowskimi. O zbrodniach na ''słowiańskich untermenschach'' jakoś niewiele napisał w swojej książce.

Heck nie opisuje niczego nowego, czego byśmy nie znali z dziesiątek innych książek i wspomnień, poczynając od wydanego już dawno w Polsce ''Berlińskiego żołnierza'' Helmuta Altnera. W książce Heck bardzo oględnie przedstawia działalność Hitlerjugend (nie podając praktycznie nic poza to, co można znaleźć w dowolnej, nawet najcieńszej broszurze o tej organizacji),za to koncentruje się na ocenie Niemców jako narodu (wplatając w to swoje bełkotliwe przemyślenia o Republice Weimarskiej, której nawet nie pamiętał) i przedstawieniu życia przysłowiowego Hansa w okresie nazizmu. Nie zabrakło - a jakże - pompatycznych wstawek ''mrożących krew w żyłach'', jak to Heck był już ''duszą i ciałem'' opętany przez Hitlera-demona.

Książka jest pisana nieskładnie, chaotycznie. Heck najpierw opowiada jakieś wydarzenie, by wybiec dygresją w przyszłość, a następnie wrócić do pierwotnej myśli. Pisze o człowieku X, a dopiero kilka stron później przedstawia jego postać. Takie niechronologiczne prezentowanie historii przeszkadza, tak samo jak to, że (prawie) każdy dialog tej książki kończy się ''du dummer Narr/Kopf'' - mieszkańcy Wittlich ciągle się wyzywali, czy co?

Odniosłem także wrażenie, że Heck niektóre z wydarzeń mocno podkoloryzował, a niektóre zagmatwał, by się celowo wybielić. W jego wspomnieniach to zawsze koledzy robili coś złego. Z niewiadomych przyczyn lata 1936-1938 są dokładniej i szerzej opisane, niż lata 1939-1942, chociaż Heck był starszy i powinien więcej pamiętać.

Ogólnie to tę książkę mogę polecić amatorom historii, mała ilość militariów i przeładowanie pseudo-socjologicznymi przemyśleniami sprawi, że na pewno przypadnie do gustu kobietom, ale pasjonatom i osobom prawdziwie zainteresowanym odradzam - to ''dzieło'' nie jest warte 44,90.

Pierwsze, co uderza w oczy, to fakt, że książka ewidentnie pisana była wiele lat po wojnie. Uwidacznia się to w ciągłym samobiczowaniu autora, który na każdej (no dobrze, na co drugiej) stronie za wszystko przeprasza: za bycie w Hitlerjugend, za bycie Niemcem, za nazizm, za antysemityzm.

Książka niestety jest skażona ''mądrością etapu'', podobnie jak ''Przez piekło dla...

„Wy, moja młodzieży” – krzyczał i wydawało mi się, że wbija oczy prosto we mnie – „jesteście dla narodu najcenniejszą gwarancją wspaniałej przyszłości”. (…) Nie mieliśmy żadnych szans. Od tej chwili byłem duszą i ciałem oddany Adolfowi Hitlerowi.

To bardzo wstrząsające w swej realistycznej i bardzo osobistej wymowie, świadectwo wieloletniej, dokonywanej systematycznie i świadomie przez nazistowskie państwo, ideologicznej indoktrynacji, stopniowo wypierającej wielowiekowe, uświęcone tradycją i bogatą kulturą zachowania, postawy i wzorce, dotychczasowych mieszkańców Niemiec.

Jaskrawym i jakże wymownym ostrzeżeniem przed politycznym totalitaryzmem jako systemem wypaczającym (niekiedy już na zawsze) podatne na wpływy i manipulacje umysły młodych ludzi, wpychanych w sidła nietolerancji i fanatyzmu z oczywistą szkoda dla nich samych jak i szerzej dla własnego ( i nie tylko własnego, jak uczy nas historia) kraju.

Autor publikacji, Alfons Hesk, nie kryje w swoich wspomnieniach iż jak tysiące, podobnych mu, młodych Niemców przez lata było zafascynowany i w pełni oddany ideologii narodowego – socjalizmu w jej różnych (politycznych, militarnych, narodowościowych, społecznych i światopoglądowych) odsłonach i przejawach oraz samemu Adolfowi Hitlerowi, jako niekwestionowanemu liderowi. Wierzącym bezgranicznie w prawdziwość głoszonych przez nazistowskich przywódców i NSDAP haseł i tez, zgadzając się z założeniami polityki wewnętrznej i zewnętrznej III Rzeszy, w tym również tymi wymierzonymi we własne społeczeństwo ( likwidacja opozycyjnych partii politycznych i niemieckich mniejszości: Żydów , Cyganów i osób o innej orientacji seksualnej),a później, w toku wojny, w podbite narody europejskie. Co więcej był, jak czytamy, głęboko przekonany o ich słuszności a tym samym właściwości swoich wyborów. A były to przecież Niemcy ustaw norymberskich, wszechwładnego terroru Gestapo, „Kryształowej nocy”, wyniszczającej, krwawej wojny, krematoryjnych pieców i Holocaustu,w których każdy, nawet najmniejszy element życia podporządkowany był zbrodniczej i wynaturzonej, politycznej doktrynie. Krajem w którym wszelkie przejawy odstępstwa (prawdziwego czy wyimaginowanego) od nazistowskich wytycznych i norm każe się z bezwzględną konsekwencją i surowością.

Spisane relacje Alfonsa Heska, jednego z lokalnych przywódców niemieckiej młodzieżówki, Hitlerjugend (a wcześniej członka jej młodszej sekcji tzw. Jungvolku) pokazują i uzmysławia nam skalę manipulacji i wpływu jaką osiągnął hitlerowski reżim w stosunku do własnego narodu i jak dalece dał się on opętać szaleńczej wizji świata kreślonej przez Adolfa Hitlera i jego współpracowników. Ów, widziany z perspektywy dziecka i młodzieńca obraz ówczesnych Niemiec najbardziej zapada w pamięć i jest , bez wątpienia, jednym z najmocniejszych atutów prezentowanej tu lektury.

Pokazuje również jak skutecznie hitlerowska ideologia, wsparta bardzo sprawnie działającym aparatem państwowym , szczególnie propagandą (przykładem niech będą starannie wyreżyserowane, przez Josefa Goebelsa, doroczne norymberskie wiece) wywierała wpływ na kształtowanie się postaw i osobowości ówczesnych ludzi, tak bardzo podatnych na bardzo chwytliwe, krzykliwe, populistyczne hasła owej epoki. Aż strach pomyśleć kim stali by się gdyby losy II wojny światowej potoczyły się inaczej…

Książka „Dziecko Hitlera. Moja młodość wśród nazistów” ze względu na unikalne ujęcie tematu jest bardzo interesującym i wiele wnoszącym do naszej wiedzy świadectwem swoich czasów. Gorąco polecam.

„Wy, moja młodzieży” – krzyczał i wydawało mi się, że wbija oczy prosto we mnie – „jesteście dla narodu najcenniejszą gwarancją wspaniałej przyszłości”. (…) Nie mieliśmy żadnych szans. Od tej chwili byłem duszą i ciałem oddany Adolfowi Hitlerowi.

To bardzo wstrząsające w swej realistycznej i bardzo osobistej wymowie, świadectwo wieloletniej, dokonywanej systematycznie i...