Bardzo mi się te wiersze nie podobają, w ogóle nie lubię ludzi roszczeniowych, a Pan Maksymilian Bron mimo jakichś tam osiągnięć zdaje się mieć pretensje do wszystkich i o wszystko. Nie wiem dlaczego miałabym czytać coś, przez co udziela mi się nerwowa atmosfera, bardzo słaba sprawa. Może jest bardzo nieszczęśliwy, twierdzi, że ziemia jest do niczego, że to odwrotność raju, ja natomiast uważam, że jest super i niezbyt chciałabym zahaczać o jakieś raje, kiedykolwiek. Nie podoba mi się jego ocena niczego, to taka gniewna poezja, zbuntowany nastolatek level hard, tylko w trochę lepszym wydaniu, nie kupuję tego.

Bardzo mi się te wiersze nie podobają, w ogóle nie lubię ludzi roszczeniowych, a Pan Maksymilian Bron mimo jakichś tam osiągnięć zdaje się mieć pretensje do wszystkich i o wszystko. Nie wiem dlaczego miałabym czytać coś, przez co udziela mi się nerwowa atmosfera, bardzo słaba sprawa. Może jest bardzo nieszczęśliwy, twierdzi, że ziemia jest do niczego, że to odwrotność raju,...

Maksymilian Bron zaprasza swoich czytelników na niezwykłą podróż do wnętrza ich samych. Ukazuje mechanizmy rządzące światem, wskazuje na kajdany, które sami sobie nakładamy, klapki na oczach, które nie pozwalają spojrzeć na boki, a pozostawiają jedynie wąski punkt widzenia. Jednak jego utwory nie są do końca przesycone smutnymi uczuciami i spostrzeżeniami. Pojawiają się w nich iskierki radości, światła. Autor nie mówi, że jest źle i już… Raczej próbuje ukazać to, czego nie zauważamy, goniąc za idealnym światem, za bogactwem, szczęściem – różnie pojmowanym, za egoistycznym wyobrażeniem własnej rzeczywistości. Jako ludzie jesteśmy zachłanni, nie potrafimy się dzielić. Wszystko, co odkrywamy, przywłaszczamy i nie pozwalamy korzystać z tej wiedzy innym, chyba że nam za to zapłacą. Czynimy to również z tym, co otrzymaliśmy od Stwórcy – przywłaszczamy, niszczymy, chowamy przed światem i innymi… Może właśnie dlatego, to co najważniejsze, nadal pozostaje dla nas tajemnicą, bo i Raj zamienilibyśmy w Piekło na ziemi…
Niezwykle ciekawie, a zarazem smutno, określił on rolę człowieka w wierszu pt. Zbędni… A może jednak jesteśmy tylko marionetkami w dłoniach jakiegoś szaleńca, który szczuje nas na siebie, jątrzy, bawi się doskonale? Wciąż targają nami przeciwności, na przemian wychodzi słońce i szaleją burze…
Każdy z tych wierszy jest przesycony głębokimi przemyśleniami o roli człowieka, miłości i piękna. Każdy z nich odkrywa przed czytelnikiem to, co pozornie ukryte mamy na wyciągnięcie ręki, lecz tego nie zauważamy. Może zbyt mało się zastanawiamy?
To doskonała pozycja dla wszystkich, którzy pragną zatopić się w świecie przemyśleń, dać sobie szansę na nowe poznanie otaczającej nas rzeczywistości i bardziej świadome życie. Wystarczy na chwilę się zatrzymać i poddać poezji, by otworzyć umysł i chłonąć słowa, które niosą ze sobą wiedzę i są kluczem do poznawania świata.
 

Maksymilian Bron zaprasza swoich czytelników na niezwykłą podróż do wnętrza ich samych. Ukazuje mechanizmy rządzące światem, wskazuje na kajdany, które sami sobie nakładamy, klapki na oczach, które nie pozwalają spojrzeć na boki, a pozostawiają jedynie wąski punkt widzenia. Jednak jego utwory nie są do końca przesycone smutnymi uczuciami i spostrzeżeniami. Pojawiają się w...

Odwrotność raju to zbiór wierszy przesyconych dogłębną analizą postępowania człowieka, jego roli na ziemi, jego postrzegania świata i rzeczywistości. Maksymilian Bron dzieli się z czytelnikami swoimi spostrzeżeniami o życiu, o ludziach, miłości i pięknie, a czyni to w sposób liryczny, rozsypując słowa po kartach, układając je w zgrabne wersy i tworząc poezję. Nie sposób się od nich oderwać.
Autor porusza ważne tematy, wskazuje naszą ignorancję na otaczający nas świat. Nie widzimy nic prócz czubka własnego nosa, nie zauważamy piękna otaczającego nas świata, a kiedy już coś odkrywamy, chowamy to przed innymi lub próbujemy to sprzedać, bo nic za darmo… Sami nakładamy na siebie kajdany, ograniczamy się, ograniczamy nasz umysł, wszystko musi być policzalne, opłacalne, musi być po coś… Piękno ma dla nas wartość tylko wówczas, gdy coś kosztuje.
Jednak nie zawsze bywamy tak ślepi, czasem dostrzegamy coś więcej, skupiamy się na przyrodzie i otaczającym nas świecie. To spotkanie wywołuje emocje, przemyślenia, burzę uczuć. W końcu sami kreujemy swoje życie. A może jednak jesteśmy tylko marionetkami w rękach jakiegoś szaleńca, który doskonale bawi się naszym życiem?
Wciąż dążymy do wolności, a jednak chcemy być panami ziemi, przyrody i innych. Wtłaczamy się w coraz to nowsze, bardziej wymyślne kajdany, sądząc, że przecież historia się nie powtórzy, gdy żelastwa na nadgarstkach nie mamy i nie tłoczymy się za ogrodzeniem z drutu kolczastego…
Każdy z wierszy, które zostały zaprezentowane w tym tomiku, jest przesycony przemyśleniami i daje do myślenia. Rozbudza wyobraźnię, zabiera czytelnika do zakamarków własnego umysłu i wywołuje emocje, a także budzi zainteresowanie…

Odwrotność raju to zbiór wierszy przesyconych dogłębną analizą postępowania człowieka, jego roli na ziemi, jego postrzegania świata i rzeczywistości. Maksymilian Bron dzieli się z czytelnikami swoimi spostrzeżeniami o życiu, o ludziach, miłości i pięknie, a czyni to w sposób liryczny, rozsypując słowa po kartach, układając je w zgrabne wersy i tworząc poezję. Nie sposób się...

Już dawno nie czytałam tak dobrej poezji. Otrzymałam od kuzynki autora. Książka jest podzielona na 3 części - O Człowieku, O Miłości, O Pięknie. Opisuje On Ziemię jako piekło. Piekło do którego możemy nie powrócić jedynie gdy staniemy się bezinteresownie dobrzy. Jednak większość jest nieświadoma i wybiera egoizm. Dlatego odradzają się na tej planecie wciąż i wciąż. "Pamiętnik z XXI wieku: czy "Święci" to dla mnie najpiękniejsze wiersze. Mam nadzieję, że już niedługo Maksymilian Bron będzie znany szerszej grupie odbiorców. Najlepsze poezje polskie od lat.

Już dawno nie czytałam tak dobrej poezji. Otrzymałam od kuzynki autora. Książka jest podzielona na 3 części - O Człowieku, O Miłości, O Pięknie. Opisuje On Ziemię jako piekło. Piekło do którego możemy nie powrócić jedynie gdy staniemy się bezinteresownie dobrzy. Jednak większość jest nieświadoma i wybiera egoizm. Dlatego odradzają się na tej planecie wciąż i wciąż....

Poezja inna od wszystkich współczesnych. Nowy- stary język .Piękna. Dawno takiej nie czytałem.

Poezja inna od wszystkich współczesnych. Nowy- stary język .Piękna. Dawno takiej nie czytałem.