Książka długo leżała na domowej półce, schowana za nowościami. W końcu sięgnęłam po nią i przyznam, że całkiem fajnie się czytało ze względu na poruszony temat- przelot samolotu " Victoria" nad Atlantykiem. Tajemnicza katastrofa i prowadzone przez amerykańskiego dziennikarza śledztwo wciągnęły mnie i zainteresowały, bo nie wiedziałam, że spisek linii oceanicznych miał tak ogromny wpływ na rozwój lotnictwa.
Nawet styl i język nie przeszkodziły mi w lekturze książki A. Marczyńskiego "Upiory Atlantyku".
Chętnie przeczytam drugi tom... o ile uda mi się go zdobyć, w którym mam nadzieję, wyjaśni się wiele niedokończonych wątków... także miłosnych.

Książka długo leżała na domowej półce, schowana za nowościami. W końcu sięgnęłam po nią i przyznam, że całkiem fajnie się czytało ze względu na poruszony temat- przelot samolotu " Victoria" nad Atlantykiem. Tajemnicza katastrofa i prowadzone przez amerykańskiego dziennikarza śledztwo wciągnęły mnie i zainteresowały, bo nie wiedziałam, że spisek linii oceanicznych miał tak...

Mimo że proza Marczyńskiego wyczuwalnie się już zestarzała i dziś lekko razi zarówno naiwnym stylem narracji, jak i szczątkową, dość toporną psychologią postaci, nie sposób odmówić jej sporego uroku. Tak jest choćby z „Upiorami Atlantyku”. Powieść jest cieniutka i ze względu na brak domknięcia intrygi tak naprawdę należy ją traktować nie jako samodzielną całość, a raczej wprowadzenie do właściwej historii, która zyskuje odpowiednie naświetlenie tematu i rozwikłanie zagadki dopiero w „Locie nad oceanem”. Jednakże nawet w tej postaci czyta się ją lekko i miło, z uśmiechem śledząc losy amerykańskiego dziennikarza, który mimo zbliżającego się dnia ślubu z laleczkowatą córką milionera popada w romans z piękną, eteryczną Polką, jednocześnie próbując rozwikłać tajemnicę nieustającego pasma katastrof starających się pokonać ocean aeroplanów. Bardzo mnie cieszy, że bywają jeszcze wydawcy, którzy nie zapominają o istnieniu polskich przedwojennych powieści rozrywkowych, a już szczególnie mnie raduje, że RYTM zadbał o to, by okładkę książki zdobiła stylowa grafika, elegancko nawiązująca do epoki, w której powstały „Upiory Atlantyku”.

(Esensja.pl)

Mimo że proza Marczyńskiego wyczuwalnie się już zestarzała i dziś lekko razi zarówno naiwnym stylem narracji, jak i szczątkową, dość toporną psychologią postaci, nie sposób odmówić jej sporego uroku. Tak jest choćby z „Upiorami Atlantyku”. Powieść jest cieniutka i ze względu na brak domknięcia intrygi tak naprawdę należy ją traktować nie jako samodzielną całość, a raczej...

Książkę tą wypożyczyłem z letniej czytelni publicznej zachęcony "groźną" okładką i kilkoma pierwszymi zdaniami. Potem w miarę czytania ta historia wypadków lotniczych coraz bardziej mnie wciągała. Nawet zastanawiałem się w jaką stronę zostanie ona doprowadzona, czyli czy jak horror, czy s-fi czy afera szpiegowsko-sensacyjna. MOZLIWY SPOILER Dalej jednak autor zaczął opisywać rozterki sercowe głównego bohatera i całość utonęła w melodramatycznym morzu. Ale że nie mam zwyczaju przerywać czytania nawet jeśli treść przestaje mnie interesować to i skończyłem. I przyznam że warto ponieważ zakończenie robi się naprawdę "niesamowite" a oprócz tego umieszczony na końcu tzw. "cliffhanger" rozbudza wyobraźnie co będzie dalej. Bo mimo ostatniej strony historia się nie kończy...

Książkę tą wypożyczyłem z letniej czytelni publicznej zachęcony "groźną" okładką i kilkoma pierwszymi zdaniami. Potem w miarę czytania ta historia wypadków lotniczych coraz bardziej mnie wciągała. Nawet zastanawiałem się w jaką stronę zostanie ona doprowadzona, czyli czy jak horror, czy s-fi czy afera szpiegowsko-sensacyjna. MOZLIWY SPOILER Dalej jednak autor zaczął...

Liczę ze 2 Czesc bedzi lepsza

Liczę ze 2 Czesc bedzi lepsza