30 godzin słuchania i czytania w międzyczasie, fragmentów, które umknèły mi gdy słuchałam, ależ to jest super, piękne 💜, niemożliwe, nierealne, nieczasowe, ponad wszystkim . Jaki trzeba mieć umysł, natchnienie, dar od Boga aby coś takiego wymyślić 💜zamawiam kolejne tomy, bo
do biblioteki trzeba oddać, a wiem , że co jakiś czas będę wracać do tych książek. Teraz już będę miała u siebie , na pólce i mogę zacząc przygodę z Diuną od samego początku od Dżihadu. Polecam 💜📚

30 godzin słuchania i czytania w międzyczasie, fragmentów, które umknèły mi gdy słuchałam, ależ to jest super, piękne 💜, niemożliwe, nierealne, nieczasowe, ponad wszystkim . Jaki trzeba mieć umysł, natchnienie, dar od Boga aby coś takiego wymyślić 💜zamawiam kolejne tomy, bo
do biblioteki trzeba oddać, a wiem , że co jakiś czas będę wracać do tych książek. Teraz już...

Pierwszy tom trylogii Preludium Diuny - w mojej ocenie świetna książka. Dobra akcja, ciekawe wątki, które wiele wyjaśniają z historii samej Diuny Franka Herberta. Ciężko się oderwać od lektury. Znacznie lepiej się to czyta niż samą Diunę :-). Od razu chce się przejść do kolejnej części.

Pierwszy tom trylogii Preludium Diuny - w mojej ocenie świetna książka. Dobra akcja, ciekawe wątki, które wiele wyjaśniają z historii samej Diuny Franka Herberta. Ciężko się oderwać od lektury. Znacznie lepiej się to czyta niż samą Diunę :-). Od razu chce się przejść do kolejnej części.

Podchodząc do tej książki spodziewałem się kiepskiej imitacji, a okazało się że jest to kawał dobrej roboty! Bardzo bogata w treść powieść, która posiada mnóstwo smaczków z oryginalnej Diuny. Polecam!

Podchodząc do tej książki spodziewałem się kiepskiej imitacji, a okazało się że jest to kawał dobrej roboty! Bardzo bogata w treść powieść, która posiada mnóstwo smaczków z oryginalnej Diuny. Polecam!

byłaby o połowę mniejsza objętościowo, gdyby usunąć wszystkie powtórzenia i kilkukrotne opowieści o tym samym, głównie motywach działań bohaterów, jakby od pierwszego kopa nie można było ich zrozumieć
jednak warto raz przeczytać, bo historia dobrze się broni

byłaby o połowę mniejsza objętościowo, gdyby usunąć wszystkie powtórzenia i kilkukrotne opowieści o tym samym, głównie motywach działań bohaterów, jakby od pierwszego kopa nie można było ich zrozumieć
jednak warto raz przeczytać, bo historia dobrze się broni

Słabe, nudne, rozwlekłe i bez cienia tej głębi, którą miała oryginalna Diuna. Nie polecam nikomu, a już zwłaszcza fanom oryginału.

Słabe, nudne, rozwlekłe i bez cienia tej głębi, którą miała oryginalna Diuna. Nie polecam nikomu, a już zwłaszcza fanom oryginału.

Z dziesięć lat temu, studentem będąc, postanowiłem rozszerzyć swoją znajomość Diuny o kolejne tomy. Choć rozpoczynający tom uważam za przejaw geniuszu, przy Dzieciach Diuny zgrzytałem z bólu zębami. Nie oceniłem go nawet źle, ciężko mi się dziś zresztą do tej oceny byłoby odnieść, wszak pamiętam tylko jak wielką mękę zadawało mi czytanie tekstu, w którym wydarzenia, na których mi zależało, zakopane były między wierszami... bełkotu. Tym samym nie dane było mi poznać dalszego rozwinięcia historii uniwersum, bo po Boga Imperatora już nie sięgnąłem.

Ta książka w pewien sposób stanowi przeciwieństwo. Nie ma tu żadnego filozofowania, głębi, refleksji, czysta historia wydarzeń, z niewielką dozą niewyszukanych opisów. Język nie tylko jest prosty, czasami jest wręcz prostacki... Wszystko wyłożone od razu na stół, choć książka składa się z intrygi za intrygą, nie dane jest nam podręczyć mózg, by samemu jakąś rozwikłać. Jest to niepowetowana strata, gdyż same historie są naprawdę interesujące, odsłaniają przed nami wiele szczegółów, które wprost wyznaczają drogę do wydarzeń z oryginalnych Kronik.
Poziom jest nierówny - od bardzo dobrze wymyślonych wydarzeń, do takich które sprowadzają poziom do infantylnego young adult. Aż ciężko uwierzyć, że niektóre sytuacje zostały opisane w takiej formie, choć musiały przejść przez mnóstwo rąk nim trafiły do druku i nikt nie był w stanie postawić sprawy wystarczająco jasno: hej, to jest naprawdę głupia scena, ale da się ją przecież napisać trochę inaczej, a wtedy zabrzmi wiarygodnie.

Autorzy wpadają przede wszystkim na wątkach "dobrych" postaci - kompletnie zatracają odcienie szarości - Leto, Duncan czy młodzi Ixanie są tak szlachetni, heroiczni, honorowi, że autorzy podkreślając to na każdym kroku, doprowadzają do tego, że człowiek z ulgą wita knowania Harkonnenów, spiski Fenriga czy intrygi Bene Gesserit.

Niemniej, jeśli tylko włączymy sobie pewne zawieszenie niewiary, przygotujemy się na Gwiezdne Wojny w świecie Diuny, a nie powieść filozoficzną, możemy czerpać rozrywkę i przyjemność z poznawania tych wszystkich wydarzeń przeszłości. Niech zaświadczy o tym chociaż fakt, że biorę się od razu za Ród Harkonnenów. Bo w odróżnieniu od Dzieci Diuny czyta się to błyskawicznie, bez męki, choć niestety - gdzieniegdzie z pojawiającymi się odczuciami zażenowania.

Gdyby nie było to osadzone w uniwersum Diuny, chyba sięgnąłbym po coś bardziej ambitnego, gdyż zwykle szkoda mi czasu na treść raczej przygodową. Ale czy jest inny sposób by zgłębić ten świat bez przebijania się przez oryginalny sześcioksiąg Herberta? Ja mu nawet dam jeszcze jedną szansę, ale nie teraz. Teraz sięgnę po coś bardziej zjadliwego...

6,5/10

Z dziesięć lat temu, studentem będąc, postanowiłem rozszerzyć swoją znajomość Diuny o kolejne tomy. Choć rozpoczynający tom uważam za przejaw geniuszu, przy Dzieciach Diuny zgrzytałem z bólu zębami. Nie oceniłem go nawet źle, ciężko mi się dziś zresztą do tej oceny byłoby odnieść, wszak pamiętam tylko jak wielką mękę zadawało mi czytanie tekstu, w którym wydarzenia, na...

Po parokrotnym przeczytaniu „Diuny” oraz mając w pamięci ekranizacje (zwłaszcza ostatnią z 2021 r.) zabrałem się za ten tom. Pierwsza rzecz jaka rzuciła mi się w oczy to różnica w tonie i głębi. Oryginał to dopracowane, wielopłaszczyznowe dzieło, napisane złożonym językiem. Tutaj zaś mamy do czynienia ze „zwykłą” powieścią przygodową, pisaną w niezbyt wyrafinowany sposób – raczej w stylu „kawa na ławę”. Ogólnie jednak czyta się całkiem dobrze, poza paroma wątkami (związanymi głównie z postacią Duncana Idaho),które sprawiają wrażenie dopisanych na kolanie, tak jakby autorzy po napisaniu książki przypomnieli sobie jeszcze o jakimś niezrealizowanym zamyśle i na szybko wstawili parę rozdziałów. Większość pomysłów na wprowadzenie bohaterów znanych z Diuny oraz intryg jest jednak całkiem interesująca i budzi ciekawość co dalej.

Po parokrotnym przeczytaniu „Diuny” oraz mając w pamięci ekranizacje (zwłaszcza ostatnią z 2021 r.) zabrałem się za ten tom. Pierwsza rzecz jaka rzuciła mi się w oczy to różnica w tonie i głębi. Oryginał to dopracowane, wielopłaszczyznowe dzieło, napisane złożonym językiem. Tutaj zaś mamy do czynienia ze „zwykłą” powieścią przygodową, pisaną w niezbyt wyrafinowany sposób –...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Próbowałem drugi raz podejść, ale zaniechałem po kilkunastu stronach. Za nudna, za rozwlekła, nie dla mnie...

Próbowałem drugi raz podejść, ale zaniechałem po kilkunastu stronach. Za nudna, za rozwlekła, nie dla mnie...

Bogato opisany świat, dobra fabuła, trzymająca w napięciu. Można oderwać się od rzeczywistości.

Bogato opisany świat, dobra fabuła, trzymająca w napięciu. Można oderwać się od rzeczywistości.