Fascynująca opowieść o Fryderyku Járosym, konferansjerze, reżyserze, aktorze i kabareciarzu węgierskiego pochodzenia, który był jedną z najbarwniejszych postaci przedwojennej Warszawy. Czyta się to jak dobrą powieść, bo osoba i przeżycia artysty były barwne i pełne niesamowitych "zwrotów akcji". Stefania Grodzieńska przy okazji pisze też wiele o sobie i o swoim mężu - Jerzym Jurandocie, ale mi nie przeszkadzało to odejście od osoby głównego bohatera, autorka uczciwie odsłoniła przed czytelnikami obraz życia artystycznego przedwojennej Warszawy i życia artystów w czasie samej wojny. Relacja czasu okupacji i późniejszych wydarzeń ma charakter niemal przygodowy, autorka skupiła się raczej na ciepłym wspomnieniu pojawiających się tam osób niż na szczegółowych opisach ich smutnej śmierci. Konwencja, powiedziałabym, rzadko spotykana w polskiej literaturze, akcentująca raczej to, co było dobre, niż dramatyzm przeżyć wojennych (a przecież i takie, i takie relacje są nam potrzebne). Natknęłam się na tę książkę przypadkowo, wcześniej w ogóle nie wiedziałam, że istniał ktoś taki jak Fryderyk Járosy. Cieszę się, że dzięki Stefanii Grodzieńskiej mogłam go choć trochę poznać.

Fascynująca opowieść o Fryderyku Járosym, konferansjerze, reżyserze, aktorze i kabareciarzu węgierskiego pochodzenia, który był jedną z najbarwniejszych postaci przedwojennej Warszawy. Czyta się to jak dobrą powieść, bo osoba i przeżycia artysty były barwne i pełne niesamowitych "zwrotów akcji". Stefania Grodzieńska przy okazji pisze też wiele o sobie i o swoim mężu -...