Język fajny do słuchania i słownictwo. 1 część taka sobie ale 2 już bardzo dobra. Wiele tekstu z humorem ale i dobrym subtelnym punktowaniem zacofania i totalnej obłudy kościelnej. Aktywnej od zawsze do dziś.

Kościół to było i jest zło, ale to moje już prywatne zdanie. W tym akapicie.

Język fajny do słuchania i słownictwo. 1 część taka sobie ale 2 już bardzo dobra. Wiele tekstu z humorem ale i dobrym subtelnym punktowaniem zacofania i totalnej obłudy kościelnej. Aktywnej od zawsze do dziś.

Kościół to było i jest zło, ale to moje już prywatne zdanie. W tym akapicie.

Ech, dużo by pisać. Lepiej się zabrać za czytanie.
Że też dopiero teraz zdecydowałem się na Krzyżowców...
Historia i piękna, i smutna, z przepięknie namalowanym tłem i przesłaniem.
Zaskoczony byłem sposobem przedstawienia krzyżowców, motywów samej krucjaty i jej przebiegiem. Tu nie ma nic z romantyzmu...
Zabieram się z kontynuację!

Ech, dużo by pisać. Lepiej się zabrać za czytanie.
Że też dopiero teraz zdecydowałem się na Krzyżowców...
Historia i piękna, i smutna, z przepięknie namalowanym tłem i przesłaniem.
Zaskoczony byłem sposobem przedstawienia krzyżowców, motywów samej krucjaty i jej przebiegiem. Tu nie ma nic z romantyzmu...
Zabieram się z kontynuację!

Pierwsza wyprawa krzyżowa, jak do niej doszło, kto brał w niej udział, jak się potoczyła... Na te wszystkie pytania i wiele innych odpowiedź jest w tej książce. Wciągająca historia, barwnie opisane przygody średniowiecznych rycerzy w tym udział drużyny ze Śląska. Wszystko pisane staropolskim językiem, dużo archaizmów i zwrotów współcześnie już nie używanych. Co może być trudne dla niektórych osób, ale jak dla mnie to cały urok jest właśnie w tym języku.

Pierwsza wyprawa krzyżowa, jak do niej doszło, kto brał w niej udział, jak się potoczyła... Na te wszystkie pytania i wiele innych odpowiedź jest w tej książce. Wciągająca historia, barwnie opisane przygody średniowiecznych rycerzy w tym udział drużyny ze Śląska. Wszystko pisane staropolskim językiem, dużo archaizmów i zwrotów współcześnie już nie używanych. Co może być...

Czytałam w liceum i postanowiłam sprawdzić po 25 latach, czy słusznie mi się wydawało, że to naprawdę niezła książka z bardzo ciekawą historią. Nie zawiodłam się.

Czytałam w liceum i postanowiłam sprawdzić po 25 latach, czy słusznie mi się wydawało, że to naprawdę niezła książka z bardzo ciekawą historią. Nie zawiodłam się.

Oj ubogie by było nasze życie literackie bez przeczytania tej wspaniałej powieści Pani Zofii. Panorama najbardziej kontrowersyjnego wydarzenia średniowiecza to też doskonała analiza ludzkich namiętności i słabości ale też wzorów cnót wszelakich. Jeszcze raz muszę przeczytać.

Oj ubogie by było nasze życie literackie bez przeczytania tej wspaniałej powieści Pani Zofii. Panorama najbardziej kontrowersyjnego wydarzenia średniowiecza to też doskonała analiza ludzkich namiętności i słabości ale też wzorów cnót wszelakich. Jeszcze raz muszę przeczytać.

Piękna, klasyczna powieść historyczna, bogata w postacie, rycerskie przygody, poruszająca czytelnika, mimo że napisana już jakiś czas temu. Pokazuje moralne wartości, oraz dobro i zło - w nieprzetworzonej odsłonie, takie jakie są. Obowiązkowa lektura dla miłośników książek historycznych.

Piękna, klasyczna powieść historyczna, bogata w postacie, rycerskie przygody, poruszająca czytelnika, mimo że napisana już jakiś czas temu. Pokazuje moralne wartości, oraz dobro i zło - w nieprzetworzonej odsłonie, takie jakie są. Obowiązkowa lektura dla miłośników książek historycznych.

Kolejny raz wróciłam do tej książki i kolejny raz jestem zachwycona.
Co tu się rozwodzić: świetna, momentami wręcz porywająca.
Okropnie mnie irytował niuńka Godfryd, porządny, prawy, sprawiedliwy i wzór cnót wszelakich a ślepy i niepotrafiący nauczyć się czegokolwiek na własnych błędach. Miłość do Boga przesłaniała mu wszystko inne, cokolwiek zrobił - to albo za mało, albo za późno. Ech, już chyba Czapla Omer mniej mnie wkurzał bo ten miał w sobie ogień działania.
Teraz o Polakach: bardzo są polscy a ich cechy mamy do dziś: i zadzierzystość Jastrzębca i słowiańską zadumę (przez sympatię do bohatera , którego zagubienie po powrocie rozumiem nie napiszę "rozlazłość) Imbrama.
Jakże polska w swych poglądach, oglądzie i ocenie świata jest gospocha-Bogucha. Lubię ją mimo wad, wszak takimi Boguchami świat stoi.
Pierwszy raz przeczytalam całą trylogię Zofii Kossak kiedy chorowałam i lamentowałam, że nie mam czego czytać. Tato poszedł wtedy 3 kilometry do księgarni i wyżebrał dla mnie te książki - wydanie w żółtych obwolutach. Jego już tyle lat nie ma, pozostały książki i czuła wdzięczność.

Kolejny raz wróciłam do tej książki i kolejny raz jestem zachwycona.
Co tu się rozwodzić: świetna, momentami wręcz porywająca.
Okropnie mnie irytował niuńka Godfryd, porządny, prawy, sprawiedliwy i wzór cnót wszelakich a ślepy i niepotrafiący nauczyć się czegokolwiek na własnych błędach. Miłość do Boga przesłaniała mu wszystko inne, cokolwiek zrobił - to albo za mało, albo...

,,Wydało się niegdyś genialnemu szaleńcowi Urbanowi, że można ludzkość oderwać od samej siebie, odmienić i porwać wzwyż. W miejsce trzech zasadniczych namiętności-żywiołów, rządzących stadem ludzkim: głodu, chuci, żądzy władzy, narzucić siłę potężniejszą, głębszą, zdolną przeobrazić i zbawić świat: siłę pożądania Boga... "

Czym jest ta powieść? Przepiękną panoramą wyprawy krzyżowej - drogi krzyżowej, czyli drogi życia każdego człowieka, który targany namiętnościami grzeszy i upada, a jednak po każdym upadku powstaje i idzie dalej, ponieważ u kresu drogi widzi coś wielkiego, pięknego, daleko potężniejszego od codziennych żądz. Czasem ta droga wydaje się iście syzyfową, ale jednak krzyżowcy kroczą naprzód.
Jestem zdania, że powieść nie ma głównego bohatera. Jest to szeroka panorama pierwszej krucjaty, którą tworzą dziesiątki indywidualnych, równie istotnych historii. Sądzę, że każdy czytelnik znajdzie wśród nich takie, które go wzruszą, z którymi będzie potrafił się utożsamić. Są to historie bardzo często tragiczne, krzyżowcy zmagają z zewnętrznymi przeciwnościami, ale i z samymi sobą, ulegają chciwości, chuci i żądzy władzy. Ale idą. I tworzą coś wielkiego.

,,- Rad bym was słuchał jak najdłużej — zapewnił szczerze Tankred — jeno mi wstydno, że tak dobre, a niesłuszne macie o nas pojęcie... Nie jesteśmy świętą gromadą, oj, nie! Każdy człowiek jak to człowiek... wiadomo...
- Wiadomo — powtórzyła z westchnieniem — a jednak, rycerzu, być bodaj człowiekiem to też rzecz trudna i piękna..."

,,Wydało się niegdyś genialnemu szaleńcowi Urbanowi, że można ludzkość oderwać od samej siebie, odmienić i porwać wzwyż. W miejsce trzech zasadniczych namiętności-żywiołów, rządzących stadem ludzkim: głodu, chuci, żądzy władzy, narzucić siłę potężniejszą, głębszą, zdolną przeobrazić i zbawić świat: siłę pożądania Boga... "

Czym jest ta powieść? Przepiękną panoramą wyprawy...

Znakomita książka. Obawiałam się, że przedwojenna chrześcijańska pisarka stworzyła laurkę dla dzielnych krzyżowców, ale jest wręcz przeciwnie. Jest to zapis wad rycerzy: głupoty, chaosu, zmarnowanych szans. Wciągająca historia. Niektórym czytelnikom przeszkadza archaiczny język. Mnie się podobał. Najwięcej jest go na samym początku w części "polskiej", później przestałam zwracać na to uwagę. Podobał mi się początek powieści opisujący słowiańskie zwyczaje lekko tylko przykryte chrześcijaństwem.

Znakomita książka. Obawiałam się, że przedwojenna chrześcijańska pisarka stworzyła laurkę dla dzielnych krzyżowców, ale jest wręcz przeciwnie. Jest to zapis wad rycerzy: głupoty, chaosu, zmarnowanych szans. Wciągająca historia. Niektórym czytelnikom przeszkadza archaiczny język. Mnie się podobał. Najwięcej jest go na samym początku w części "polskiej", później przestałam...

Absolutna klasyka polskiej powieści historycznej. Tak to się powinno pisać - kreśląc portrety ludzi, którzy jawią się jako wiarygodny produkt swojej epoki, a jednocześnie przemawiają do współczesnego czytelnika. I to nie dzięki anachronicznym poglądom (ileż widziałam bohaterów powieści historycznych osadzonych w średniowieczu, którzy chełpili się swoją tolerancją religijną albo postulowali emancypację kobiet!),tylko dzięki żywym i prawdziwym uczuciom. Kossak-Szczucka potrafiła ukazać i słabość, i wielkość, skryte nieraz w tych samych ludziach. Umiała też wpleść w fabułę wydarzenia cudowne i fantastyczne tak, że:
1. widać, że są one cudowne i fantastyczne tylko z punktu widzenia postaci
2. czytelnik może je zracjonalizować i zinterpretować jako przywidzenie / przypadek
3. mimo to zdarzenia te nie przestają być cudownie i fantastycznie poruszające.
Proszę się uczyć, Elżbieto Cherezińska od ożywających herbów, lewitującej św. Kingi i żałosnych diabelskich objawień.

Absolutna klasyka polskiej powieści historycznej. Tak to się powinno pisać - kreśląc portrety ludzi, którzy jawią się jako wiarygodny produkt swojej epoki, a jednocześnie przemawiają do współczesnego czytelnika. I to nie dzięki anachronicznym poglądom (ileż widziałam bohaterów powieści historycznych osadzonych w średniowieczu, którzy chełpili się swoją tolerancją religijną...