Żona uznanego literata zmaga się z szarą rzeczywistością socjalistyczną i opisuje ją w pamiętniku. Swoje życie dzieli pomiędzy domem a pracą wiejskiej świetliczanki. Praca ta nie jest łatwa, co i rusz pojawiają się nowe problemy (czytelniczy konkurs na recenzję książki ukazującej walkę klasową i rywalizacja na ilość recenzji ze świetliczanką z sąsiedniej wioski to mistrzostwo). Do tego w domu nie jest lepiej: mąż próbuje pisać kolejną książkę, ale większość czasu poświęca na pisanie listów, skarg i odwołań dla swoich niereformowalnych sąsiadów, bierze udział w rozstrzyganiu sporów i "gasi pożary" wywołane zwykle przez swoją małżonkę (podśpiewując radośnie: "Pożar, pożar, coś nareszcie pali się!"). Książka świetnie opisuje epokę socjalizmu, tworzenie pierwszych PGRów i stosunek ludzi do idei kolektywu i wspólnej pracy "dla wszystkich, czyli dla nikogo". Pióro autora jest lekkie, język powieści potoczysty a wszystkie historie jakby z życia wzięte. Kto pamięta tamte czasy, ten pokiwa głową i powie "tak było".

Żona uznanego literata zmaga się z szarą rzeczywistością socjalistyczną i opisuje ją w pamiętniku. Swoje życie dzieli pomiędzy domem a pracą wiejskiej świetliczanki. Praca ta nie jest łatwa, co i rusz pojawiają się nowe problemy (czytelniczy konkurs na recenzję książki ukazującej walkę klasową i rywalizacja na ilość recenzji ze świetliczanką z sąsiedniej wioski to...