Konflikty są obecne wszędzie tam, gdzie obecni są ludzie. Na nieznanej z nazwy planecie, w bliskim sąsiedztwie żyją dwa społeczeństwa, bardzo od siebie odmienne. Tewar zamieszkiwany jest przez prymitywny lud, którego przywódcą jest Wold. Drugi naród, z siedzibą w Landinie, przybył na planetę sześćset lat wcześniej i jest wyraźnie lepiej rozwinięty. Tubylcy nazywają ich "farbornami" (od ang. far born - daleko urodzony) albo magami - ze względu na umiejętności. Nie przepadający za sobą ludzie zostają jednak zmuszeni do zjednoczenia sił. Muszą stawić czoła mroźnej Zimie, ghalom - najeźdźcom z północy - a także radykałom sprzeciwiającym się jakimkolwiek zmianom...

W "Planecie wygnania" nie ma czasu ani miejsca na czary: powieść opowiada o wojnie. Tylko tyle i aż tyle, bowiem cały mechanizm tego starcia, jego przyczyny i przebieg są na tyle zajmujące, że kolejne strony pochłania się niemal błyskawicznie. Mnie osobiście cieszy niewielka ilość kartek: wątki nie są na siłę rozciągnięte, nie ma dłużyzn, akcja płynie wartko, bez gwałtownych zrywów i spowolnień. Mimo to historia trzyma czytelnika w napięciu do samego końca.

"Planetę wygnania" uważam za książkę bardzo dobrą - krótką i wciągającą. Dramatyzm łączy się z miłością, wartka akcja nie pozbawia nas możliwości wniknięcia w psychikę bohaterów, a główny wątek jest wspierany przez (obowiązkowe u tej autorki) nadprogramowe informacje o świecie przedstawionym. Lektura w sam raz na dwa-trzy zimowe wieczory.

Polecam: osobom szukającym sympatycznej, niezbyt wymagającej lektury

Konflikty są obecne wszędzie tam, gdzie obecni są ludzie. Na nieznanej z nazwy planecie, w bliskim sąsiedztwie żyją dwa społeczeństwa, bardzo od siebie odmienne. Tewar zamieszkiwany jest przez prymitywny lud, którego przywódcą jest Wold. Drugi naród, z siedzibą w Landinie, przybył na planetę sześćset lat wcześniej i jest wyraźnie lepiej rozwinięty. Tubylcy nazywają ich...