"Rozmowy o tajemnicach psychoterapii" przeczytałam z dwóch powodów - po pierwsze dlatego, że polecił mi ją wykładowca, a po drugie potrzebowałam lektury do opracowania na zaliczenie.
Książka, choć nieduża i dość cienka, mieści wiele rzetelnie opisanych zagadnień, a na dodatek wyposażono w leksykon wybranych pojęć (bardzo praktyczne i przydatne rozwiązanie).
Treść książki przedstawiono w formie swoistej rozmowy, wywiadu pomiędzy autorami. I choć początkowo rozwiązanie to wydało mi się ciekawe, z rozdziału na rozdział zmieniałam zdanie. Przeszkadzały mi dysproporcje pomiędzy rozmówcami. Poza tym, miałam wrażenie, że momentami gubię się w ciągu informacyjnym. Wiele kolejnych akapitów wydawały mi się niespójne - poruszano jedną kwestię, następnie przechodzono do dygresji, którą urywano jakby wpół i ponownie podejmowano "temat wyjściowy". A czasem nawet nie. Chyba właśnie to stanowi dla mnie największy minus tej książki.
Niemniej jednak, polecam ją każdemu, kto interesuje się psychologią oraz psychoterapią. Autorzy podali wiele przykładów z życia osobistego jak i zawodowego, które świetnie obrazują poszczególne zagadnienia, mechanizmy, teorie i pomagają lepiej je zrozumieć. Dlatego też wiedza zawarta w "Rozmowach o tajemnicach psychoterapii" jest wyjątkowo przystępna, nawet dla osób zielonych w tym temacie.

"Rozmowy o tajemnicach psychoterapii" przeczytałam z dwóch powodów - po pierwsze dlatego, że polecił mi ją wykładowca, a po drugie potrzebowałam lektury do opracowania na zaliczenie.
Książka, choć nieduża i dość cienka, mieści wiele rzetelnie opisanych zagadnień, a na dodatek wyposażono w leksykon wybranych pojęć (bardzo praktyczne i przydatne rozwiązanie).
Treść książki...

Książkę oceniłabym wyżej, bo porządkuje podstawową wiedzę o głównych zagadnieniach psychoterapii, z perspektywy pacjenta i terapeuty, ale zraziły mnie ujawnione przez Grzesiuk przekonania dotyczące homoseksualności, jakoby wyuczonej i potencjalnie możliwej do leczenia, związanej z zaprzeczaniem swojej płci z powodu presji rodzinnych, WTF?

Książkę oceniłabym wyżej, bo porządkuje podstawową wiedzę o głównych zagadnieniach psychoterapii, z perspektywy pacjenta i terapeuty, ale zraziły mnie ujawnione przez Grzesiuk przekonania dotyczące homoseksualności, jakoby wyuczonej i potencjalnie możliwej do leczenia, związanej z zaprzeczaniem swojej płci z powodu presji rodzinnych, WTF?

Dla prekandydatów na psychoterapeutów pozycja przydatna. Wprowadza, ale w niezbyt skomplikowane obszary; wyjaśnia, ale bez polotu. Miałam wrażenie, że rozmowa prof. Grzesiuk i Krzysztofa Krawczyka jest pretensjonalna. Już od początku autorzy wyjaśniają swoje role: Pani profesor jako mentor i Krzysztof Krawczyk, jako doktorant. Po co rola doktoranta? Rola zaciekawionego rozmówcy/dziennikarza/reportera powodowałaby większą naturalność, swobodę.
Do polecenia na pewno uczącym się (czyli mnie również),ale nie jest to pozycja obowiązkowa.

Dla prekandydatów na psychoterapeutów pozycja przydatna. Wprowadza, ale w niezbyt skomplikowane obszary; wyjaśnia, ale bez polotu. Miałam wrażenie, że rozmowa prof. Grzesiuk i Krzysztofa Krawczyka jest pretensjonalna. Już od początku autorzy wyjaśniają swoje role: Pani profesor jako mentor i Krzysztof Krawczyk, jako doktorant. Po co rola doktoranta? Rola zaciekawionego...

Porządkująca wiedzę.

Przydała się, aby poukładać w głowie to, co zostało gdzieś wcześniej dotknięte, ale jeszcze nieoswojone. Do połowy mój umysł chłonął z zapałem wszystkie terapeutyczne aspekty, drugą połowę zaś czytałam mniej zafascynowana, choć bez przymrużonych powiek świadczących o znużeniu (nie, to nie ten typ książki).

Co mi przeszkadzało? Lidia G. wydawała się odgrywać w tym autorskim tandemie (?) rolę decydującą, wręcz dominującą. Nie widziałam, by wespół z Krzysztofem K. miała po równo dzielić się przemyśleniami wobec czytelników - pasjonatów psychologii. Autor był wyraźnie zepchnięty na bok, niewidzialny, mało przekonywający. Był niczym dziennikarz, który dopytuje i nieśmiało dopowiada odsłaniając niejasności.

Co po przeczytaniu zapamiętałam, a o czym zdążyłam wcześniej zapomnieć? Klient ma do wielu przemyśleń na swój temat, do różnych rozwiązań dochodzić SAM. Powinien odczuwać swój udział w procesie zmiany. A tak często to terapeuci robią za znawców i podsuwają gotowe recepty na lepsze samopoczucie...

Porządkująca wiedzę.

Przydała się, aby poukładać w głowie to, co zostało gdzieś wcześniej dotknięte, ale jeszcze nieoswojone. Do połowy mój umysł chłonął z zapałem wszystkie terapeutyczne aspekty, drugą połowę zaś czytałam mniej zafascynowana, choć bez przymrużonych powiek świadczących o znużeniu (nie, to nie ten typ książki).

Co mi przeszkadzało? Lidia G. wydawała się...