Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Porządkująca wiedzę. Przydała się, aby poukładać w głowie to, co zostało gdzieś wcześniej dotknięte, ale jeszcze nieoswojone. Do połowy mój umysł chłonął z zapałem wszystkie terapeutyczne aspekty, drugą połowę zaś czytałam mniej zafascynowana, choć bez przymrużonych powiek świadczących o znużeniu (nie, to nie ten typ książki). Co mi przeszkadzało? Lidia G. wydawała się odgrywać w tym autorskim tandemie (?) rolę decydującą, wręcz dominującą. Nie widziałam, by wespół z Krzysztofem K. miała po równo dzielić się przemyśleniami wobec czytelników - pasjonatów psychologii. Autor był wyraźnie zepchnięty na bok, niewidzialny, mało przekonywający. Był niczym dziennikarz, który dopytuje i nieśmiało dopowiada odsłaniając niejasności. Co po przeczytaniu zapamiętałam, a o czym zdążyłam wcześniej zapomnieć? Klient ma do wielu przemyśleń na swój temat, do różnych rozwiązań dochodzić SAM. Powinien odczuwać swój udział w procesie zmiany. A tak często to terapeuci robią za znawców i podsuwają gotowe recepty na lepsze samopoczucie...