Wałbrzych, czas komunistycznej pełni, rzec można – świetności. Nad miastem triumfalnie wnoszą się wysokie kominy i szyby kopalniane, a na horyzoncie wyłania się Piaskowa Góra : dzielnica kwadratowych wieżowców, jednakowych mieszkań i słodkiego zapachu socjalistycznej nowoczesności. Za jednym z okien zauważyć można postać młodej, lecz dobrze utuczonej kobiety o agrestowych oczach i skórze przypominającej swym odcieniem oskubanego z piór kurczaka. To Jadzia Maślak, świeżo upieczona mężatka, delikatesik w swetrze koloru lilaróż i nylonowych rajstopach, pod którymi kryją się kisielowe majteczki. Sama słodycz. Gdy Jadzia po raz pierwszy wysiadła kilka lat temu na stacji Wałbrzych Miasto, była niemniej przerażona niż bezbronne dziecko, które nagle znalazło się w tłumie nieznajomych. Jednak to właśnie od stacji Wałbrzych Miasto zaczęła się cała historia, od pierwszego jadzinnego kroku na wałbrzyskiej ziemi skażonej kopalnianym odpadami, od pierwszego jej oddechu śmierdzącym powietrzem i od pierwszej myśli o zupełnie nowym życiu.

Piaskowa Góra to niezwykła saga rodzinna, ballada wyśpiewana na cześć polskiej mentalności i przejmująca opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości. Joanna Bator sportretowała kilka pokoleń, spośród których wyróżnia się to jedno, najważniejsze - pokolenie Jadzi Maślak. Autorce udało się wydobyć całą esencję peerelowskiej codzienności, obnażając polaczkowatość, ignorancję, chorobliwe asekuranctwo, nietolerancję wobec wszelkich przejawów odmienności, ksenofobię i umiłowanie dziadostwa. I tak dowiadujemy się, że wtedy górnik to był Ktoś przez duże K, a ten, który zdał maturę wkuwając wszystkie pierdoły o Dziadach, Konradach i piernikach-Latarnikach, to już doskonały kandydat na kierownika! A baba? Dla niej najlepsze jest królestwo kuchni, lecz jeśli już musi pracować to niech parzy kawę miłym panom. W końcu za uprzejmość może zostać nagrodzona komplementem, a wiadomo że lepszy komplement od obcego niż od swojego siniak pod okiem!

Piaskowa Góra to przede wszystkim panoramiczny i kompleksowy obraz niewielkiej wałbrzyskiej społeczności : mikrokosmos będący kwintesencją zaściankowej, komunistycznej Polski, która nie radzi sobie z ciężarem nowoczesności. Widmo fabrycznych kominów, brzydota odrapanych poniemieckich kamienic oraz namiastka nowego świata w postaci kwadratowych wieżowców, które niczym betonowe sarkofagi skazują na śmiertelną samotność, tworzą razem przerażający lecz prawdziwy pejzaż industrialnego miasta.

Joannie Bator należą się owacje na stojąco za mistrzowską narrację i bogactwo językowe. Naturalistyczne opisy oraz rozbudowane, plastyczne porównania są świadectwem ogromnego talentu oraz dowodem niesamowitego wyczucia i wrażliwości językowej. To proza, którą czyta się z niesłabnącym zainteresowaniem, mimo jej zawiłości i pozornego chaosu.

Jestem pod wrażeniem. Z tak imponującym wkładem jakim jest proza Joanny Bator, literatura polska ma się doskonale! Nie mogę doczekać się, kiedy przeczytam Chmurdalia, które są kontynuacją Piaskowej Góry.

Wałbrzych, czas komunistycznej pełni, rzec można – świetności. Nad miastem triumfalnie wnoszą się wysokie kominy i szyby kopalniane, a na horyzoncie wyłania się Piaskowa Góra : dzielnica kwadratowych wieżowców, jednakowych mieszkań i słodkiego zapachu socjalistycznej nowoczesności. Za jednym z okien zauważyć można postać młodej, lecz dobrze utuczonej kobiety o agrestowych...