Patrząc na autora spodziewałem się czegoś zupełnie innego. Nie mogę jednakże powiedzieć że to co przeczytałem jest w jakikolwiek sposób rozczarowujące. Książka jest bardzo oryginalna i całkowicie niepodobna do twórczości Dukaja ( przynajmniej tej z jaką się spotkałem i o jakiej słyszałem ). Na pierwszy rzut oka można odebrać to jako prostą ,,bajeczkę". Pod jej pozorną baśniowością da się jednak dostrzec surową i brutalną rzeczywistość czasów stanu wojennego, którą autor niejako maskuje za pomocą dość oczywistych symboli, gier słownych oraz prześmiewczego opisu niektórych wydarzeń. Ich prawdziwe mroczniejsze znaczenie może odczytać każdy kto posiada jakąkolwiek znajomość tła wydarzeń. Powód takiego właśnie, a nie innego sposobu ukazania historii znajdziemy zaś w samym założeniu tej powieści, jakim jest przedstawienie tamtych czasów przez pryzmat dziecięcego oka. Mimo iż to nie jest pozycja przygotowana jedynie dla młodszych odbiorców, to niewątpliwie bardziej byłbym nią zachwycony będąc jakieś 8/9 lat młodszy od chwili obecnej. Pomijając ten fakt doceniam jednak zamysł twórcy i ciekawą oraz dobrze poprowadzoną historię. Nade wszystko jednak chcę zwrócić uwagę na cudowne, klimatyczne ilustracje Jakuba Jabłońskiego, których w tej książce jest po prostu mnóstwo.

Patrząc na autora spodziewałem się czegoś zupełnie innego. Nie mogę jednakże powiedzieć że to co przeczytałem jest w jakikolwiek sposób rozczarowujące. Książka jest bardzo oryginalna i całkowicie niepodobna do twórczości Dukaja ( przynajmniej tej z jaką się spotkałem i o jakiej słyszałem ). Na pierwszy rzut oka można odebrać to jako prostą ,,bajeczkę". Pod jej pozorną...

Chyba najżelsza z książek Dukaja i też jedna z najkrótszych, a przy tym i tak dająca poczuć, że ocuje się z czymś bardzo dobrym, przemyślanym i wzbogacającym.

Chyba najżelsza z książek Dukaja i też jedna z najkrótszych, a przy tym i tak dająca poczuć, że ocuje się z czymś bardzo dobrym, przemyślanym i wzbogacającym.

Będąc dzieckiem prawdopodobnie niewiele mnie obchodził cały ten stan wojenny, rozruchy w mieście, komuna itd. Dziecko ma swój świat i czasami trwa to bardzo długo - nawet jeszcze do czasów licealnych. O wiele większy wpływ na wyobraźnię, umysł, świat emocji i snów miała najbliższa rodzina, to co działo się w niej, jej konflikty, zmiany itd. - no i oczywiście szkoła.

Będąc dzieckiem prawdopodobnie niewiele mnie obchodził cały ten stan wojenny, rozruchy w mieście, komuna itd. Dziecko ma swój świat i czasami trwa to bardzo długo - nawet jeszcze do czasów licealnych. O wiele większy wpływ na wyobraźnię, umysł, świat emocji i snów miała najbliższa rodzina, to co działo się w niej, jej konflikty, zmiany itd. - no i oczywiście szkoła.

Świetny tekst, świetne ilustracje. Całość przenosi (do dzieciństwa) w siermiężne i smutne lata osiemdziesiąte.

Świetny tekst, świetne ilustracje. Całość przenosi (do dzieciństwa) w siermiężne i smutne lata osiemdziesiąte.

Z początku nie mogłem znaleźć w sobie tego Dziecka. Trwało to dłuższą chwilę, ale w końcu znalazłem. Pamiętam tamtą niedzielę jak przez mgłę - miałem wtedy mniej więcej tyle samo lat co Adaś.
Było znacznie bardziej SZARO. Szaro to nienajlepsza metafora. Wtedy było brunatno-czarno. A może i czarno.
Książka smutno-dobra. Język WYBITNY.

Z początku nie mogłem znaleźć w sobie tego Dziecka. Trwało to dłuższą chwilę, ale w końcu znalazłem. Pamiętam tamtą niedzielę jak przez mgłę - miałem wtedy mniej więcej tyle samo lat co Adaś.
Było znacznie bardziej SZARO. Szaro to nienajlepsza metafora. Wtedy było brunatno-czarno. A może i czarno.
Książka smutno-dobra. Język WYBITNY.

Stan wojenny w odsłonie fantastycznej, będącą jednocześnie swego rodzaju filtrem dziecka w jego magicznych latach; jest to zapis tego jak dziecko mogłoby takie wydarzenia odbierać, a jednocześnie jak ewentualnie dziecku te wydarzenia wytłumaczyć. Wrony wydłubujące serce, głupota milipantów na widok pism urzędowych, potwory typu dyszące Suki, U-Lotki walczące, GAZ zjadający ludzi - dokładnie tak, jak dziecko mogłoby to postrzegać, a gdy pojawiają się kwestie mówione to są świetnie przeinaczane i konfabulowane (Bywatelu paragraf paragraf ustawa) i tak dalej. Groza socjalizmu w zupełnie innej odsłonie, na pograniczu realizmu, dziecięcych fantazji i fantastyki. Choć odnoszę wrażenie, że potencjał pomysłu nie został w pełni wykorzystany.

Stan wojenny w odsłonie fantastycznej, będącą jednocześnie swego rodzaju filtrem dziecka w jego magicznych latach; jest to zapis tego jak dziecko mogłoby takie wydarzenia odbierać, a jednocześnie jak ewentualnie dziecku te wydarzenia wytłumaczyć. Wrony wydłubujące serce, głupota milipantów na widok pism urzędowych, potwory typu dyszące Suki, U-Lotki walczące, GAZ zjadający...

Bardzo ciekawe ujęcie tematu stanu wojennego. Troszkę stereotypowe, ale broni się. No i świetne ilustracje.

Bardzo ciekawe ujęcie tematu stanu wojennego. Troszkę stereotypowe, ale broni się. No i świetne ilustracje.

Stanowczo nie dla mnie.

Stanowczo nie dla mnie.

Dukaj w odsłonie dla dzieci? To nie jest takie oczywiste... bo to książka o Adasiach i dla Adasiów. Mogą ją czytać dorośli i dzieci, każdy odbierze ją na swój sposób. Dla dziecka będzie to mroczna bajka, być może w wielu miejscach niezrozumiała. Dla dorosłego... będzie to bajka dla dorosłych, urywająca w bajkowym sztafażu wydarzenia historyczne, tragiczne... osobiste.

Ale już czytałem podobną książkę, chociaż ledwo ją pamiętam. To "Na tronie w Blabonie" Wojciecha Żukrowskiego. Czas by sobie odświeżyć tę pozycję. Bajkową formę totalitarnego świata przyjmuje również "Demokrator" Piotra Goćka. Tematycznie się łączy, chociaż jest wybitnie dla dorosłych.

Zatem mroczna bajka dla dorosłych Adasiów. Wyszła bardzo dobrze. Zwłaszcza w takiej szacie graficznej, która przywodziła mi na myśl niektóre obrazy Otto Dixa. Bajkowe... ale mocne, sugestywne. Świetne było przekręcanie nazw i ukrywanie w nich nazw charakterystycznych dla tamtych czasów. Jednego nie rozszyfrowałem... nie mam pojęcia czy miały być Enesy (NS?). Z kolei klimat książki budził wspomnienia gry "Little Nightmare". Bardzo podobna, dziecięca perspektywa. Dziecko może widzieć świat straszniejszym, antropomorfizuje, przekręca nazwy, przywołuje magię.

Zakończenie? jeszzce nad nim myślę... znak na czole Adasia... hmmm. Po tym poznasz dobrą książkę - myślisz nad nią, nawet kiedy już skończysz czytać.

Dukaj w odsłonie dla dzieci? To nie jest takie oczywiste... bo to książka o Adasiach i dla Adasiów. Mogą ją czytać dorośli i dzieci, każdy odbierze ją na swój sposób. Dla dziecka będzie to mroczna bajka, być może w wielu miejscach niezrozumiała. Dla dorosłego... będzie to bajka dla dorosłych, urywająca w bajkowym sztafażu wydarzenia historyczne, tragiczne... osobiste.

Ale...

Polecam, występuje efekt łał. Styl pisania dość ciekawy, można poczuć to jak czuł gł. bohater. Jest nad czym się zastanawieć

Polecam, występuje efekt łał. Styl pisania dość ciekawy, można poczuć to jak czuł gł. bohater. Jest nad czym się zastanawieć