Dla mnie ta pozycja była dość trudna w odbiorze z kilku względów.
Przede wszystkim napisana została przez fachowca, specjalistkę zajmującą się chorobami mózgu, więc treść jest dość specyficzna ze względu na naukowy żargon. Przeświadczenie piszącej, że czytelnik wszystko "zakuma", a niestety tak nie musi być w przypadku, gdy jest się laikiem w danej dziedzinie.
Profesjonalna opieka, którą lekarka została objęta praktycznie od samego początku, niestety nie każdemu zwykłemu śmiertelnikowi jest dana.

Natomiast trzeba przyznać, że życie pani doktor nie oszczędzało, jeśli chodzi o jej doświadczenia związane z zachorowaniem na nowotwór i z tego względu jak najbardziej można jej współczuć.

W książce też, według mnie, jednak zbyt pobieżnie jest ukazana relacja z tego, jak chory mózg wypacza zachowania osoby, którą zaatakował rak, niestety, ale takie mam odczucia.

Wszystkie pozostałe kwestie zawarte we wspomnieniach polskiej neurolożki zamieszkałej za granicą są nawet dość zajmującą lekturą, czemu nie da się zaprzeczyć.

Na pewno w każdej chorobie, która nas doświadcza najważniejsze poza naszą determinacją i walką jest wsparcie najbliższych, to nie ulega wątpliwości.

Książka do przeczytania w jedno popołudnie.

Dla mnie ta pozycja była dość trudna w odbiorze z kilku względów.
Przede wszystkim napisana została przez fachowca, specjalistkę zajmującą się chorobami mózgu, więc treść jest dość specyficzna ze względu na naukowy żargon. Przeświadczenie piszącej, że czytelnik wszystko "zakuma", a niestety tak nie musi być w przypadku, gdy jest się laikiem w danej...

Kiepska ghost writerka plus niedostatki redakcji równa się zmarnowany potencjał na niezłą książkę.
Temat wręcz leżał na ulicy, mocny i poruszający, bo jak często osoba zawodowo zajmująca się przez dziesiątki lat badaniami mózgu zapada na ciężką chorobę tegoż organu, ma szansę obserwować na samej sobie skutki zaburzeń funkcjonalnych, a do tego niemalże cudem zdrowieje i może swoją historię opowiedzieć?
Ale już w tytule dostajemy przekłamanie, a im dalej w las tym gorzej. Autorka nie jest lekarką specjalizującą się w neurologii, czyli neurolożką, tylko naukowczynią, dyrektorką centrum badań nad mózgiem. Nie zajmuje się również chorobami psychicznymi, bo od tego jest psychiatria, a nazywanie zaburzeń funkcjonowania psychicznego "szaleństwem", w moich oczach dyskwalifikuje ją jako naukowca.
Dostajemy narrację pierwszoosobową, ale mam wrażenie jakbym czytała artykuł z "Życia na gorąco" czy innej "Vivy", pełen zachwytów nad bohaterką-celebrytką i jej pełnym sukcesów życiem, a niewnoszący wiele merytorycznej treści.
"Opowiem wam o sobie, ale tak, żeby przypadkiem niczego ważnego nie powiedzieć".
Do tego odniosłam wrażenie, że autorka jako osoba jest na co dzień agresorką terroryzującą całe otoczenie, tylko nikt nie ma odwagi jej tego powiedzieć. Bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że ani najbliższa rodzina, ani współpracownicy, nie zwracają jej uwagi na coraz bardziej nieadekwatne zachowania? Szepczą tylko gdzieś po kątach na osobności, chodzą z coraz bardziej zasępionymi minami, ale nie rozmawiają o tym bezpośrednio z nią.
Jak się łatwo domyślić bohaterka nie wzbudziła we mnie szczególnej sympatii ani jej książka nie znalazła się na mojej liście biografii godnych polecenia.
Ale oceniam tu samą książkę jako produkt literacki, nie historię jej życia, bo tak po ludzku to oczywiście gratuluję powrotu do zdrowia i cieszę się ze szczęśliwego zakończenia.

Kiepska ghost writerka plus niedostatki redakcji równa się zmarnowany potencjał na niezłą książkę.
Temat wręcz leżał na ulicy, mocny i poruszający, bo jak często osoba zawodowo zajmująca się przez dziesiątki lat badaniami mózgu zapada na ciężką chorobę tegoż organu, ma szansę obserwować na samej sobie skutki zaburzeń funkcjonalnych, a do tego niemalże cudem zdrowieje i może...

Neurolożka. Piękny umysł, który się zgubił – moim zdaniem tytuł totalnie nietrafiony, autorka nie jest neurologiem, a chemiczką związaną zawodowo ze światem neuronauki. Sięgnęłam po książkę przypadkiem, miałam w zeszłym roku do tej lektury kilka podejść. Po przeczytaniu Neurolożki uczucia mam mieszane- niby nie było źle, ale oczekiwałam czegoś z zupełnie innej półki. Autorka opisuje swoją chorobę nowotworową, relacjonuje, jak kolejne przerzuty czerniaka do mózgu niszczą jej osobowość. Zastanawiałam się w jakim stopniu jej relacja jest rzetelna, bo brak odpowiedniej reakcji ze strony jej rodziny był wręcz nieprawdopodobnie zaskakujący

Atutem jest całkiem zgrabny opis relacji pacjenta z zespołem czołowym. Autorka przybliżyła również tematykę związaną z immunoterapią w leczeniu chorób nowotworowych. Niby wszystko opisane w sympatycznym tonie, a jednak odniosłam wrażenie, że Barbara K. Lipska nie jest do końca szczera w swojej relacji. W różnego rodzaju terapiach onkologicznych bardzo ważne jest odpowiednie podejście, nastawienie na osiągnięcie określonego celu, zadaniowość jest wręcz pożądana. Miałam do czynienia z pacjentami „czołowymi”, ale tak barwnej relacji, wręcz cukierkowej nigdy nie doświadczyłam. W zaburzeniach na skutek lezji płatów czołowych występuje brak krytycyzmu, chwiejność emocjonalna, problemy z kontrolą impulsów- ale przejaskrawiona opowiastka jaką zaserwowała autorka, mnie nie przekonała. Rozumiem, że w Ameryce niektóre rzeczy robi się inaczej, ale są przecież jakieś granice. Rozumiem, że amerykańskiego snu nie ma sensu porównywać ze smutnymi relacjami pacjentów leczonych w Polsce w ramach NFZ. Autorka miała dostęp do lekarzy z pierwszej ligi, zastanawiam się. jakby wyglądał los zwykłego zjadacza chleba. Całość była nazbyt kolorowa, a momentami wręcz nierealistycznie odpychająca.

W zasadzie poza intrygującym opisem występujących u Lipskiej objawów czołowych więcej atutów nie dostrzegam. Zadziwiające było, że autorka „normalnie” wykonywała swoje obowiązki zawodowe ze skrajnymi wręcz dysfunkcjami płatów czołowych, w Polsce coś podobnego byłoby nie do pomyślenia. Redaktor się nie popisał, język momentami był toporny, korekta też pozostawia wiele do życzenia. Książkę warto przeczytać, żeby mieć lepsze pojęcie o leczeniu onkologicznym czerniaka. Nie jestem zachwycona, ale mimo wszystko tragedii nie było.

Neurolożka. Piękny umysł, który się zgubił – moim zdaniem tytuł totalnie nietrafiony, autorka nie jest neurologiem, a chemiczką związaną zawodowo ze światem neuronauki. Sięgnęłam po książkę przypadkiem, miałam w zeszłym roku do tej lektury kilka podejść. Po przeczytaniu Neurolożki uczucia mam mieszane- niby nie było źle, ale oczekiwałam czegoś z zupełnie innej półki....

Spodziewalam sie interesujacej ksiazki o chorobach psychicznych i mozgu ,szczegolnie zwazajac na to kto ja napisal . Dostalam kiepsko napisana opowiesc o zyciu bogatych . Odlozylam, bo naprawde srednia przyjemnosc z czytania

Spodziewalam sie interesujacej ksiazki o chorobach psychicznych i mozgu ,szczegolnie zwazajac na to kto ja napisal . Dostalam kiepsko napisana opowiesc o zyciu bogatych . Odlozylam, bo naprawde srednia przyjemnosc z czytania

Nie wiem czy książkę o chorobie można nazwać 'przyjemną', ale ta pozycja właśnie taka jest. Dość ciekawa historia o naszej rodaczce żyjącej w USA. O kobiecie aktywnej zarówno fizycznie jak i zawodowo. Inteligentnej zajmującej się na codzień badaniem mózgów. I w tym momencie o ironio mózg samej naszej bohaterki zaczyna szwankować...a co było dalej tego dowiecie się z lektury. Pozycja nie jest może najlepszą książka jaką czytałam, jednak uważam że warto po nią sięgnąć.

Nie wiem czy książkę o chorobie można nazwać 'przyjemną', ale ta pozycja właśnie taka jest. Dość ciekawa historia o naszej rodaczce żyjącej w USA. O kobiecie aktywnej zarówno fizycznie jak i zawodowo. Inteligentnej zajmującej się na codzień badaniem mózgów. I w tym momencie o ironio mózg samej naszej bohaterki zaczyna szwankować...a co było dalej tego dowiecie się z...

Łatwa w odbiorze, napisana prostym językiem relacja z choroby umysłowej. Nie jest wybitna, ale zawiera sporo ciekawych informacji na temat tego, jak funkcjonuje ludzki mózg, podanych w przystępny dla laika sposób. Które części mózgu odpowiadają za konkretne sfery naszego życia, co się dzieje, kiedy szwankują i wreszcie jakie znamy metody żeby pomóc choremu.
Można przeczytać i zastanowić się jak pięknym organem jest masz mózg a przy okazji zaniepokoić się tym, jak stosunkowo łatwo można postradać zmysły.

Łatwa w odbiorze, napisana prostym językiem relacja z choroby umysłowej. Nie jest wybitna, ale zawiera sporo ciekawych informacji na temat tego, jak funkcjonuje ludzki mózg, podanych w przystępny dla laika sposób. Które części mózgu odpowiadają za konkretne sfery naszego życia, co się dzieje, kiedy szwankują i wreszcie jakie znamy metody żeby pomóc choremu.
Można...

Po przeczytaniu tej książki pomyślałam, że w dobie tak "popularnej" choroby jaką jest nowotwór każdy powinien przeczytać tą książkę. Pięknie ona pokazuje, że można walczyć i się nie poddawać oraz że sprawność fizyczna jest bardzo ważna. Kluczową rzeczą w tej książce jest rodzina i najbliżsi, którym nie jest łatwo ale którzy są blisko i szanują chorą i wszystkie jej decyzje. Wspierają ale nie oceniają. Wartością dodaną tej książki są informację na temat mózgu - bardzo przystępne i bez wielu szczegółów wprowadzają laika w świat dotąd nieznany. Na wszystkie osoby chore psychicznie będę teraz patrzyła inaczej - z większym zrozumieniem.
Po przeczytaniu niektórych komentarzy, chce dodać, że nie jest to książka naukowa - jest to książka życiowa. Trochę w niej nauki, trochę medycyny, trochę psychologii, trochę rodziny i trochę zwykłego życia które bywa trudne. Moim zdaniem sprawia to, że każdy może wyciągnąć z tej książki coś dla siebie.

Po przeczytaniu tej książki pomyślałam, że w dobie tak "popularnej" choroby jaką jest nowotwór każdy powinien przeczytać tą książkę. Pięknie ona pokazuje, że można walczyć i się nie poddawać oraz że sprawność fizyczna jest bardzo ważna. Kluczową rzeczą w tej książce jest rodzina i najbliżsi, którym nie jest łatwo ale którzy są blisko i szanują chorą i wszystkie jej decyzje....

Pani Barbaro dziękuję za tę książkę. Poruszająca i na wskroś osobista pozycja, ciekawa i intrygująca. Podręcznik medyczny inaczej. Przedstawiony w niej szczegółowy opis podstępnej i okrutnie bezlitosnej choroby, jaką jest rak mózgu, jest tutaj pokazany inaczej, tak bezpośrednio, blisko i namacalnie. Brrr mrozi i przestrasza, ale też uczy pokory i zmusza do pragmatycznej refleksji: dziękuję, że żyję.

Pani Barbaro dziękuję za tę książkę. Poruszająca i na wskroś osobista pozycja, ciekawa i intrygująca. Podręcznik medyczny inaczej. Przedstawiony w niej szczegółowy opis podstępnej i okrutnie bezlitosnej choroby, jaką jest rak mózgu, jest tutaj pokazany inaczej, tak bezpośrednio, blisko i namacalnie. Brrr mrozi i przestrasza, ale też uczy pokory i zmusza do pragmatycznej...

Jestem książką poruszona i zachwycona. Autorka jest neurologiem, która mimo swojej wiedzy, nie potrafi się poddać nauce, aby szybko walczyć z rakiem mózgu. Niesłychane jest to, że człowiek sam siebie oszukuję, aby dłużej zachowywać się jakby nic się nie stało.
Bardzo intrygująca książka, pokazująca jak bardzo mózg jest pełen tajemnic.

Książkę bardzo polecam, każdej osobie. Otóż, ona uświadamia nam, jak bardzo ważne jest mieć na świecie bliskie osoby. Zaufane bliskie osoby.

Jestem książką poruszona i zachwycona. Autorka jest neurologiem, która mimo swojej wiedzy, nie potrafi się poddać nauce, aby szybko walczyć z rakiem mózgu. Niesłychane jest to, że człowiek sam siebie oszukuję, aby dłużej zachowywać się jakby nic się nie stało.
Bardzo intrygująca książka, pokazująca jak bardzo mózg jest pełen tajemnic.

Książkę bardzo polecam, każdej...

Bardzo ciekawy reportaż.

Bardzo ciekawy reportaż.