Prawdziwe życie to jedna z nielicznych książek, które będę pamiętać długo. To powieść pełna emocji, studium psychopatii i powiązanej z nią przemocy psychicznej i fizycznej. Dla mnie to wstrząsająca historia. Cóż za debiut!

Prawdziwe życie to jedna z nielicznych książek, które będę pamiętać długo. To powieść pełna emocji, studium psychopatii i powiązanej z nią przemocy psychicznej i fizycznej. Dla mnie to wstrząsająca historia. Cóż za debiut!

Powieść mnie wciągnęła na tyle , że przeczytałam ją w jeden wieczór, ale jednak czegoś mi w niej zabrakło. Liczyłam na to , że autorka wymyśli dla głównej bohaterki inny sposób by pokonała HIENĘ .

Powieść mnie wciągnęła na tyle , że przeczytałam ją w jeden wieczór, ale jednak czegoś mi w niej zabrakło. Liczyłam na to , że autorka wymyśli dla głównej bohaterki inny sposób by pokonała HIENĘ .

Nie dziwię się, że książka zgarnęła 14 nagród. Jeszcze nie mogę ochłonąć po przeczytaniu historii, którą zafundowała mi Autorka.
Zadała mi fizyczny ból. Przemoc w rodzinie, przede wszystkim wobec dzieci, torturowanie i zabijanie zwierząt, czające się zło i wszechobecny strach - to potrafiła zmieścić na zaledwie 200 stronach w sposób iście skondensowany.
Było to dla mnie niezwykle mocne i wstrząsające doświadczenie.

[... poszarpane na strzępy dzieciństwo... ].

Nie dziwię się, że książka zgarnęła 14 nagród. Jeszcze nie mogę ochłonąć po przeczytaniu historii, którą zafundowała mi Autorka.
Zadała mi fizyczny ból. Przemoc w rodzinie, przede wszystkim wobec dzieci, torturowanie i zabijanie zwierząt, czające się zło i wszechobecny strach - to potrafiła zmieścić na zaledwie 200 stronach w sposób iście skondensowany.
Było to dla mnie...

O przemocy domowej, płciowej oraz każdej innej nie da się, nie można, a nawet i nie wolno pisać inaczej niż właśnie tak – aby bolało.

Wszystko inne wypacza jej istotę i nie służy ani jej uświadomieniu, ani zwalczeniu. To musi być rodzaj terapii szokowej. – Was też to powinno boleć! – jak mówił kiedyś, a w zasadzie krzyczał, pewien klasyk, z każdym dniem coraz mniej święty…

Narratorką jest córka sprawcy - gdy ją poznajemy, już lekko zaburzona. Bo nawet jeśli początkowo nie jest wprost obiektem przemocy, to samo życie pod dachem z bandytą, zwłaszcza gdy jest ojcem – i obowiązkowo: mizoginem - musi wywierać destrukcyjny wpływ na psychikę. Zresztą, z nią i tak jest nieco lepiej niż z młodszym braciszkiem, który zdaje się w jeszcze większym stopniu podlegać temu procesowi, choć… Najgorzej ma rzecz jasna bezwolna matka, katowana raz za razem – jej obraz nie jest przyjemny, ale za to podziękować ukochanemu małżonkowi.

Według mnie to wybitna i obowiązkowa książka na ten temat, mimo licznych przerażających opisów, dla niektórych być może ponad miarę wytrzymałości. Ale sprawca zawsze obiera jako cel najsłabszych, czyli kobiety i dzieci, o zwierzętach nawet nie mówiąc.

Tutaj nie przypadkiem sprawca jest tzw. myśliwym – ludzka przemoc nie ogranicza się do własnego gatunku. Nb. nigdy nie wyjdę z zadziwienia, że w jęz. polskim to określenie pochodzi od „myśli” - warto by tu jednak dodać przedrostek „bez” (prawdziwsze wydaje się rosyjskie słowo „ochota” – mam ją, no to morduję braci mniejszych).

Wśród wszystkiego wstrząsającego największe wrażenie wywarła na mnie scena nocnej „obławy” w lesie na nastoletnią bohaterkę. Jej wielce szanowny tatuś mówi do „naganiaczy”: „Obława to chwila, kiedy między wami a zwierzęciem zadzierzga się pewna więź. Jedyna w swoim rodzaju. Sami zobaczycie, to zwierzę decyduje. W pewnej chwili, uznawszy waszą przewagę, oddaje się wam w ofierze. Kapituluje. I wtedy strzelacie”.

Ta scena słusznie i zbawiennie zrównuje „emocje” Pana Myśliwego i Pana Oprawcy. Liczy się bowiem to, by doznać wytrysku endorfin - a być może i nie tylko.

Ale nasza bohaterka ma silną motywację - edukacyjną i tę wynikającą z budzącej się seksualności - aby nie wejść w rolę swej matki, doświadczającej przemocy od zawsze. Ma ponadto wsparcie profesora fizyki, który też coś wie na ten temat...

Będąc dalekim od spoilerowania napiszę tylko, że rzecz kończy się „happy endem”, który jednak wydaje się lekko filmowy. Miliony ofiar są wszak skazane na bezterminowe obcowanie z oprawcami – chciałoby się zakrzyknąć, że tak dalej być nie musi, a i nie może.

Cytaty wybrałem w miarę nie drastyczne.

…Są tacy ludzie, którzy okradną was z radości, zaciemnią wam niebo, usiądą na ramionach, żebyście nie mogli wzbić się w powietrze. Trzymajcie się od nich z dala….

…U nas posiłki rodzinne wyglądały jak kara, wielka szklanka siuśków, które codziennie musieliśmy wypić…

…Czasami udawał, że rozmawia z matką, choć w rzeczywistości nawet gdyby na jej miejscu pojawił się fikus, nie zauważyłby różnicy…

…Jeśli ryki nie wystarczały, na pomoc przychodziły ręce, dopóki ojciec nie wyrzucił z siebie całej złości. Na koniec matka zawsze leżała nieruchomo na podłodze. Przypominała pustą poszewkę na jasiek…

…Przyjmowałam jako oczywistość, że chłopiec jest wart więcej od dziewczynki, a do niektórych dziedzin nigdy nie uzyskam dostępu…

…Zaczynałam wierzyć, że teraz coś się zmieni, ludzie zaczną się naprawdę spotykać, nawiązywać kontakty choćby z daleka przypominające przyjaźń lub miłość…

…Każdy wracał do swojej samotności, znowu zasiadając przed telewizorem i kultywując to, na co od dawna cierpiał: depresję, gorycz, mizantropię, apatię lub cukrzycę…

…Lato zakończyło się na tym niejasnym doznaniu między zachwytem nad więzią zaczynającą się tworzyć z tą, którą nazywałam mamą, a rosnąco wykładniczo strachem przed tym, którego nazywałam tatą...

…Od tamtej nocnej zabawy w lesie ani razu nie płakałam. Coś we mnie skamieniało. Pomyślałam, że to zły znak. Odmawiałam bycia ofiarą, lecz chciałam nadal żyć…

…Patrzył wzrokiem, jakiego nigdy u niego nie widziałam, nawet kiedy tracił kontrolę nad swymi napadami złości. Kiedy bił matkę, w jego spojrzeniu był smutek, jakby był więźniem własnej złości i musiał ją wbrew sobie znosić. Teraz było inaczej. Teraz była hiena….

….Mówi się, że cisza po Mozarcie to nadal jest Mozart. Nic się nie mówi o ciszy po strzale. I po śmierci człowieka. Przypuszczam, że tylko nieliczni mieli okazję ją usłyszeć.

O przemocy domowej, płciowej oraz każdej innej nie da się, nie można, a nawet i nie wolno pisać inaczej niż właśnie tak – aby bolało.

Wszystko inne wypacza jej istotę i nie służy ani jej uświadomieniu, ani zwalczeniu. To musi być rodzaj terapii szokowej. – Was też to powinno boleć! – jak mówił kiedyś, a w zasadzie krzyczał, pewien klasyk, z każdym dniem coraz mniej...

Podchodziłam sceptycznie, jak do bajki pełnej magii.
Okazała się piękną historią o życiu, lękach, psychice i jednej z wielu podobnych rodzin. Metaforyczna.

Podchodziłam sceptycznie, jak do bajki pełnej magii.
Okazała się piękną historią o życiu, lękach, psychice i jednej z wielu podobnych rodzin. Metaforyczna.

Poruszająca, mroczna, wstrząsająca i okrutna historia. Książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Polecam.

Poruszająca, mroczna, wstrząsająca i okrutna historia. Książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Polecam.

Toksyczna, wciągająca i powoli zatruwająca książka swojego czytelnika.

Toksyczna, wciągająca i powoli zatruwająca książka swojego czytelnika.

Sięgając po debiut belgijskiej pisarki należy sobie zarezerwować trochę czasu, gdyż trudno oderwać się od lektury. Książka należy do serii Kairos oferującej czytelnikom niezwykle ciekawe i ambitne tytuły.
Już sam tytuł –„ Prawdziwe życie” sugeruje, że obok toczy się inne alternatywne, nie zdradzając zbyt wiele będące ucieczką ofiar od przemocy. Książka przedstawia brutalną historię czteroosobowej rodziny w której ojciec nie odnoszący sukcesów zawodowych księgowy uwielbia widok krwi, w szczególności polowania. Jego ofiarami gry polowań są nie tylko zwierzęta, ale też najbliższa rodzina . Opowiedziana przez nastoletnią córkę historia jest zapisem radzenia sobie z fizyczną i słowną agresją przez poszczególnych członków rodziny. Od pogodzenia się z rolą ofiary a raczej przystosowania , poprzez ucieczkę w świat marzeń, nauki do buntu przeciw przemocy.
W minimalistycznej powieści zawierającej 208 stron autorka zawarła niewyobrażalnie ogromną dawkę emocji, które z pewnością poruszą każdego czytelnika. Powieść niezwykle realna, mroczna i fascynująca.

Sięgając po debiut belgijskiej pisarki należy sobie zarezerwować trochę czasu, gdyż trudno oderwać się od lektury. Książka należy do serii Kairos oferującej czytelnikom niezwykle ciekawe i ambitne tytuły.
Już sam tytuł –„ Prawdziwe życie” sugeruje, że obok toczy się inne alternatywne, nie zdradzając zbyt wiele będące ucieczką ofiar od przemocy. Książka przedstawia ...

Ciekawa propozycja dla miłośników dobrej literatury. Zwięzła forma, proste, żołnierskie słowa, ale naładowane znaczeniami. Przemoc w rodzinie i wybór, czy być ofiarą, czy drapieżcą, a może jednak wybrać trzecią drogę.

Ciekawa propozycja dla miłośników dobrej literatury. Zwięzła forma, proste, żołnierskie słowa, ale naładowane znaczeniami. Przemoc w rodzinie i wybór, czy być ofiarą, czy drapieżcą, a może jednak wybrać trzecią drogę.

Książka jest doskonała. Trudny i niestety aktualny temat temat ujęty bez emocji, precyzyjnym językiem. Ja mam skojarzenie z książką "Życie Pi" , obie zrobiły na mnie wrażenie ale, co zaskakujące literatura jest tak dobra, że temat schodzi na drugi plan. Nie znika ale pokazany jest na zasadzie - takie bywa życie. I to prawda, każdy z nas zetknął się z przemocą i musiał sobie poradzić.

Książka jest doskonała. Trudny i niestety aktualny temat temat ujęty bez emocji, precyzyjnym językiem. Ja mam skojarzenie z książką "Życie Pi" , obie zrobiły na mnie wrażenie ale, co zaskakujące literatura jest tak dobra, że temat schodzi na drugi plan. Nie znika ale pokazany jest na zasadzie - takie bywa życie. I to prawda, każdy z nas zetknął się z przemocą i musiał...