Przetrwanie.
Miłość.
Walka.
Przyjaźń.
Rodzina.

Drugi tom niezwykłej historii osadzonej w kosmosie. Styl jakim napisana jest ta opowieść to lekkie, przyjemne pióro. Brakowało nieco szczegółów i widziałam tą przelatującą fabułę zbyt szybko to i tak świetnie się przy niej bawiłam. Miejscami śmiałam się do łez, aby później płakać. Autorzy zgrabnie połączyli dramatyczne, emocjonujące chwilę z tymi śmiesznymi. Oddali charakter każdego z bohaterów. Zaskoczyli plot twistami i chyba tylko jeden przewidziałam – co ostatnio jest rzadkością. Fabule może i brakuje szczegółów, rozwinięć to i tak jest logiczna, spójna, nie przekoloryzowana.
Po przeczytaniu kilku opinii byłam przygotowana na romans, który przyświeca wszystko, a dostałam miłe, urocze uczucia z emocjami. To właśnie dla samego tego jak ukazana jest tutaj miłość warto przeczytać, patrząc po ostatnich historiach wpasował się w to idealnie – nie było przewracania oczami, a czasami nawet takie czarne serducho z kamienia jak ja łapało i ściskało choć myślałam, że uczucia już dawno zniknęły.
Relacje pomiędzy bohaterami nie zmalały wręcz przeciwnie rozwinęły się, a drużyna stała się jeszcze bardziej prawdziwa. Filozofia, pokazanie różnych punktów widzenia to jest coś co uwielbiam w tej historii. Dawno nic mnie tak nie wciągnęło.

Przetrwanie.
Miłość.
Walka.
Przyjaźń.
Rodzina.

Drugi tom niezwykłej historii osadzonej w kosmosie. Styl jakim napisana jest ta opowieść to lekkie, przyjemne pióro. Brakowało nieco szczegółów i widziałam tą przelatującą fabułę zbyt szybko to i tak świetnie się przy niej bawiłam. Miejscami śmiałam się do łez, aby później płakać. Autorzy zgrabnie połączyli dramatyczne,...

Mam wrażenie, że akcja w drugim tomie spowolniła. Z jednej strony na małą liczbę zwrotów akcji nie można było narzekać, jednak pewne sceny niemiłosiernie się ciągnęły, chociażby wizyta Aurory w echu. Sposób myślenia i postępowania bohaterów wydaje się nielogiczny, przypominający niezadowolenie małej, tupiącej dziewczynki. Mimo wszystko miło spędziłam czas, jest to odmóżdżacz w formie science - fiction. Jednak zanim sięgnę po ostatni tom muszę zrobić chwilową przerwę.

Mam wrażenie, że akcja w drugim tomie spowolniła. Z jednej strony na małą liczbę zwrotów akcji nie można było narzekać, jednak pewne sceny niemiłosiernie się ciągnęły, chociażby wizyta Aurory w echu. Sposób myślenia i postępowania bohaterów wydaje się nielogiczny, przypominający niezadowolenie małej, tupiącej dziewczynki. Mimo wszystko miło spędziłam czas, jest to...

"Pożoga" jest bez wątpienią dobrą kontynuacją serii Aurora... ale nie świetną? Tendencja spadkowa w ocenie mówi niestety sama za siebie, że choć była to nadal bardzo dobra książka, nie do końca dorosła do swojej poprzedniczki.

Oczywiście nie zabrakło moich ULUBIONYCH burzeń czwartej ściany (sarkazm dla tych, co nie załapali),ale to nie był przecież jedyny powód tego spadku...

Trochę za dużo mojej dobrej woli zostało tym razem zabrane na:
- momentami głupawe rozumowanie bohaterów;
- niezauważanie przez postaci sygnałów, które były tak wyraźne dla czytelnika, że się człowiek tylko zastanawiał, jakim cudem mamy wierzyć, że oni tego nie widzą;
- podejściem Tylera do Saedii, ponieważ gdyby się jej pozbył - byłoby im dużo łatwiej (ale nie bo przewidywalny wątek w przyszłości);
- "anime training arc" Aurory do mnie nie przemawiało, tak jak jej postępy w wykorzystywaniu jej mocy... za dobrze się to wszystko jakoś układało, za pomyślnie mimo wszystko (czyli typowo jak dla głównego bohatera).

Bez wątpienia w książce nie zabrakło jednak i wielu pozytywów:
- super podsumowanie na początku, pomagające przypomnieć sobie o tym, co najważniejsze (co prawda ja czytałam książkę po książce, więc nie było to dla mnie konieczne, ale bardzo fajny dodatek tak czy inaczej);
- jednym z nich była oczywiście postać Finiana, która sprawiała, że lubiłam go jedynie jeszcze bardziej;
- perspektywy postaci nadal były bardzo on point co bardzo pomagało we wczuciu się w ich ujęcie i uwierzenie, na co w danej chwili zwracali uwagę i o czym myśleli;
- podobało mi się również zagłębianie coraz bardziej w przedstawiany świat, z nowymi faktami, historiami nie tylko odnośnie danej rasy, ale też z życia przed Akademią Kala
- zakończenie to czytałam dosłownie z otwartą buzią i na głos powtarzałam co raz "nie!" i "co?!" podczas ostatnich stron książki (pozytywnie zaskoczona oczywiście i wciągnięta).

Zakończenie zostawia nas w momencie, w którym na spokojnie możemy naliczyć trochę ofiar... Ale szczerze nie wierzę, żeby którakolwiek z nich faktycznie już nie wstała, co też bez wątpienia wpływa na to, na ile jestem w stanie faktycznie się przejąć wielkim, nadchodzącym konfliktem... Choć tutaj historia też pokazuje, jak broni się sama, bo choć na to narzekam, i tak jestem mega przejęta nadchodzącym konfliktem i jego rozwiązaniem.

"Pożoga" jest bez wątpienią dobrą kontynuacją serii Aurora... ale nie świetną? Tendencja spadkowa w ocenie mówi niestety sama za siebie, że choć była to nadal bardzo dobra książka, nie do końca dorosła do swojej poprzedniczki.

Oczywiście nie zabrakło moich ULUBIONYCH burzeń czwartej ściany (sarkazm dla tych, co nie załapali),ale to nie był przecież jedyny powód tego...

Recenzja NIE zawiera spojlerów.

• Drugi tom ‘Aurory’, który jest bezpośrednią kontynuacją przygód drużyny 312, jest fenomenalny i według mnie, o wiele lepszy i ciekawszy niż tom pierwszy. Wiele wątków zostało rozwiniętych i to w taki sposób, że – WOW.

• Poczucie humoru, wielość i różność charakterów, zabawne dialogi oraz to, co uwielbiam w tym duecie autorów – niesamowita lekkość w pisaniu – to wszystko sprawia, że książka jest po prostu niesamowita. Niech największą reklamą dla niej będzie to, że przez nią na drugi dzień chodziłem do tyłu przez niewyspanie.

• Bardzo podobało mi się na początku książki przybliżenie sylwetek głównych bohaterów. Przypomnienie ich losów z poprzedniej części sprawiało, że wiele szczegółów, pominiętych przy czytaniu pierwszego tomu, wskoczyło na swoje miejsce. To jest coś, z czego powinni korzystać inni autorzy, bo jest mega fajne.

• Wątek romantyczny, podobnie jak w pierwszym tomie, jest bardzo delikatny. Przyjemnie się go czytało, ale głównie za sprawą Elfika i jego naprawdę pięknych przemyśleń. Jego relacja z jedną z bohaterek jest opisana w tak uroczy sposób, a przy tym tak piękny i czasem wręcz poetycki, że ten wątek nadaje powieści bardzo wyjątkowy charakter.

• Bohaterowie, ich sposób bycia oraz niepowtarzalne charaktery sprawiają, że czytanie fabuły z wielu perspektyw jest wciągające. Sama fabuła jest bardzo szybka, zaś końcówka wbija w fotel i zostawia czytelnika ze sporą dawką pytań, niedosytu i chęci sięgnięcia po kolejny tom. Jednym słowem- POLECAM.

Recenzja NIE zawiera spojlerów.

• Drugi tom ‘Aurory’, który jest bezpośrednią kontynuacją przygód drużyny 312, jest fenomenalny i według mnie, o wiele lepszy i ciekawszy niż tom pierwszy. Wiele wątków zostało rozwiniętych i to w taki sposób, że – WOW.

• Poczucie humoru, wielość i różność charakterów, zabawne dialogi oraz to, co uwielbiam w tym duecie autorów – niesamowita...

Bardzo dobrze napisana, w ciekawy i oryginalny sposób. Dialogi boskie. Takich lektur chce się więcej.

Bardzo dobrze napisana, w ciekawy i oryginalny sposób. Dialogi boskie. Takich lektur chce się więcej.

Przyjemnie się słuchało na Legimi :)

Przyjemnie się słuchało na Legimi :)

Aurora. Pożoga to drugi tom trylogii science-fiction napisanej przez duet Amie Kaufman i Jaya Kristoffa. Książka została wydana przez wydawnictwo Mag.

Recenzja zawiera lekkie SPOILERY dotyczące zakończenia tomu.

Nie ukrywam, że kiedy po nią sięgnęłam, wypełniały mnie liczne uprzedzenia po pierwszym tomie. Miałam trudność przejść ponad licznymi podobieństwami, które dostrzegłam między Aurorą. Przebudzeniem a serią Expanse. Jednak cieszę się, że mi się udało, bo ta część była zdecydowanie lepsza.

Naprawdę bardzo lubię relacje między bohaterami. Są równocześnie poważne, jak i przepełnione sarkazmem, że można w nim aż pływać. Widać, że tutaj autorzy dali pełen popis swoich umiejętności oraz zostawili dużo przestrzeni dla postaci, by pokazały, kim naprawdę są. Również akcja wydała mi się dużo lepiej dobrana i łatwiej mi było w nią uwierzyć - chociaż niektóre sytuacje wydawały się wręcz absurdalne. Mam wrażenie, że pisanie tej części stanowiło dla duetu autorskiego świetną zabawę.

Jednak była dla mnie dość przewidywalna i mało co mnie w niej zaskoczyło. Może dlatego ciągle mi w akcji, choć zdecydowanie ciekawej, czegoś brakowało. Mogła to być również kwestia zakończenia, które powinno być przesycone emocjami. Te jednak do mnie w ogóle nie dotarły.

Tak, bohaterowie znaleźli się w naprawdę kiepskich sytuacjach, tak wszystko zdawało się walić i nie widać było dla nich żadnych szans nawet na najmniejszy sukces. Ale nie czułam żadnego niepokoju. Do tego wszystkiego doszło także zamieszanie z czasem, które jasno informowało czytelnika, że w kolejnym tomie będą wariacje w chronologii i że one pewnie są ważne. Nie jestem fanką takich rozwiązań, bo zawsze wydają mi się niedopracowane lub dziurawe. Z tego powodu dość szybko zbudowały mi się w głowie nowe uprzedzenia dotyczące dalszej fabuły.

Do tego wszystkiego książka kończy się potężnym cliffhangerem, chyba największym, z jakim się spotkałam w książce. Było to... Zaskakujące, chyba jedyny zwrot akcji, którego się nie spodziewałam. I czuję się trochę oszukana z tego powodu, bo zakończenie tomu w chwili największego szczytu napięcia i fabuły wydaje się być zagraniem poniżej pasa.

Czy sięgnę po tom dalszy? Tak, bo mimo wszystko jestem ciekawa, jak to zostanie rozwiązane, bo żaden pomysł nie przychodzi mi do głowy. Tak naprawdę, gdyby nie końcówka i zatrzymanie akcji tekstem pokroju "ciąg dalszy nastąpi", ta książka mogłaby mi się naprawdę bardzo podobać.

Aurora. Pożoga to drugi tom trylogii science-fiction napisanej przez duet Amie Kaufman i Jaya Kristoffa. Książka została wydana przez wydawnictwo Mag.

Recenzja zawiera lekkie SPOILERY dotyczące zakończenia tomu.

Nie ukrywam, że kiedy po nią sięgnęłam, wypełniały mnie liczne uprzedzenia po pierwszym tomie. Miałam trudność przejść ponad licznymi podobieństwami, które...

Co to za ucięty koniec??! Tak w samym środku rozwiązania akcji? Ta końcówka to jest chyba jakiś żart, ale na szczęście trzeci tom mam tuż pod ręką.

Fabularnie jest super i podobają mi się twisty fabularne, te wstawki narracyjne czasami mnie irytowały, ale też rozumiem, że targetem jest prawdopodobnie młodszy czytelnik.

Lakoniczna wypowiedź, bo nie wiem co powiedzieć, nie sądziłam, że ten tom tak mi się spodoba. Druga kwestia, po prostu nie mogę się doczekać, by dokończyć serię, więc lecę czytać trzeci tom i mam nadzieję, że nie zniszczy mnie psychicznie...

Co to za ucięty koniec??! Tak w samym środku rozwiązania akcji? Ta końcówka to jest chyba jakiś żart, ale na szczęście trzeci tom mam tuż pod ręką.

Fabularnie jest super i podobają mi się twisty fabularne, te wstawki narracyjne czasami mnie irytowały, ale też rozumiem, że targetem jest prawdopodobnie młodszy czytelnik.

Lakoniczna wypowiedź, bo nie wiem co powiedzieć,...

Dużo akcji, dużo emocji. Czyta się jednym tchem.

Dużo akcji, dużo emocji. Czyta się jednym tchem.

Emocje rosną w miarę czytania.... czy coś takiego. Nie wiem, kiedy połknęłam 2 tom, a w zasadzie całą serię, bo tak mnie wciągnęło. Budowanie napięcia na mistrzowskim poziomie, powinniśmy się od autorów uczyć! Nie mogłam wytrzymać i po 3 tom sięgnęłam od razu...

Emocje rosną w miarę czytania.... czy coś takiego. Nie wiem, kiedy połknęłam 2 tom, a w zasadzie całą serię, bo tak mnie wciągnęło. Budowanie napięcia na mistrzowskim poziomie, powinniśmy się od autorów uczyć! Nie mogłam wytrzymać i po 3 tom sięgnęłam od razu...