Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Recenzja NIE zawiera spojlerów.

• Drugi tom ‘Aurory’, który jest bezpośrednią kontynuacją przygód drużyny 312, jest fenomenalny i według mnie, o wiele lepszy i ciekawszy niż tom pierwszy. Wiele wątków zostało rozwiniętych i to w taki sposób, że – WOW.

• Poczucie humoru, wielość i różność charakterów, zabawne dialogi oraz to, co uwielbiam w tym duecie autorów – niesamowita lekkość w pisaniu – to wszystko sprawia, że książka jest po prostu niesamowita. Niech największą reklamą dla niej będzie to, że przez nią na drugi dzień chodziłem do tyłu przez niewyspanie.

• Bardzo podobało mi się na początku książki przybliżenie sylwetek głównych bohaterów. Przypomnienie ich losów z poprzedniej części sprawiało, że wiele szczegółów, pominiętych przy czytaniu pierwszego tomu, wskoczyło na swoje miejsce. To jest coś, z czego powinni korzystać inni autorzy, bo jest mega fajne.

• Wątek romantyczny, podobnie jak w pierwszym tomie, jest bardzo delikatny. Przyjemnie się go czytało, ale głównie za sprawą Elfika i jego naprawdę pięknych przemyśleń. Jego relacja z jedną z bohaterek jest opisana w tak uroczy sposób, a przy tym tak piękny i czasem wręcz poetycki, że ten wątek nadaje powieści bardzo wyjątkowy charakter.

• Bohaterowie, ich sposób bycia oraz niepowtarzalne charaktery sprawiają, że czytanie fabuły z wielu perspektyw jest wciągające. Sama fabuła jest bardzo szybka, zaś końcówka wbija w fotel i zostawia czytelnika ze sporą dawką pytań, niedosytu i chęci sięgnięcia po kolejny tom. Jednym słowem- POLECAM.

Recenzja NIE zawiera spojlerów.

• Drugi tom ‘Aurory’, który jest bezpośrednią kontynuacją przygód drużyny 312, jest fenomenalny i według mnie, o wiele lepszy i ciekawszy niż tom pierwszy. Wiele wątków zostało rozwiniętych i to w taki sposób, że – WOW.

• Poczucie humoru, wielość i różność charakterów, zabawne dialogi oraz to, co uwielbiam w tym duecie autorów – niesamowita...

• Pierwsze zetknięcie z twórczością Jaya Kristoffa oraz Aurie Kaufman mogę uznać za w pełni udane. Lekkość pióra, przyjemne, zabawne dialogi i bardzo różnorodni, ale dopleniajacy się bohaterowie to idealny przepis na świetną młodzieżówkę SF.
• Choć bohaterowie na początku byli bardzo irytujący- typowo nastoletnie problemy, infantylne zachowanie i kompletna ignoracja powodowały, że przez pierwsze rozdziały ciężko było mi przebrnąć. Nie ukrywam jednak, że przez to, iż było ich tak wielu to moja początkowa niechęć powoli była zastępowana ciekawością.
• Rozwój samej akcji, która momentami pędziła bardzo szybko oraz wyzwania stawiane przed bohaterami sprawiały, że zacząłem ich dażyć mniejszą bądź większą sympatią. I jeśli na początku miałem swoją ulubioną postać, tak na końcu ciężko mi taką wskazać, bo polubiłem wszystkich.
• Sięgając po pierwszy tom Aurory nie spodziewałem się aż tak dobrego SF. Dzięki temu, że świat nie jest mocno złożony i skomplikowany to książkę czyta się bardzo przyjemnie i szybko. Wątek romantyczny jest bardzo delikatny, ale mocno wyczuwalny.
• Przy pierwszym tomie bawiłem się świetnie i liczę, że drugi utrzyma poziom.

• Pierwsze zetknięcie z twórczością Jaya Kristoffa oraz Aurie Kaufman mogę uznać za w pełni udane. Lekkość pióra, przyjemne, zabawne dialogi i bardzo różnorodni, ale dopleniajacy się bohaterowie to idealny przepis na świetną młodzieżówkę SF.
• Choć bohaterowie na początku byli bardzo irytujący- typowo nastoletnie problemy, infantylne zachowanie i kompletna ignoracja...

• Niewidzialne życie Addie LaRue to przede wszystkim książka o samotności i o tym jak wiele jesteśmy poświęcić dla swojej "wolności", która ostatecznie staje się największym przekleństwem.
• Najsmutniejsze było poszukiwanie celu przez samą Addie. Bo jak znaleźć cel gdy żyje się tak długo, zaś ludzie zapominają o tobie po krótkiej chwili? Jak poradzić sobie z tak ogromną, że aż bolesną samotnością?
• Towarzyszenie Addie w jej drodze było świetnym, ale też bardzo smutnym przeżyciem. Rozdziały przeplatane zarówno przeszłością jak i teraźniejszością, przemyśleniami, rozterkami i uczuciami glownej bohaterki były istnym emocjonalnym tornadem.
• Bardzo podobały mi się nawiązania do sztuki na początku każdego rozdziału, które miały rozwinięcie w samej treści. To połączenie było bardzo fajne i sprawiało, że książke czytało się z ogromną przyjemnością.
• Najciekawszą postacią (poza Addie) był zdecydowanie Cień, który na wszelkie sposoby próbował ją złamać. I choć to bardzo tajemnicza postać to wspólna historia Cienia i Addie naznaczona cierpieniem, nienawiścią a w końcu też tęsknota była bardzo symboliczna. Relacja Addie z Henrym była za to bardzo delikatna i urocza. Jej radość z tego, że wreszcie ktoś ją pamięta była wręcz wzruszająca.
• W tej powieści nie ma idelanej głównej bohaterki. Jest za to zwykła dziewczyna, która przez swoje pragnienie i nieprzemyślane życzenie staje się niezwykła. Samo zakończenie było smutne, ale też na swój sposób piękne. Bardzo polecam tę książkę!

• Niewidzialne życie Addie LaRue to przede wszystkim książka o samotności i o tym jak wiele jesteśmy poświęcić dla swojej "wolności", która ostatecznie staje się największym przekleństwem.
• Najsmutniejsze było poszukiwanie celu przez samą Addie. Bo jak znaleźć cel gdy żyje się tak długo, zaś ludzie zapominają o tobie po krótkiej chwili? Jak poradzić sobie z tak ogromną, że...